(έργο του Ντίνου Παπασπύρου)«Και οι άλλοι;», ρώτησες. «Τι κάνουν οι άλλοι;»
«Οργώνουμε», σου απάντησαν. «Σπέρνουμε. Θερίζουμε. Γυρίζουμε τη μυλόπετρα. Μέχρι το επόμενο πρωί. Και πάλι οργώνουμε. Σπέρνουμε. Θερίζουμε. Γυρίζουμε τη μυλόπετρα. Μέχρι το επόμενο πρωί. Και πάλι. Μέχρι το επόμενο πρωί. Μέχρι το πρωί. Μέχρι το τελευταίο πρωί».
Χαμογέλασες ικανοποιημένος.
«Προπαντός, να μην ξεχνάτε τη μυλόπετρα», μου είπες. «Αυτό να τους πεις. Όσο είναι δεμένοι στη μυλόπετρα, δεν έχουν να φοβούνται τίποτε»
Σκέφτηκες για λίγο. «Ούτε κι εμείς», συμπλήρωσες. «Ούτε κι εμείς έχουμε να φοβόμαστε τίποτε. Όσο είναι δεμένοι στη μυλόπετρα».
Γιώργος Νικολόπουλος
από τη συλλογή Χαμένες ευκαιρίες,
Διάλογοι στο χείλος της αβύσσου, 2011
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Ένας σκοπός για να μην παρεκκλίνουμε. Να είμαστε αφοσιωμένοι. Την δουλειά τους και την δουλειά μας. :)
Καλημέρα.Καλώς σας βρήκα.
Έτσι είναι, όπως τα λες, Εύη μου. Καλωσόρισες στο Λιβάδι και στον κόσμο των ιστολογίων. Θα χαρώ να τα λέμε κατά διαστήματα.
Τόλης Νικηφόρου
Δημοσίευση σχολίου