(έργο του Ντίνου Παπασπύρου)Ακόμα θυμάμαι. Δυο μαύρα μάτια που καίγανε μέσα στη νύχτα. Πριν ξεσπάσει η άλλη φωτιά. Εκείνη που δεν έλεγε να σβήσει, κι όμως τα 'σβηνε όλα στο διάβα της.
Δεν έχω ξεχάσει. Τη μυρωδιά του ασβέστη στην αυλή. Τη μυρωδιά του φρεσκοβαμμένου ασβέστη. Και τους μενεξέδες.
Οι μυρωδιές μας σημαδεύουν, λένε. Ξυπνάνε εικόνες για πάντα θαμμένες. Βαθιά θαμμένες. Βαθιά κάτω από τη γη. Σαν τη ζωή μας.
Η μυρωδιά του ασβέστη πάντα με ξυπνάει, πάντα με ζωντανεύει. Κι είναι σαν να σβήνει για λίγο από τα ρουθούνια μου εκείνη την άλλη μυρωδιά. Τη μυρωδιά της τελευταίας ανάμνησης που τα σκέπασε όλα. Τη μυρωδιά του αίματος.
Γιώργος Νικολόπουλος
από τη συλλογή Χαμένες ευκαιρίες,
Διάλογοι στο χείλος της αβύσσου, 2011
Αναρτήσεις
17 σχόλια:
Ναι, οι μυρωδιές μάς σημαδεύουν!!!
Είναι ένα καλό εργαλείο της μνήμης - συμπέρασμα βιωματικό...
Πολύ εύστοχο!
Πραγματικά, έχει κάτι το ξεχωριστό η μυρωδιά του ασβέστη.
Οι συνειρμοί που προκαλεί, οι εικόνες που φέρνει στο νου, η κάθαρση της μνήμης...
Μου άρεσε πολύ και το προηγούμενο ποίημα, "οι άλλοι". Αυτό το συναίσθημα που διεγείρει, λίγο φευγάτο, λίγο απόκοσμο...
Για τους πίνακες του Ντίνου τι να πω... Το καλύτερο σκηνικό, πάντα!
Αδύνατον να ξεχαστούν οι παλιές μυρωδιές Τόλη μου αγαπημένε!
Η ζωγραφιά του Ντίνου μας πόσο μας τις θυμίζει...
Σε φιλώ γλυκά!
Και όμως παρ όλη την προσπάθεια του ασβέστη να σβήσει την μυρωδιά του αίματος...
Αξίζει να χανόμαστε και να παραδινόμαστε σε αγαπημένες μυρωδιές, η ανταμοιβή με εικόνες δεν περιγράφεται.
Θα συμφωνήσω και εγώ για τα έργα του κ Ντίνου Παπασπύρου. Θα μου συγχωρέσετε την άγνοια μου, όμως χαίρομαι που μου δόθηκε η ευκαιρία μέσω του blogging να γνωρίσω εσάς και τον κ Ντίνο Παπασπύρου. :)
υγ. όταν έρχομαι στον χώρο σας, αφήνομαι στην όμορφη μουσική υπόκρουση.
Νομίζω ότι στο θέμα αυτό θα υπάρξει βιωματική ομοφωνία, φίλη μου Woman in Blogs. Αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο με τις αισθήσεις μας και η όσφρηση, κυριολεκτικά και μεταφορικά, είναι ασφαλώς πολύ σημαντική.
Υ.Γ. Οι γυναίκες στα ιστολόγια θα μπορούσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση.
Χαίρομαι πολύ, Μελίνα μου, που διακρίνεις κάτι ιδιαίτερο στην ποίηση του Γιώργου Νικολόπουλου.
Και ναι, ο Ντίνος είναι ο σκηνογράφος μας. Πού να φανταστούμε όταν είμασταν συμμαθητές στο σχολείο ότι, χιλιάδες χρόνια αργότερα, θα συνεργαζόμασταν σε ένα ηλεκτρονικό μέσο επιστημονικής φαντασίας τότε.
Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι ο Ντίνος κι εγώ (όπως και ο Γιώργος Νικολόπουλος), ίσως κι εσύ, είμαστε παιδιά της εποχής του ασβέστη. Στην εποχή τώρα των πλαστικών επιχρισμάτων.
