το κρεμασμένο από το συρματόπλεγμα σώμα.
Το λιμάνι μου, ήταν η φυγή του.
Δεν είδα εγώ,
το παιδί που έψαχνε στους κάδους
το μισοφαγωμένο τοστ.
Τα σκουπίδια μου, ήταν η τροφή του.
Δεν είδα εγώ,
φωτιά από εφημερίδες
να ζεσταίνει σαθρά υπόγεια.
Το εφήμερο νέο μου, για να περάσει η νύχτα.
Ούτε είδα πώς μεταναστεύει το όνειρο.
Φοβήθηκα μη χάσω την αρχή του στα χέρια
που ζητούσαν το ευρώ.
Την αγωνία για επιβίωση δεν είδα.
Εμείς γεννιόμαστε δυτικά
η ανάγκη μας είναι προϊόντα.
Δεν είδα εγώ,
λαθραία ζω εδώ
ο τόπος, μοιάζει πέρασμα.
Μαρία Τσιράκου
από τη συλλογή Επιστροφή από την απόσταση, 2012
2 σχόλια:
xααχα
(ζητώ συγγνώμη απο την ποιήτρια )
αλλά κι εσύ... δεν είδες ,
δεν είδες........
χαχαχααχαααα
δεν άντεξα με προκάλεσε ο τίτλος
Τι να δω, καλό μου ξωτικό; Μπορεί να δει ένας κοινός θνητός αυτά που βλέπουν τα ξωτικά; Είναι και επικίνδυνο.
Δημοσίευση σχολίου