Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Ένας ακόμη ωραίος πίνακας, ένας ακόμη αγαπημένος ζωγράφος. Κατ' εξοχήν ποιητικός.
Αν και με μεγάλη καθυστέρηση( το συνηθίζω πού και πού) άρχισα να διαβάζω μαζεμένες τις παλιότερες αναρτήσεις σου. Στάθηκα ιδιαιτερα σ' αυτό το ποίημα το οποίο βρήκα καταπληκτικό. Κάποτε ρώτησα τους μαθητές της Στ' τάξης τι σημαίνει γι' αυτούς η ποίηση. `Ενας μαθητής μου είπε: "Μα κυρία η ποίηση είναι ξεπερασμένο πράγμα". Με προβλημάτισε πολύ αυτή η κουβέντα. `Ομως φαίνεται ότι κι ένα όλοκληρο Υπουργείο Παιδείας έχει την ίδια άποψη, αφού πλέον η λογοτεχνία και η ποίηση αποτελούν ελάχιστα ψήγματα μέσα στα βιβλία Γλώσσας. Αντίθετα έχουν κατακλυστεί από συνταγές μαγειρικής ή οδηγίες χρήσης ηλεκτρικών συσκευών κ.ά. Αισθάνθηκα τεράστια την ευθύνη πάνω μου. Τι να κάνω κι εγώ με τις ελλειπείς γνώσεις μου; Mάλλον δεν μπορώ να τους μάθω να γράφουν ωραία ποιήματα. Μπορώ όμως να τους μάθω ν' αγαπούν το ωραίο, να το αναγνωρίζουν και να το εκτιμούν. Τους έβαζα ν' ακούν μουσική Χατζηδάκι όταν έκαναν τις εργασίες τους ή ζωγράφιζαν και μια μέρα ένα κορίτσι μου λέει: "`Oταν ακούω αυτή τη μουσική νιώθω ότι γίνομαι καλύτερη μαθήτρια, ηρεμώ κι εμπνέομαι".Τότε σκέφτηκα πώς κάτι ήταν κι αυτό. Θα ήθελα την πολύτιμη γνώση σου πώς θα μπορούσα να βοηθήσω περισσότερο.
Μαρία μου, είναι απλό. Όπως τους βάζεις να ακούνε μουσική ή να ζωγραφίζουν, διάλεξε μια σειρά απλά και ωραία ποιήματα και ζήτησέ τους να τα διαβάσουν. Μόνοι τους πρώτα και αργότερα μεγαλόφωνα στην τάξη. Είμαι βέβαιος ότι σύντομα αρκετά παιδιά θα αγαπήσουν την ποίηση. Η προκατάληψή τους προέρχεται από ακαλλιέργητους γονείς και από τον περίγυρο που δίνει σημασία αποκλειστικά στο χρήμα. Προφανώς και το Υπουργείο Παιδείας αντικατοπτρίζει τη χυδαιότητα της κοινωνίας.
Να και ένα μικρό παράδειγμα. Πριν μερικές μέρες, έγινε μια ποιητική εκδήλωση προς τιμήν μου στις Σχολές Ξένων Γλωσσών Καραογλάνη στο Ωραιόκαστρο της Θεσσαλονίκης. Μικρά παιδάκια του δημοτικού κατά κανόνα (που είχαν αποδώσει εικαστικά ένα ποίημά μου) διάβασαν τα ποιήματά μου με ωραιότατο τρόπο. Καλύτερα από τους μεγάλους και τους ηθοποιούς. Τα διάβασαν σαν να τα ζούσαν κυριολεκτικά. Και οι γονείς τους, που ήταν απαισιόδοξοι πριν την εκδήλωση, ενθουσιάστηκαν και τα καταχειροκρότησαν. Η εμπνευσμένη ιδιοκτήτρια και δύο θαυμάσιες καθηγήτριες πέτυχαν αυτό το μικρό θαύμα που, αν το σκεφτείς, είναι απόλυτα φυσιολογικό.
Ρώτησε, αν θέλεις, και τη Τζούλια για τις ζωγραφιές των παιδιών με αφορμή ένα ποίημά μου και τη συνέντευξη που τους έδωσα. Θάρρος, Μαρία, και μπορείς να πετύχεις πολλά.
Ευχαριστώ Τόλη για τις πολύτιμες συμβουλές σου. θα συνεχίσω τις προσπάθειές κι ελπίζω πως όλα θα πάνε καλά.
Δημοσίευση σχολίου