Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Ο άνθρωπος που γελούσε

Η πρώτη εντύπωση.
Άψογη η εκτύπωση :
γνήσιο χαρτί Kodak, ζωντανά χρώματα,
σωστή η γωνία λήψεως και ο φωτισμός.
Αναμφισβήτητα αναγνωρίζω τον εαυτό μου
στο εικονιζόμενο πρόσωπο.

Όμως
το σκοτάδι που μόνιμα κατοικεί στα μάτια
βγήκε καστανού χρώματος,
η δίνη του στόματος
έχει περιοριστεί σε δυο κόκκινα χείλη,
αυτά τα καλοχτενισμένα μαλλιά δεν αντανακλούν
επ' ουδενί την αταξία στο κεφάλι μου
κι αυτό το μονίμως χαμογελαστό πρόσωπο
- Πώς να το πω; - ασυστόλως ψεύδεται,
αγαπητοί μου φίλοι.

Σωτήρης Παστάκας
από την έκδοση Λογοτεχνική Πολυμορφία,
Περιοδικό Αλεξίσφαιρο, 2009 - 2010

11 σχόλια:

55fm είπε...

Eντάξει,ο ποιητής είναι δικός μας!!!
Είναι και... ψυχίατρος!
Ασυστόλως γράφει αλήθειες...
Τόλη μου,σε γλυκοφιλώ!

Poet είπε...

Θα έλεγα ότι το μονίμως χαμογελαστό του πρόσωπο ψεύδεται ενσυνειδήτως. Και ευσυνειδήτως. Γιατί γνωρίζει καλά, ο δικός μας, ότι κανένας δεν αντέχει την αλήθεια αυτού του κόσμου. Και κανένας δεν είναι διατεθειμένος να πιστέψει ότι ψεύδεται.

Ουρανία μου, πες μου ένα παραμυθάκι να κοιμηθώ γλυκά.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Νομίζω ότι ο κος Παστάκας έχει βρει τον "τρόπο του λόγου" του..
Είναι τόσο άμεσος και γράφει με οδυνηρή ειλικρίνεια που νομίζω γίνεται σαν αεράκι που εισχωρεί στο μυαλό μας και παρασύρει ό,τι άλλο διαβάσαμε..
ανανεωτής με άποψη!
Την καλησπέρα μου Τόλη!

Poet είπε...

Ψυχιατρική θεραπεία με ποίηση. Τι άλλο θέλουμε, Στρατή μου; Καλή σου μέρα.

kanella16 είπε...

Δυστυχώς οι πανοπλίες μας αγαπημένοι μου συνοδοιπόροι, δεν αποτυπώνονται μόνο στις φωτογραφίες , αλλά και στα καθημερινά μας επιφανειακά αλισφερίσια. Μόνο εκεί κατά το βράδυ, που πέφτει και το σκοτάδι μερικές φορές τολμάμε (κι αυτό με ερωτηματικό) να δούμε στο καθρέφτη.

Poet είπε...

Δηλαδή, εγώ που πάντα δείχνω αυτό που είμαι αποτελώ σπάνιο είδος, Ευγενία μου; Και υπό εξαφάνισιν;

το πετάλι είπε...

εξαιρετικός!

Margo είπε...

To ένα καλύτερο από το άλλο!!!

Poet είπε...

Εντάξει, Νίκο, ανήκω στην απειλούμενη πανίδα και θα ζητήσω την προστασία του «Οικόπολις». Είδες, οικολογικό αποτέλεσμα η ποίηση;

Poet είπε...

Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει γιατί ο ποιητής αυτοσαρκάζεται κι εμείς μέσα στη θλίψη του αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας. Όσο μεγαλύτερη είναι αυτή η ταύτιση, τόσο και δυνατότερες οι επευφημίες.

Γιώργος Τσιρώνης είπε...

Πολύ σπουδάιο ποίημα