τριγυρίζω
από το νεροχύτη στο ντους
γυμνή κάθομαι
στην παλιά πολυθρόνα
που αγνόησες φεύγοντας
και ’κείνη πιστή, βελούδινη
–όπως πάντα–
έπαψε να είναι έπιπλο
είναι η μάνα μου, ο πνευματικός μου
το παιδί που δεν γέννησα ποτέ
–γιατί δεν ήσουν έτοιμος–
μας καταδίκασες σε στείρα
φθορά ανάμνησης
…αγκαλιαζόμαστε συχνά
όταν μας λείπεις
έχει χρόνια που ακούω
τα σωθικά της να βογκούν
χτες μόλις φώναξα το γιατρό
είπε πως σαπίζει από μέσα
–είναι σκληρό να σαπίζεις από μέσα–
άχρηστα ελατήρια και ωοθήκες
γεμάτες σκουριά
σαν μια χούφτα με καρπούς
ξηρούς
νεκρούς
στολίζουν πια το σαλόνι
τους βουτώ στη φορμόλη
τους μασώ… τους κατεβάζω
με μια γουλιά κονιάκ
καθώς σου γράφω
μια τελευταία της επιθυμία
ΥΓ: έλα
θα λείπω [τ’ ορκίζομαι]
δυο-τρεις μήνες ζωής έχει
και είναι ήδη Αύγουστος
αδημοσίευτο
8 σχόλια:
Ποιήματα-σπαράγματα.
Τόλη μου καλημέρα!
Η ανοιξιάτικη ζωγραφιά του Ντίνου στο λιβάδι,άνοιξε τη διάθεσή μου!
Το ποίημα όμως την έκλεισε...
Αχ...ζωή..!
Σπαρακτικό το ποίημα όντως.. Καλημέρα..
Αυτό δεν είναι ο έρωτας, Ντίνο μου, σπαραγμός; Και η ποίηση σε καθοριστικό βαθμό ως ερωτικό φαινόμενο;
Καλημέρα, Όλγα-Ουρανία μου. Ας ξανανοίξει η διάθεσή σου με μια απλή διαπίστωση. Ότι σ' αυτή την «αχ ...ζωή», εκεί που όλα φαίνονται χαμένα, εμφανίζεται ένας καινούριος έρωτας, μια καινούρια άνοιξη ... και όλα αρχίζουν και πάλι απ' την αρχή.
Καλημέρα, Έλενα. Ας ελπίσουμε ότι τα δάκρυα θα στεγνώσουν σύντομα στον ανοιξιάτικο ήλιο. Και θα παραμένει, κέρδος όλων μας, το ποίημα.
Μεγάλος ο πόνος όταν αγαπάς και δεν αγαπιέσαι...
http://www.youtube.com/watch?v=e97V_UcGMec&feature=related
Δημοσίευση σχολίου