Η παλιά πόρτα

Για συμπτώσεις δεν μιλούσαμε; Να μία ακόμη. Πριν μερικές μέρες ανάρτησα το ποίημα του Θανάση Μαρκόπουλου για τις πόρτες της Φλώρινας. Να κι ένα τώρα για την παλιά πόρτα του Ηλία Κεφάλα. «Η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή», όπως είχε πει ο Γιώργης Παυλόπουλος. Και η ζωή ή ο θάνατος.

Δεν είχε μείνει τίποτα από το σπίτι των προγόνων
Παρά μονάχα η παλιά του πόρτα γκρεμισμένη
Και σαπισμένη καταγής
Με σφηνωμένο ακόμα το κλειδί
Τα σκουριασμένα σπλάγχνα της να δένει
«Εγώ είμαι πάντα εδώ» μου φάνηκε πως είπε
«Εδώ, ανοίγοντας και κλείνοντας συνέχεια
Διευκολύνοντας κρυφά τους προσερχόμενους
Φυλάσσοντας τα μυστικά του χώρου
Η είσοδος είναι πάντα μια είσοδος
Δεν σταματά να λειτουργεί
Δεν καταργείται εύκολα
Ξέρεις εσύ τι νόμος είναι η συνήθεια
Γι' αυτό μη με κοιτάς που ατενίζω τ' άστρα
Ούτε που σπρώχνει η πλάτη μου το χώμα
Γιατί μονάχα τώρα από κει πάνω
Και από τα τρίσβαθα εδώ κάτω
Έρχονται αυτοί που θέλουν να περάσουν».

Ηλίας Κεφάλας
από τη συλλογή Το δέντρο που έγνεθε τη βροχή
και τραγουδούσε, 2010, ενότητα Α', Μικρές φθινοπωρινές τελετές