Διαδρομή

Πάρε το δρόμο που
διασχίζει το βουνό
– τον ξέρεις –
μέχρι το πρώτο
σταυροδρόμι
που θα δεις.
Δε θα χαθείς,
μπηγμένο στην κούρμπα
έχει ορθό ένα μικρό
νεκρικό εικονοστάσι.
Εκεί, να στρίψεις δεξιά
και με αργή ταχύτητα
ν’ αρχίσεις ν’ ανεβαίνεις.
Φιδοσέρνεται ο δρόμος
απαλά,
στο δεύτερο τ’ αριστερό
του γύρισμα εσύ να
σταματήσεις.
Μη συνεχίσεις.
Στρέψε και κοίτα αριστερά
– θα καταλάβεις ποιο
είναι αμέσως.
Στέκει ολόρθο λιγάκι απόμερα
από τα δέντρα γύρω,
σαν ξεκομμένο, και
– μόνο του αυτό –
στην άκρη άκρη...
Θα το γνωρίσεις
κι απ’ τον κορμό:
λιγάκι πάνω απ’ τα μισά
ελαφρογέρνει σαν να
διστάζει, με έναν έφηβον
ωραίο δισταγμό.
Το φύλλωμά του... Α.
Άσ’ το αυτό. Άργησες λίγο,
δε θα μπορέσεις να το δεις
πώς το ’χε ο άνεμος χτενίσει
σπρωγμένο όλο προς το ναι
του νεανικού του ενδοιασμού –
είναι που πέρασε από δω
και η πυρκαγιά εκείνη...

Κι όταν αρχίσεις να γυρνάς,
από τον ίδιο δρόμο,
μην ξεχαστείς:
στο σταυροδρόμι – αριστερά,
να θυμηθείς
το νεκρικό εικονοστάσι.

Αντωνία Γουναροπούλου - Τουρίκη
από τη συλλογή Το άστρο του Βορρά, 2010