(Reclining Nude by Amedeo Modigliani)Ρίξε με στην αγκαλιά σου
μόνο αν είναι να κινδυνεύσω.
Αν είσαι άμμος κινούμενη
μάτι κυκλώνα στον τροπικό
ή στα όρη
άγνωστο ναρκοπέδιο.
Όσο με θες αρνήσου με
κι όταν μ' αιχμαλωτίζεις
σκότωνέ με.
Κράτα με από την κλωστή
από τα περιγράμματα
από μια πόρτα
που θ' ανοιγοκλείνει στον ύπνο μου.
Μια κόκκινη γραμμή
και χάρασσέ με
από το στέρνο
μέχρι την ήβη
με χάρτινα μικρά βαρκάκια
να με διαπλέεις όταν χαλάει ο καιρός
πίσω από τις εύκρατες σιγουριές
των ανθρώπων,
και μην με ταξιδέψεις
ποτέ
ως το τέλος!
ταξίδι που το χόρτασες
χίλιες φορές ματαιωμένο.
Λίλιαν Μπουράνη
από τη συλλογή ερώματα, 2012
Αναρτήσεις
10 σχόλια:
«Έχω δημοσιεύσει και στο παρελθόν ποιήματα που ανακάλυψα στα διαδίκτυο. Είναι η πρώτη φορά όμως που μπορώ να κάνω μια ολοκληρωμένη παρουσίαση ποιήτριας που δεν γνώριζα καν πριν δημιουργηθεί αυτό το ιστολόγιο. Και μάλιστα μιας ποιήτριας που δεν έχει εκδώσει ως τώρα ούτε ένα βιβλίο. Κρίνω ότι η Λίλιαν Μπουράνη δικαιούται μια θέση στις θεματικές ανθολογίες για τη λιτότητα, τη σαφήνεια και τη δύναμη της ποίησής της. Αλλά και για την ενδιαφέρουσα προσωπική της ματιά στα πράγματα».
Αυτά (και άλλα) έγραφα στις 23 Ιανουαρίου του 2009 κατά την ανάρτηση του πρώτου ποιήματος της Λίλιαν Μπουράνη, της γνωστής Pandora, που διέθετε ένα από τα δημοφιλέστερα τότε ιστολόγια στο διαδίκτυο.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι και σχεδόν τέσσερα χρόνια αργότερα έχει κυκλοφορήσει επιτέλους η πρώτη της ποιητική συλλογή από τις Εκδόσεις Μανδραγόρα με τίτλο Ερώματα. Με μεγάλη χαρά λοιπόν θα αφιερώσω τις επόμενες μέρες σε μια επιλογή ποιημάτων της από τη συλλογή αυτή.
Στην αίσθηση δικαίωσης, που είμαι βέβαιος ότι η Λίλιαν θα νιώσει σύντομα, θα μου επιτρέψετε να προσθέσω τη δική μου αίσθηση δικαίωσης για την κρίση μου. Η Λίλιαν Μπουράνη είναι ήδη μια άξια ποιήτρια με τη δική προσωπική φωνή.
Σας συνιστώ να διαβάσετε όχι μόνο τα παλιότερα ποιήματά της αλλά και τα σχόλια που έγιναν από τους διάφορους φίλους μας την εποχή εκείνη. Εγώ τα ξαναδιάβασα και πολύ το διασκέδασα, για να μην πω ότι συγκινήθηκα κιόλας.
Τέλος, ίσως έχει σημασία να αναφέρω ότι όλα αυτά τα χρόνια η Λίλιαν παραμένει μια μακρινή καλή μου φίλη και ότι δεν την έχω ποτέ γνωρίσει από κοντά.
Οι πίνακες ζωγραφικής, που θα συνοδεύουν τα ποιήματα, θα επιλέγονται όπως πάντα από τη Τζούλια Φορτούνη. Έχουμε λοιπόν μια πρώτη πολύ επιτυχημένη επιλογή.
ένα "διαμαντάκι" του διαδικτύου
είναι η Λίλιαν, Τόλη μου
και όποιος σκάβει με επιμονή και υπομονή
θα την βρει κάποια στιγμή
όπως ακριβώς εμείς...
"κινούμενη άμμος"
είναι τούτο εδώ το ποίημα που ανάρτησες!
Αγαπημένε μου Τόλη,
ακόμη θυμάμαι αυτό το κόκκινο γαρύφαλλο που εντελώς απρόσμενα καταδέχτηκε πριν από τέσσερα περίπου χρόνια, να κοσμήσει το ταπεινό ιστολόγιο μιας άγνωστης και καθόλου σίγουρης για τον εαυτό της pandora που έγραφε Ποίηση.
Θυμάμαι επίσης τον ενθουσιασμό και την συγκίνησή της όταν έκανες στα ποιήματά της το πρώτο αφιέρωμα στο μεγάλο και φιλόξενο "λιβάδι" σου.
