("Πρόσφυγες" έργο του Ντίνου Παπασπύρου)
Έχτισες το σπίτι σου γερό, από πέτρα.
Ήρθαν και σου το γκρέμισαν.
Έχτισες το σπίτι σου πρόχειρα, από λάσπη και κλαριά.
Το γκρέμισαν κι αυτό.
Έχτισες το σπίτι σου από ξύλο.
Ήρθαν και το έκαψαν.
Έχτισες σπίτια από τούβλα, από χώμα, από καραβόπανο, από άχυρα.
Μάταιος κόπος. Ό, τι και να έκανες, έρχονταν πάντα να γκρεμίσουν τα όνειρά σου.
Έμαθες πια.
Τώρα το σπίτι σου είναι χτισμένο μόνο από σάρκα και αίμα.
Κι όσες φορές κι αν σε διώξουν, το παίρνεις μαζί σου.
Γιώργος Νικολόπουλος
από τη συλλογή Χαμένες ευκαιρίες,
Διάλογοι στο χείλος της αβύσσου, 2011
Αναρτήσεις
7 σχόλια:
Καλημέρα Τόλη.
Από σάρκα και από αίμα..
τζάμπα χτίζουμε λοιπόν...
Φιλιά..πέρασα από το ανθισμένο λιβάδι σας να ζεσταθώ αυτή την παγωμένη χειμωνιάτικη μέρα..
Όπως το διάβαζα μου ήρθε στο μυαλό ένα παραμύθι του Τριβιζά όπου τα τρία μικρά λυκάκια έφτιαχναν πολύ γερά σπίτια για να μην τα χαλάσει το κακό γουρούνι, αλλά εκείνο πάντα τους τα χάλαγε ακόμη κι αν ήταν από ατσάλι και τα έπαιρνε στο κυνήγι. Ώσπου έφτιαξαν ένα από λουλούδια και τότε το κακό γουρούνι από την ευωδία και την ομορφιά, μεταμορφώθηκε και από κακό έγινε καλό.
Γι αυτό και ερχόμαστε εδώ τις κρύες νύχτες, είναι τα λουλούδια και μυρωδιές από το λιβάδι που μας καλούν:-)
Τόλη μου Χρόνια πολλά θα σου ευχηθώ εδώ, στην αγαπημένη ζεστή σου γωνιά.
Να είσαι πάντα γερός και ευτυχισμένος!
Να ζεσταθείς και να το ζεστάνεις, Έλενά μου. Πότε θα σε δούμε, καλέ, στην παρέα;
Όλα είναι μάταια στη ζωή, γλυκιά μου, και όλα πρέπει να γίνουν. Κι επειδή δεν βγαίνει άκρη, ζήσε τις στιγμές τουλάχιστον. Τζάμπα έγραψα εγώ τη Γοητεία των δευτερολέπτων;
Σε ευχαριστώ μ' όλη μου την καρδιά, Μαρία μου, για τις ευχές σου.
Ας πιστέψουμε, γλυκιά μου, στα παραμύθια. Είναι κι αυτά κάποιου είδους ουτοπία. Όπως και το Λιβάδι (της ποίησης) μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται. Πλησιάζει και το μεγαλύτερο παραμύθι όλων, «ένα παραμύθι της αγάπης για τους απελπισμένους».
Κάθε χρόνο προσπαθώ να γίνω σαν μικρό παιδί τα Χριστούγεννα και δεν τα καταφέρνω. Το εύχομαι όμως σε σένα. Καλή σου μέρα.
Καλημέρα! Θα ήθελα να ευχαριστήσω και από εδώ τον Τόλη για τις αναρτήσεις των ποιημάτων μου καθώς και όλους που μπαίνουν στον κόπο να τα σχολιάσουν, αλλά θα ήθελα επίσης και να εκφράσω τον θαυμασμό μου για τα εξαιρετικά έργα του Ντίνου Παπασπύρου που πραγματικά στολίζουν τις αναρτήσεις.
Γιώργο σ'ευχαριστώ πολύ. Για την ιστορία, το στήσιμο αυτής της ζωγραφιάς είναι ξεσηκωμένο από μια παλιά φωτογραφία του 1924 της οικογένειας του παππού μου, από τη μεριά της μητέρας μου, πρόσφυγες από το Νεοχώριο Τρωάδος (Τσανάκ Καλέ), που άφησαν τα σπίτια τους και ήρθαν εδώ μόνο με "τη σάρκα και το αίμα τους". Γιαυτό με συγκίνησε πολύ το ποίημά σου.
Ωραία λοιπόν. Εγώ απλώς να αναφέρω ότι συνεχίζουμε αύριο με ποιήματα του Γιώργου Νικολόπουλου από τη νέα ανέκδοτη ποιητική του συλλογή.
Καλό σας βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου