Τα τρένα που έφυγαν...
Τα τρένα που έφυγαν...
Κάθε φορά, την ίδια ακριβώς χρονική στιγμή, ο επιβάτης θα σηκώσει το δεξί του χέρι, θα πιαστεί από τη χειρολαβή, θα ανασηκωθεί όρθιος, θα κοιτάξει έξω από το ανοιχτό παράθυρο, θα πάρει μια βαθιά ανάσα, θα νιώσει τη μυρωδιά των παιδικών του χρόνων, και τότε, και τότε...
Τη νύχτα πάντα περνάνε τα τρένα που έχασες. Εκείνα τα τρένα που περνάνε μόνο πολύ αργά, ή πολύ νωρίς, ή τη στιγμή ακριβώς που δεν τα περιμένεις.
Γιώργος Νικολόπουλος
από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή ΣτρατοΣφαίρες
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
Με φοβίζουν εκείνες οι νύχτες...
τα τρένα πάντα με τρόμαζαν... τόσο αργή κίνηση και εγώ πάντα βιαστική...
ανώφελα ίσως..
υπεροχες εικονες απ το ποιημα..
καλημερα αγαπητε Τόλη..:)
Πάντως οι «υπέροχες εικόνες απ' το ποίημα» υποδηλώνουν ότι και σε σένα, Εύη μου, τα τρένα ασκούν μια παράξενη γοητεία. Ιδίως τα φωτισμένα παράθυρά τους τη νύχτα. Και οι μικροί έρημοι σταθμοί κάπου στο άγνωστο.
Καλή σου μέρα με τη λιακάδα.
ποσο δικιο εχετε!!!
ισως για αυτο να με τρομαζουν.... κυριως οι σταθμοι .. ομορφες παντα οι διαδρομες..αλλα στους σταθμους?.. παντα βαλιτσες κατω στην αναμονη... δακρυα... και ενα τελος..
θα μου πειτε με καθε τελος και μια ισως αλλη αρχη... μα παντα τοσο δυσκολη... και αγνωστη..
καλο μας σ.κ με φιλια...
Και το κορίτσι στην ωραία εικόνα της Τζούλιας βλέπει τις ράγες του τρένου με μελαγχολικά μάτια.
Πάντως σε μένα υπερισχύει η γοητεία του ταξιδιού. Έχω διασχίσει αρκετές φορές την ηπειρωτική Ευρώπη με τρένο και, όταν ζούσα στο Λονδίνο, έπαιρνα συχνά το τρένο προς βορρά ...
Καλή σου μέρα, Εύη μου.
Ήθελα να ενημερώσω τον ποιητή, έστω μέσα από το ιστολόγιο που φιλοξενεί το ποίημά του, πως οι μαθητές μου, της Β' Γυμνασίου, στα πλαίσια του μαθήματος της Πληροφορικής, ντύνουν τα νοήματα του συγκεκριμένου ποιήματος με ευφάνταστες εικόνες παίρνοντας αμπάριζα από το στίχο.
Ευχαριστούμε για το κίνητρο.
Δημοσίευση σχολίου