Μιλάω για σένα

(Two Beings (The Lonely Ones) by Edvard Munch)

Μιλάω για σένα
σαν ένα ελάχιστο του χρόνου
που υπήρξε

Μιλάω για σένα
σαν μια μετάφραση
του ανώφελου της συγκίνησης

Σαν ένα χαμόγελο,
που δεν πρόλαβε στα μάτια να φτάσει
- όχι γιατί η χαρά ήταν λίγη -
σαν ένα δάκρυ,
που δεν πρόλαβε  από τα μάτια να κυλήσει
- όχι διατί ο πόνος δεν ήταν πολύς -
αλλά γιατί δεν ήσουν
ούτε χαρά, ούτε πόνος
σαν ένα «ίσως»
μιας κάποιας πιθανότητας.

Μιλάω για σένα
που έμεινες λίγο στο πολύ
μια ανάμνησης,
- σε ενεστώτα χρόνο -
που το τυχαίο δε μας άφησε
να ζήσουμε
- σε παρελθόντα χρόνο -

Μιλάω για σένα
χωρίς να ξέρω
αν,
κάπου,
υπάρχεις
ακόμη (;)
μιλάω για σένα.

Μαρία Τσιράκου
από τη συλλογή Επιστροφή από την απόσταση, 2012