Σήμερα, για δεύτερη φορά, η φέρουσα το ψευδώνυμο pandora -κατά κόσμον Λίλιαν Μπουράνη- έχει την χαρά να απολαμβάνει την αγάπη και την φιλοξενία σου, την τιμή να μπορεί να σε αποκαλεί καλό της φίλο και αισθάνεται την ευχάριστη ηθική υποχρέωση να τονίσει ξανά την ύψιστη συμβολή σου στην μετάβασή της από τον πειραματισμό σε μια πιο υπεύθυνη λογοτεχνική δράση.
Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!
Διάβασα και τα εννέα ποιήματα της Λίλιαν Μπουράνη που αναρτήθηκαν εδώ. Μου άρεσαν ιδιαίτερα. Πρώτα και κύρια για την άψογη αισθητική τους. Δεν έχουμε απλά μια λιτότητα εκφραστικών μέσων, έχουμε μια θαυμαστή αντιστοίχιση λόγου και νοημάτων όπου τίποτα δε λείπει και τίποτα δεν περισσεύει σε λέξεις, σημεία στίξης, σε μουσικές, σε εικόνες και σε σιωπές, ώστε οι ψυχικές ταλαντώσεις που γέννησαν τους στίχους, να γίνουν κύμα κι ύστερα ξεχωριστή ταλάντωση για κάθε αναγνώστη. Σ' αυτή την ποίηση, όλα λέγονται χαμηλόφωνα, όχι γιατί δεν υπάρχουν κραυγές και σπαραγμοί, αλλά γιατί έτσι, γίνεται ο λόγος πιο διεισδυτικός και τα μηνύματα αναδύονται με το βάθος των νοημάτων τους.
Αχ, τι ωραία που τα λέτε όλοι !!! Eμένα θα μου επιτρέψετε να μην προσθέσω τίποτα άλλο παρά μόνο τη χαρά μου που, μετά από χρόνια, ξανασμίγουν τ' αηδόνια. Κι εκείνα που κελαϊδούν τόσο γλυκά και τ' άλλα που, προς το παρόν, απλώς μας βλέπουν από τα κλαδιά. Και να κρατήσω ως ανταμοιβή μου το χαμόγελό σου Λίλιαν, έστω στη φωτογραφία σου.
Άλλαξα γνώμη και θα προσθέσω ένα σχόλιο επί της ουσίας του ποιήματος. Το προαιώνιο αχόρταγο θηλυκό θέλγεται από τον κίνδυνο, τον κίνδυνο για τον ίδιο τον εαυτό του. Λες και στον έρωτα μπορεί να υπάρξει κάτι ακίνδυνο.
Ούτε στιγμή αναλογίζεται τον κίνδυνο που διατρέχει το αρσενικό. Προφανώς δεν το αφορά, προφανώς θεωρεί δεδομένο το σάλτο μορτάλε του άλλου. Και καταλήγω.
Ο αληθινός έρωτας, ο παθιασμένος ολοκληρωτικός έρωτας είναι η ωραιότερη και ταυτόχρονα η πιο επικίνδυνη εμπειρία στη ζωή μας. Δεν είναι για παιδάκια ούτε για δημοσίους υπαλλήλους. Είναι για ποιητές, για τζογαδόρους, για μεθυσμένους ακροβάτες. Γιά άντρες και για γυναίκες.
"και μη με ταξιδέψεις
ποτέ
ως το τέλος!
ταξίδι που το χόρτασες
χίλιες φορές ματαιωμένο"
κάποια ταξίδια δεν τελειώνουν ποτέ..επιστρεφουν να σε βρουν με ενα εισιτήριο διαρκείας στην τσεπη..σε πονουν οι αποχωρισμοί, σε τονώνουν οι επιβιβάσεις..ειναι οι ερωτες οι δυνατοί, οι ατελέσφοροι, που μένουν στη μυρωδιά των σεντονιών, τα ιδρωμένα χέρια και την ανατριχίλα
των χαδιών...καμιά ματαίωση..ακόμα
κι αν τελειώσει στην πράξη...γιατί δεν το χόρτασες...
μου άρεσε πολύ τουτο το ποίημα...:)
και χαίρομαι που "ανακαλύφθηκε η Λίλιαν!!" :)
Όλοι μας έχουμε περάσει από χίλια μύρια κύματα στο έρωτα, Γιάννα μου, και διάφορες μορφές του πάθους φαίνεται ότι είναι κοινές. Ένα δυνατό ποίημα, όπως της Λίλιαν, ξυπνάει το κοιμισμένο αίμα, διεγείρει τις αναμνήσεις, φέρνει το σαρκοβόρο στην επιφάνεια.
Είδες τι φοβερός εξερευνητής που είμαι;
Δημοσίευση σχολίου