Ιέρεια του φθινοπώρου

Μυστήριο πράγμα οι συμπτώσεις. Μετά την αναφορά στον Γιώργο Μαρκόπουλο και την ανθολόγηση των ποιημάτων του Θανάση Μαρκόπουλου, έλαβα πριν λίγες μέρες το νέο ποιητικό βιβλίο ενός ακόμη σημαντικού ποιητή της τρίτης μεταπολεμικής γενιάς που γεννήθηκε το 1951. Πρόκειται για τον Ηλία Κεφάλα που αγαπώ και εκτιμώ ιδιαίτερα. Δεν είναι μόνο χρονολογική η σύμπτωση αλλά και συναισθηματική. Τρεις εξαιρετικοί ποιητές και καλοί φίλοι γεννημένοι την ίδια χρονιά.

Ο Ηλίας Κεφάλας γεννήθηκε στο χωριό Μέλιγος των Τρικάλων και σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα. Έχει εκδώσει ως τώρα 23 βιβλία (ποίηση, δοκίμιο, πεζογραφία, παιδική λογοτεχνία, ανθολογία). Ασκεί λογοτεχνική και εικαστική κριτική, συνεργαζόμενος με εφημερίδες και περιοδικά. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες.

Συνεχίζω την ανθολόγηση των ποιημάτων του Ηλία Κεφάλα από το νέο βιβλίο του και συνιστώ θερμά στους αναγνώστες του ιστολογίου να διαβάσουν και τα προηγούμενα ποιήματά του που είχα αναρτήσει (μεταξύ των οποίων και δύο από το βιβλίο αυτό, πρωτοδημοσιευμένα σε λογοτεχνικό περιοδικό).

Ιέρεια του φθινοπώρου

Έχει καιρό να βρέξει. Το χώμα στέγνωσε.
Τα φύλλα εκλιπαρούν την κίτρινη φωταύγεια.
Και ο άνεμος θερμός μας ψιθυρίζει
Ειδήσεις από μακρινά ναυάγια.
Μα ποιος ακόμη τα νομίζει μακρινά;
Γι’ αυτό σε θέλω τώρα. Αυτήν την κρίσιμη
Στιγμή ακριβώς, χωρίς αναβολή. Τώρα.
Κρυφή κι αμίλητη να κυριεύσεις τη ζωή μου.
Όπως ιέρεια του φθινοπώρου
Που βάζει τάξη στο ρίγος και την έξαρση της γης.
Πέσε – κρυφή – σαν ξαφνική βροχή στην ξηρασία μου
Επιθυμημένη βαθιά και αξόδευτη από αιώνες.
Ιέρεια σεπτή με όλους τους ανέμους
Ν’ αναστατώνουν τα μακριά μαλλιά σου.
Και με την όψιμη ευωδιά των λουλουδιών
Στα ιαματικά σου δάκρυα να αντιλάμπεις.
Αμίαντη όπως πάντα να προσέρχεσαι
Εντός μου.

Ηλία Κεφάλας
από τη συλλογή Το δέντρο που έγνεθε τη βροχή
και τραγουδούσε, 2010, ενότητα Α’, Μικρές φθινοπωρινές τελετές