(photo by duchesse-2-Guermante, deviantart)Δεν υπάρχει ουρανός για τους απελπισμένους
Πηγή να ξεδιψάσει το πάθος
Θάλασσα ν' αγκαλιάσει τον τρόμο τους
Δεν υπάρχει βλέμμα ν' αγαπήσει
Παράφορα
Τα βήματά τους στην άβυσσο
Μόνο η μέρα που ξημερώνει
Κι αλλάζει την εικόνα των ονείρων
Θέλω να πω
Αλλάζει το φως που γίνεται πιο σκοτεινό
Όσο πλησιάζουν προς τη συντριβή
Ένα χέρι απλωμένο δεν υπάρχει
Μόνο το πουλί στον κήπο
Η ύστατη καταφυγή
Η αθωότητα που πάντα θα ξεφεύγει
Απ' τις προσδοκίες των τρελών κυνηγών.
Στέλιος Λουκάς
από τη συλλογή Αμύθητος κήπος, 2011
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Aυτή η γωνίτσα του ίντερνετ είναι το μυρωδάτο λιβάδι που αναβλύζει που μ'αρέσει να ξαπλώνω και να κοιτώ τ'αστέρια. Γιατί εκεί υπάρχουν όλες οι αλήθειες του κόσμου, αυτές μου μας διηγούνται τα ποιήματα που μας μαθαίνεις, Poet. Eγώ για άλλη μια φορά σ'ευχαριστώ.
υ.γ.Το "πουλί στον κήπο" δεν είναι τίποτα. Είναι μια υπέροχη παρέα. Και το ξημέρωμα της κάθε μέρας μπορεί να φέρει νέα όνειρα πιο φωτεινά ακόμα και για τους απελπισμένους.
Χρωματιστή μου, είσαι ένα σοφό κορίτσι (σοφός είναι εκείνος που η γνώση δεν του στέρησε την αθωότητα). Το λιβάδι λοιπόν σ' αγαπάει για την αθωότητα που εκφράζεται από τα χρώματά σου. Σ' αγαπάει ακόμη για το φως και την αισιοδοξία σου.
Πάντα θα υπάρχουν στο Λιβάδι πουλιά κι αστέρια για σένα. Όπως και για κάθε απελπισμένο.
Δημοσίευση σχολίου