Μεταξύ μας, ουράνιο πλάσμα σε γήινη διάσταση, προτιμώ τη μυρωδιά του γυναικείου σώματος. Έστω και ως ηδονική ανάμνηση. Καλά, καλά, εσύ του ανδρικού.
Το τονίζω καθώς, συν τοις άλλοις, βρισκόμαστε στο ζώδιο του Σκορπιού, που είναι κατ' εξοχήν ερωτικό.
Καλό βράδυ, γλυκιά μου Όλγα-Ουρανία.
Κι εμείς χαιρόμαστε που σε γνωρίσαμε, Εύη μου. Τόσο ο Ντίνος όσο κι εγώ όμως, είμαστε άνθρωποι των μικρών ονομάτων και του ενικού αριθμού. Εξ άλλου, οι ποιητές και οι ζωγράφοι δεν είναι κύριοι, είναι απλώς ποιητές και ζωγράφοι. Και παιδιά πάντα.
Κατά τα άλλα, συμφωνώ μαζί σου απόλυτα. Η μυρωδιά του αίματος δεν σβήνει ποτέ. Όπως και το άρωμα της αληθινής αγάπης.
Λατρεύω την Ελένη Καραϊνδρου και την Ευανθία Ρεμπούτσικα και φυσικά απολαμβάνω κι εγώ τη μουσική τους με κάθε ευκαιρία.
:)
Σας ευχαριστώ με το σας εννοω και τους δυο..:))
Απολαμβάνω καλύτερα όταν αισθάνομαι οικείο έναν χώρο.
Απο καρδιάς.
Ελπίζω λοιπόν να απολαμβάνεις πλήρως τον φιλικό αυτό χώρο, Εύη μου. Το μόνο άγριο θηρίο στο Λιβάδι είναι η αλήθεια της καρδιάς.
Καλό ξημέρωμα.
Ανατρίχιασα!!!Εγώ ποτέ δεν τις πρόσεχα τις μυρωδιές ή τουλάχιστον δεν είχα καταλάβει μέχρι πριν λίγα χρόνια ότι τελικά τις πρόσεχα κι όχι μόνο τις πρόσεχα αλλά τις κρατούσα και βαθιά κρυμμένες σαν θησαυρό!!! Μπορούν ακόμα και να σε τρελάνουν ξέρεις...Έρχονται ξαφνικά εκεί που νομίζεις ότι ξέχασες και σαν σφαλιάρα σου υπενθυμίζουν πως θα είναι για πάντα εδώ!!!
Μετά από πολλή καιρό περνάω να σου στείλω ένα φιλί!!!
Καιρός να κάνω κι εγώ μια βόλτα στα ιστολόγια για να εισπράξω φιλιά και να εισπνεύσω αρώματα. Το κάθε γυναικείο ιστολόγιο έχει το δικό του άρωμα, το κάθε αρσενικό απλή βαρβατίλα.
Εσύ ανατρίχιασες, Λένα μου, από τις μυρωδιές, εγώ να μην πάρω μπρος από το φιλί που μου στέλνεις; Καλό απόγευμα, γλυκιά μου.
Πόσα μου θυμίζει το συγκεκριμένο... πολύ όμορφο απόσπασμα... μου θυμίζει βιβλια αλλά και πραγματικές μνήμες ανθρώπων... ακόμη και τα αντικείμενα έχουν ψυχή κάτω από τον ουρανό συγκεκριμένων αναμνήσεων, όπως θα λεγε και ο Τσίρκας...
Καλό απόγευμα :-)
Ισχυρό ερέθισμα λοιπόν το ποίημα, κοριτσάκι της μουσικής. Φέρνει στην επιφάνεια παλιές συγκινήσεις, το άρωμα ανθρώπων και πραγμάτων.
Καλό βράδυ, Πανδώρα μου.
Εμένα θα με συγχωρήσετε αν σας διορθώσω λέγοντας πως το όνομά μου είναι Αγγέλα (ή Αγγελίνα) και όχι Λένα? :) Το ψευδώνυμο μπερδεύει... :)
Με συγχωρείς, Αγγελίνα μου. Είχα αποκομίσει λανθασμένη εντύπωση. Τώρα θα ξέρω.
Δεν πειράζει καθόλου :) Το φαντάστηκα γι'αυτό και σας το είπα :)
Φιλιά πολλά πολλά!!!
Δημοσίευση σχολίου