Όνειρα απολεσθείσης τάξεως με συντροφεύουν κάθε βράδυ.
Το ημιτελές μυθιστόρημα του έγγαμου βίου,
χίλιες ατέρμονες κουβέντες πάνω στο ίδιο θέμα,
η ηδονή και οι οδυνηρές της συνέπειες: πανέτοιμος
και πλήρης συνειδήσεως,
να κλείσω πλέον τους ανοιχτούς λογαριασμούς,
το αίμα να πάρω πίσω,
κι ας δείχνει μόνον ο3:43 το ψηφιακό ρολόι:
το παρόν λέω, είναι η αυταπάτη
ενός καλώς ταχτοποιημένου παρελθόντος.
Κι όμως, όταν σηκώνομαι να κόψω στα δύο
με το σπαθί τη φοβερή πλεκτάνη, φορώ
ανάποδα τις παντόφλες, και οι τελευταίες
σταγόνες μου πέφτουν πάντα έξω από τη λεκάνη.
Σωτήρης Παστάκας
από την έκδοση Λογοτεχνική Πολυμορφία,
περιοδικό Αλεξίσφαιρο, 2009 - 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
χααχαχα πολύ το ευχαριστήθηκα !!!!!
πάντα απολαμβάνω έναν ωραίο αυτοσαρκασμό ...
μου ταίριαξε κι ας μην κινδυνεύω να αστοχήσουν οι σταγόνες..
αχ αυτός ο έγγαμος βίος
τι μυθιστόρημα κι αυτό
για να μην πώ τι "εφεύρεση"....
και μια καλησπέρα πάνω απ'όλα !!
Aα τώρα διάβασα και τα προηγούμενα
!! στάσου βρε παιδάκι μου κι εσύ ,βιάζεσαι πολύ να τελειώσεις την πρόσθεση, έχουμε και τρεχάματα είπαμε..
λοιπόν κι εγώ πέντε !!!!!!
(βγάλε με απ'τους μουγγούς γρήγορααααα )
καλό βράδυυυ !!!
Λοιπόν, καλό μου ξωτικό, το ίδιο ακριβώς σκεφτόμουν κι εγώ πριν από λίγο. Ότι εσείς οι γυναίκες (ξωτικά ή όχι) είστε από τη φύση σας εξαιρετικά εύστοχες. Άλλους συνειρμούς περί στόχων δεν θα αναφέρω. Έγγαμο ξωτικό πάντως, πώς να το πω, δεν γίνεται. Τα ξωτικά είναι κοινό αγαθό και όχι αποκλειστική (λέμε τώρα) ιδιοκτησία.
Εγώ δεν βιάζομαι καθόλου, εύγλωττή μου, ξέρεις όμως τι ουρά ποιητών έχει σχηματιστεί για τις ανθολογίες; Δεν έβαλες αυτόν, βάλε κι εκείνον, μόνο τόσα ποιήματα από τον τρίτο κ.ο.κ. Δυο χεράκια και δυο ματάκια έχω, ο τάλας, και πώς να τους προλάβω όλους;
Τώρα πάντως οι μέρες μας και οι νύχτες μας ανήκουν στα υψίπεδα του αυτοσαρκασμού και στην ιαματική (ελπίζω) παρουσία του ψυχιάτρου μας.
Καλό βράδυ και ... τρέξε, σαν να μου φάνηκε ότι ο άντρας σου ζητάει τις παντόφλες του.
Νομίζω ότι ο φίλτατος Παστάκας αναφέρεται πιο πολύ στην ενοχή που συνοδεύει τις εξω από τη λεκάνη σταγόνες...Όπως και να ναι πλεκτάνη και πραγματικότητα αλληλο-εμπλέκονται. Ειναι παιχνίδι κι αυτό "του μέσα-εξω βίου" που λέει κι η Δημουλα! Πόσα του μέσα βίου φανερώνουμε άραγε στον/-ην συντροφό μας;
Σίγουρα υπάρχουν και σκοτεινές αραχνιασμένες γωνιές στην ψυχή του καθένα μας, Ευγενία μου. Μερικές φορές δεν τις ομολογούμε ούτε στον εαυτό μας. Καλή η αλήθεια, μερικές φορές όμως είναι καταστροφική.
"το παρόν λέω, είναι η αυταπάτη
ενός καλώς ταχτοποιημένου παρελθόντος."
καλημέρα, Τόλη
Προφανώς, Νίκο, αφού «καλώς τακτοποιημένο παρελθόν» δεν υπάρχει. Η πιο επικίνδυνη είναι η επιφανεικά γαλήνια θάλασσα.
Καλό απόγευμα.
επιφανειακά ..
Δημοσίευση σχολίου