αρχές Ιουνίου (του θεριστή)

γυμνή
τριγυρίζω
από το νεροχύτη στο ντους
γυμνή κάθομαι
στην παλιά πολυθρόνα
που αγνόησες φεύγοντας

και ’κείνη πιστή, βελούδινη
–όπως πάντα–
έπαψε να είναι έπιπλο
είναι η μάνα μου, ο πνευματικός μου
το παιδί που δεν γέννησα ποτέ
–γιατί δεν ήσουν έτοιμος–

μας καταδίκασες σε στείρα
φθορά ανάμνησης
…αγκαλιαζόμαστε συχνά
όταν μας λείπεις

έχει χρόνια που ακούω
τα σωθικά της να βογκούν

χτες μόλις φώναξα το γιατρό

είπε πως σαπίζει από μέσα
–είναι σκληρό να σαπίζεις από μέσα–

άχρηστα ελατήρια και ωοθήκες
γεμάτες σκουριά
σαν μια χούφτα με καρπούς
ξηρούς
νεκρούς
στολίζουν πια το σαλόνι
τους βουτώ στη φορμόλη
τους μασώ… τους κατεβάζω
με μια γουλιά κονιάκ
καθώς σου γράφω
μια τελευταία της επιθυμία

ΥΓ: έλα
θα λείπω [τ’ ορκίζομαι]
δυο-τρεις μήνες ζωής έχει
και είναι ήδη Αύγουστος

Νίκη Χαλκιαδάκη
αδημοσίευτο