Αρχαίο Νεκροταφείο

(Τοπίο με αρχαιολογικά ερείπια, Σαράντης Καραβούζης  (1938 - 2011)

Εδώ που ήταν η πόλη μας
τώρα κοιμούνται οι νεκροί

Μες στις αυλές θαμμένοι
ονειρεύονται τη θάλασσα

ενώ τα χρόνια πάνω τους
περνούν σαν σύννεφα

και οι πόθοι τους θίνες της άμμου
που σκορπίζονται στον άνεμο

Μα εμείς ακόμη στο αρχαίο λιμάνι
-που τώρα ασφαλτοστρώθηκε-
τα ερειπωμένα σπίτια αγναντεύουμε

κι όλο στην άκρη του καιρού
γυρεύουμε αυτούς που φύγανε
ολομόναχοι

Ίσως γυρνούν ακόμη αιχμάλωτοι
στον κύκλο μιας σκηνής
χωρίς ανάσα

ή εμείς είμαστε που γυρνάμε
στον κύκλο αυτό αφωρμισμένοι

γυρεύοντας την ώρα οπυ βαθαίνει
την ώρα που οι νεκροί επιστρέφουν
και μιλούνε ...

Γιατί ξεμάθαμε πια το χρόνο να μετράμε

κι οι αιώνες μας σκεπάζουν σαν σκιές
καστρότειχων που υψώσαμε
με τα κυκλώπεια «θέλω» μας

ανύποπτοι

δοσμένοι στο εδώ και τώρα των ωρών

Γιατί οι νεκροί μιλούν με τη σιωπή

πάνω στους τύμβους
ασάλευτη απέραντη αιώνια

η Σιωπή΄

το άλιωτο σεντόνι των ψυχών

Εύα Μοδινού
από το βιβλίο Για πάντα, Ποίηση σε επτά Πράξεις, 2012
Έκτη Πράξη : Αρχαία Σκηνή
Ενότητα : Στο Κοίλο των Καιρών