Ο δρόμος που πήραμε οδηγεί στη θάλασσα
Κι η θάλασσα γεμίζει τα κοχύλια της
με τα δικά μας όνειρα
Να γράφεις ό,τι δεν έχει γραφτεί ποτέ, να
γράφεις ό,τι γράφεται από την αρχή του
Χρόνου. Ιερογλυφικά, γράμματα, λέξεις τα-
ξιδεύουν από το όνειρο στη σκέψη, από τη
σκέψη στο χαρτί.
«Γράφω». Η λήθη ξυπνά την αλήθεια. Το
α στερητικό θεριεύει, γίνεται α θαυμαστικό,
άλφα σ’ έναν κόσμο θαυμαστό, με το ωμέγα
ν’ αντιφεγγίζει το φεγγάρι.
Και συνεχίζεις…
Ή μήπως επιστρέφεις…
Ζωή Σαμαρά
από την ποιητική σύνθεση
Παρενθέσεις και Αγκύλες
της συλλογής
Και είναι πολύ μακριά η Δύση, 2012
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Υπέροχη υποδοχή του φθινοπώρου !!!
Με μαγικό Πήλιο και ονειροθρεμμένα κοχύλια !!!!
Την αγάπη μου !!!
Και επιπλέον με την αγάπη σου η υποδοχή του φθινοπώρου, γούρικο ξωτικό. Εκείνη που δίνει τα χρώματά της στο κάθετι που αξίζει στη ζωή.
Καλό ξημέρωμα με τη λάμψη σου πάντα έντονη κι ας κρύβεται το φεγγάρι.
Δημοσίευση σχολίου