Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Το κάστρο

(έργο του Ντίνου Παπασπύρου)
Όταν γκρεμίστηκαν τα τείχη
που μας προστάτευαν
τα τείχη που μας φυλάκιζαν
βγήκε ξανά η ελπίδα.
Και τώρα πώς να τη σηκώσω
στα κουρασμένα μου χέρια;

Βαγγέλης Φίλος
από τη συλλογή Μηδενική ακολουθία, 1989,
ενότητα Γαληνεμένες νύχτες

16 σχόλια:

Τζούλια Φορτούνη είπε...

είναι τυχαίο βέβαια που σήμερα στο σχολείο μας μιλούσε ο Βαγγέλης (ένας μαθητής μου)κι εγώ τον θαύμαζα, για την Άλωση της Πόλης... και διάβασα εδώ το ποίημα του άλλου Βαγγέλη που γκρεμίζει τα "Τείχη" του Καβάφη. Του Βαγγέλη που γνωρίζω μέσα από τις μεσοτοιχίες του facebbok, καθώς και αυτές δεν αντέχουν το βάρος της ελπίδας. Another brick in the wall και ανεπαισθήτως η Πόλις Εάλω... Ωστόσο μια ρωγμή στον τοίχο ή στα τείχη θα μας σώζει... ίσα ίσα να περνάει η αχτίδα των ποιημάτων...

Άστρια είπε...

Όμορφο!

Πολύ βαριά πράγματι η ελπίδα όταν φτάνει σε κουρασμένα χέρια.
Μήπως θα πρέπει να γκρεμίζουμε αντί να περιμένουμε να "γκρεμίζονται" τα τείχη;

Καλό βράδυ

Dinos-Art είπε...

Ισοβίτης κάποτε διερωτήθηκε "εμείς είμαστε οι φυλακισμένοι ή οι απέξω;"
Οι φυλακές Γεντί-Κουλέ, που απεικονίζονται στη ζωγραφιά, έκλεισαν το 1989, χρονολογία που εκδόθηκε η ποιητική συλλογή που περιλαμβάνει αυτό το ωραίο ποίημα. Σύμπτωση;
Καλό βράδυ σε όλους.

Poet είπε...

Τζούλια μου, σε ευχαριστούμε για τον πίνακα του Ντίνου, για την εικόνα και για το σχόλιο. Προσθέτουν και τα τρία στο Λιβάδι.

Poet είπε...

Μάλλον δεν θα έπρεπε ποτέ να αφήσουμε να χτιστούν, καλή μου Άστρια. Με μια ανοιχτή καρδιά στον κόσμο.

Καλό βράδυ.

Poet είπε...

Μου αρέσει ιδιαίτερα αυτός ο πίνακάς σου, Ντίνο μου, και νομίζω ότι σου το έχω πει. Κατά τα άλλα, ωραίο σχήμα λόγου το του ισοβίτη αλλά ανεπαρκής νομίζω παρηγοριά για τον ίδιο. Η φυλακή τσακίζει τον άνθρωπο και το Γεντί Κουλέ ακόμη χειρότερα. Ωραία η σύμπτωση, την παρατήρησα κι εγώ. Καλό βράδυ.

Stella Georgiadou είπε...

Δύσκολη η ζωή έξω απ' τα χαρακώματα, από τα δόγματα και τις προκαταλήψεις.
Πόσοι αντέχουν την ελευθερία άραγε;

Κι εγώ το ξεχώρισα αυτό το ποίημα από τη Μηδενική Ακολουθία του Βαγγέλη. Ας μην ξεχνάμε και την εποχή που εκδόθηκε... όλες οι διαψεύσεις μαζεμένες, πάλι καλά που η ελπίδα ξεμύτισε, κι ας ήταν το κουράγιο λιγοστό.

Βαγγέλης Φίλος είπε...

Νιώθω ευτυχισμένος! Αυτά τα παλιά ποιήματα, εδώ, ξαναγεννήθηκαν.Πήραν την ευλογία του Ποιητή που τα διάλεξε, την ομορφιά της Ποιήτριας που επιμελήθηκε την παρουσίαση τους και κατοικούν πια σ' αυτό το λιβάδι της ευαισθησίας, της Τέχνης. Τόλη, Τζούλια! ευχαριστώ από καρδιάς. Τι υπέροχη η ζωγραφική στα τείχη κι αυτή η φωτογραφία στη βροχή μου!

