(Day of the
Gods by Paul Gauguin)
Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
Σημείωση:
Μία ακόμη ταύτιση του μυθολογικού χρόνου με τον ιστορικό, του ονειρικού στοιχείου με το εφιαλτικό.
Πολύ μου άρεσαν και τα τρία.
Λιτά και ανεμοδαρμένα ....
σαν το νησί της όπως το φαντάζομαι ,άγρια βουνά να περικλείουν αναπάντεχες ομορφιές...
Γλυκύτατη καλησπέρα ....άνθρωποι του λιβαδιού :))
Τί καταπληκτική ιδέα! Από τις πιο δυνατές κουβέντες που άκουσα τον τελευταίο καιρό. Φτάνει μέχρι τ' αυτιά των όποιων θεών δημιουργήσαμε ή υποκαταστήσαμε και θυμίζει τον παντοτινό ρόλο τους, του πραγματικού θύτη, βυθίζοντας το μαχαίρι στο αληθινό θύμα -τον Άνθρωπο - πάλι.
Εξαιρετικές επιλογές όπως πάντα!Καλό βραδάκι ποιητή μας!
υγ. Όπως και το ξωτικό, διάβασα και τα τρία ποιήματά της Ζ.Σαμαρά πριν μπω στα σχόλια και μου άρεσαν, ιδιαίτερα ανθρώπινα .
Συμφωνώ με τους φίλους που με πρόλαβαν. Να όμως και μια άλλη εκδοχή:
"Όταν θα γίνουν οι σφαγές
"δεν θα σφάξουμε εμείς
"(εμείς θα σφαχτούμε)
"Όταν θα γίνουν οι βιασμοί
"εμείς δεν θα βιάσουμε
"(εμάς θα μας βιάσουν)
"Τότε γιατί μας βρίζουν
"και μας φωνάζουν σφαγείς και
"βιαστές;
"Γιατί νομίζουν πως στα βάθη της
"ψυχής μας
"θέλουμε κι εμείς κάποτε να
"σφάξουμε
"θέλουμε κι εμείς λιγάκι
"να βιάσουμε
Κώστας Ριτσώνης
(Περιοδικό "Διαγώνιος", 05-08/1979)
Δυο λόγια για τον πίνακα, νέα πρωμετωπίδα του "Λιβαδιού":
Εκτέθηκε στη δεύτερη ατομική μου έκθεση το 1981 στην Εμπορική Τράπεζα και κάτοχός της είναι μια
τότε συνάδελφος και μέχρι σήμερα αγαπητή φίλη, που τελευταία αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας. Της εύχομαι και από εδώ ολόψυχα γρήγορα περαστικά.
Καλό βράδυ σε όλους.
Να συμπληρώσω ότι το τοπίο αυτό είναι από το πανέμορφο Πήλιο.
Και φυσικά "προμετωπίδα" και όχι "πρωμετωπίδα". Καληνύχτα.
ανταμώνει η ποίηση με την ψυχική εγρήγορση και το αποτέλεσμα μας εξωθεί σε ποικίλες αναζητήσεις
φιλιά πολλά
Μου άρεσε πολύ αυτή η ζωγραφιά σου, Ντίνο μου, για το φθινοπωρινό λιβάδι. Ξέρεις ότι έχω κι εγώ στο ρπίτι μου έναν πίνακά σου της εποχής εκείνης.
Χαίρομαι επίσης για την τόσο θετική ανταπόκριση στα ποιήματα της Ζωής από διάφορες κατευθύνσεις. Όταν ενώνουν τα χαμόγελά τους στο Λιβάδι το φεγγαρόλουστο ξωτικό, το κορίτσι του διαστήματος και η δημιουργική Ελένη, τι να φοβηθείς;
Σας ευχαριστώ λοιπόν όλους και προχωρώ στην ανάρτηση του επόμενου ποιήματος της Ζωής Σαμαρά.
Δημοσίευση σχολίου