- κοίτα μπαμπά! χωρίς βοηθητικές, χωρίς χέρια
χωρίς εσένα σπάω το φράγμα της ενηλικίωσης
γερνάω, μηδενίζω
γίνομαι ωάριο έφηβης γαλανομάτας
σπέρμα ανειδίκευτου αρσενικού
bing bang
χτυπώ το κουδούνι ... στην άκρη όλοι
βγάζω φρονιμίτες, έρχομαι να στο πω
σε βλέπω από μακριά να τινάζεις τα πέτα απ' το χώμα
χαμογελάς, σωπαίνω
ανάβω κηρήθρες θλιμμένων μελισσών
τις μπήγω στο ύψος των ματιών σου
τις ποτίζω χρόνια, γίνονται φασολιές
ριζώνουν σε αμυντικές στάσεις εμβρύου
γιατί δεν ψηλώνουν Τζάκ;
πέρασε η ώρα και η μαμά θ' ανησυχεί
οι αποχωρισμοί μας δεν έχουν συγκινήσεις
έχουν την οδύνη των πράσινων κυπαρισσιών
κάνω να φύγω ... μα κάτι ήθελα να σου πω
- κοίτα μπαμπά! χωρίς βοηθητικές, χωρίς χέρια
Νίκη Χαλκιαδάκη
αδημοσίευτο
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
14 σχόλια:
Φταίω εγώ που δάκρυσα; Και με το τι και με το πως.
http://nosferatos.blogspot.com/2011/03/blog-post_187.html
επαθα ακριβώς το ιδιο με ετο πρωτο σχόλιο. Απιστευτο..
εξαιρετο ποιημα
http://antipoihsh.wordpress.com/2010/03/29/12-%cf%87%cf%81%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%b1/
εμένα πάλι μου έφερε στο μυαλό αυτό
Σε ευχαριστούμε, φίλε, για τη συγκίνησή σου, σε ευχαριστούμε που έμπασες το ποίημα της Νίκης στη σπηλιά σου. Καλημέρα.
μου άρεσαν πολύ όλα τα ποιήματα της Νίκης και η έλλειψη χρόνου αυτές τις ημέρες μ΄εμπόδισε να τα σχολιάσω. Ωστόσο τούτο εδώ, δεν μου άρεσε απλώς. Με συγκλόνισε. Ήταν σα να αφηγήθηκε τα δικά μου ακριβώς βιώματα. Το πώς έβγαλα τις βοηθητικές μου ρόδες από το ποδήλατο, πώς έμαθα να κολυμπώ χωρίς σωσίβιο... Ήταν λοιπόν τόσο οικείο, σαν να το έγραψα εγώ. Και αυτό, αλλά και το άλλο που διάβασα από το σύνδεσμο της Άννας. Μπορεί τελικά οι πατεράδες αυτού του κόσμου να μοιάζουν τόσο, ωστόσο είναι τόσο αποκλειστικά και αληθινά τα συναισθήματά και τα βιώματά μας...ειδικά όταν γίνονται ποίημα...
Σε ευχαριστούμε, Άννα, είναι ωραίο και το δικό σου ποίημα. Η αγαπημένη μορφή του πατέρα παραμένει στη μνήμη μας αναλλοίωτη και σε πολλούς από μας αναδύεται μέσα από στίχους. Μετουσίωση των δακρύων.
Έτσι ακριβώς είναι, Τζούλια μου. Προστίθεται και μια αίσθηση ματαιότητας για όλη την αγάπη που εκφράζεται, οριστικά πλέον χωρίς αποδέκτη. Αυτός είναι ο πιο μεγάλος σπαραγμός. Να λες το «σ' αγαπώ» και να το ακούει το κενό.
Από τα ποιήματα που ξεσηκώνουν τη ψυχή, από τα πιο δυνατά ποιήματα που έχω διαβάσει στο λιβάδι..
Καλημέρα Τόλη μου
Άνοιξη είναι κι εμείς αντλούμε δύναμη από τα νιάτα. Απ' τη δική τους διαφορετική ματιά.
Καλό απόγευμα, Μαρία μου.
μη μ'ευχαριστεις φιλε ποετ..δεν ξερω αν ειναι το ωραιοτερο ποιημα ..ξερω πως ειναι το πιο -συγκλονιστικά οικειο-που διαβασα ποτε ..
με συγκινησε πραγματικά..
και παλι που μπηκα τωρα παλι ..τα ιδια..παλι ..δακρυζω
κατι τρεχει με αυτο το ποιημα ..
Ναι, κάτι τρέχει. Συντονίστηκες απόλυτα και σε άγγιξε βαθιά. Και δεν είσαι ο μόνος. Χαίρομαι.
................
................
................
δάκρυσα, υπέροχο
Χαίρομαι που σκάβεις βαθιά, φίλη μου. Και που αισθάνεσαι βαθιά. Κοστίζει βέβαια αλλά κάθε τι γνήσιο είναι τελικά πανάκριβο.
Καλωσόρισες, lefti.
Δημοσίευση σχολίου