Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Ιτιές


Μαυροφόρες που γέρνουν κατεβαίνουν με τις βροχές στα νοσοκομεία των πόλεων στέκονται δίπλα στον καλό τους όπως σκιές τον κοιτούν στα μάτια του μιλούν του θυμίζουν ιστορίες παλιές και κάθε που εκείνος χάνει το κουράγιο του γκρεμίζονται θολώνουν μα θάλασσες είναι και επανέρχονται τον ταϊζουν και τον ποτίζουν τον ανασηκώνουν και τον ξεσκατώνουν καρτερικές σαν πέτρες και πιάνουν το λόγο απ’ την αρχή λένε και ξαναλένε τα ίδια πράγματα παρηγοριές και θαύματα βυθισμένες στη σοφία της άγνοιας κι όταν πια βλέπουν τα λόγια τους να πηγαίνουν στο βρόντο σωπαίνουν και προσεύχονται προσεύχονται κι ελπίζουν κι έτσι αποκαμωμένες απ’ την ατέλειωτη προσμονή γέρνουν σαν ιτιές στις όχθες του πόνου ενώ αιφνίδιες κραυγές αναταράζουν κάθε τόσο τον ύπνο τους

Θανάσης Μαρκόπουλος
από τη συλλογή Μικρές ανάσες, 2010

8 σχόλια:

Τζούλια Φορτούνη είπε...

ξέρω μια τέτοια ιτιά...
λες και γράφτηκε γι΄αυτήν τούτο το ποίημα...
με συγκίνησε βαθιά...

fotini είπε...

και οταν ανύμπορο το πλασμα του Θεου στο δημιουργο του προσεύχεται τότε ο θάνατος του στέλνει τον καημό παρέα να του κάνει

Poet είπε...

Σε νιώθω, Τζούλια μου. Κι εμένα με συγκίνησε το ποίημα. Όπως πάντα με συγκινεί και με αφήνει ανυπεράσπιστο η αληθινή αγάπη και ο σπαραγμός του ανθρώπου.

Poet είπε...

Κάπως έτσι, Φωτεινή μου. Πιστεύω όμως πάντοτε ότι ο θεός θα έπρεπε να είχε μεγαλύτερο έλεος για τα πλάσματά του.

ΕLΕΝΑ-ΒUTTEFLY είπε...

Συγκλονιστικό.. με συγκίνησε και μένα βαθιά.Αν και μου έφερε ουκ ολίγες αναμνήσεις από νοσοκομεία.. που έχω θάψει βαθιά μέσα μου..

ξωτικό είπε...

Πολύ μου άρεσε !!!
Δυνατό ,βαθύ,ουσιαστικό,αληθινό το ένοιωσα !!

Poet είπε...

Όσο κι αν τις αποδιώχνει, όσο κι αν τις θάβει κανείς βαθιά μέσα του, αυτές οι αναμνήσεις είναι τραύματα που κατά διαστήματα ματώνουν και πονούν. Και διαλύονται προσωρινά στο φως του ήλιου μιας μέρας σαν κι αυτή.

Καλή σου μέρα, Έλενα.

Poet είπε...

Ναι, έτσι είναι ο πόνος και έτσι η απώλεια, καλό μου ξωτικό. Και στον δικό μας κόσμο και στον δικό σου.