Μαρία Δριμή είπε...

Πρόσφατα γνώρισα τη δουλειά το Βαγγέλη Φίλου και χαίρομαι που τον βρίσκω εδώ στο λιβάδι.
Με ή χωρίς τείχη, έστω και αν φτάνει σε κουρασμένα χέρια, η ελπίδα είναι πολύτιμη. Είναι η ζωή.

Poet είπε...

Βλέπω ότι το ποίημα συγκέντρωσε εδώ μια ωραία παρέα. Είναι γνωστός ο φόβος της ελευθερίας, Στέλλα μου. Και η εποχή της μεγάλης διάψευσης. Κάποτε όμως ξαναγεννιέται η ελπίδα. Νομοτελειακά ξαναγεννιέται. Γιατί δεν γίνεται ζωή χωρίς αυτήν. Όσο κουρασμένα και να είναι τα χέρια.

Poet είπε...

Χαίρομαι που συνδυάστηκαν όλα και όλοι με τον καλύτερο τρόπο, Βαγγέλη μου. Τυχαία και αυθόρμητα συνδυάστηκαν, απλώς γιατί συμπίπτουν οι εμπειρίες μας κι είναι κοινή η λαχτάρα της καρδιάς μας. Είναι μια ωραία στιγμή για όλους μας.

Poet είπε...

Εσύ και ο Βαγγέλης, Μαρία μου, είστε δυο φίλοι μου που αγαπώ και εκτιμώ. Και η δική σας φιλία είναι σημαντική για μένα. Να λοιπόν μια ελπίδα που βλέπω συχνά να δικαιώνεται στο Λιβάδι.

ΕLΕΝΑ-ΒUTTEFLY είπε...

Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν τα εσωτερικά και τα εξωτερικά τείχη..
Τα πρώτα τα χτίζουμε εμείς, τα δεύτερα τα χτίζουν οι άλλοι.
Τα εσωτερικά είναι πιο δύσκολα να γκρεμιστούν.. τα εξωτερικά τείχη δεν μπορούν να πνίξουν την ελπίδα που μεγαλώνει σαν την αγριάδα και σπάει το τσιμέντο.
Ωραίο ποίημα αυτό του Βαγγέλη.
Καλημέρα στην όμορφη παρέα..

Poet είπε...

Καλώς την κι ας άργησε. Συμφωνώ φυσικά μαζί σου, Έλενά μου. Κι όταν υπάρχουν εσωτερικά τείχη, δεν έχει και πολύ νόημα να προσπαθούμε να γκρεμίσουμε τα εξωτερικά. Καλή σου μέρα, συνεχίζουμε.

ξωτικό είπε...

θα συμφωνήσω με την Άστρια
είναι αλλοιώς να καταλάβεις οτι τα τείχη που χτίζεις για να σε προστατεύουν σε φυλακίζουν ταυτοχρόνως και να αποφασίζεις να τα γκρεμίσεις κι αλλοιώς να γκρεμίζονται ,στην πρώτη τα χέρια είναι δυνατά απ'το γκρέμισμα και έτοιμα για την ελπίδα ,στη δεύτερη είναι κουρασμένα απ'το ατέρμονο χτίσιμο και τον φόβο κι ανέτοιμα...
Πάντως όλοι συμφωνήσαμε μάλλον οτι η ελπίδα και τείχη δεν πάνε μαζί...

Την καλημέρα μου σε όλους ,είστε για μένα ΕΛΠΙΔΑ !!

Poet είπε...

Έτσι κι αλλιώς, ξωτικό μου, εσύ βρίσκεσαι εκτός των τειχών από τη φύση σου. Όπως και η Άστρια του διαστήματος. Ποιος είπε ότι πέθανε ο ρομαντισμός, η θεία τρέλα, η ουτοπία; Εκεί εσύ, εγώ, όλοι μας. Ελπίδα ο ένας για τον άλλον.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα.