Μαυροφόρες που γέρνουν κατεβαίνουν με τις βροχές στα νοσοκομεία των πόλεων στέκονται δίπλα στον καλό τους όπως σκιές τον κοιτούν στα μάτια του μιλούν του θυμίζουν ιστορίες παλιές και κάθε που εκείνος χάνει το κουράγιο του γκρεμίζονται θολώνουν μα θάλασσες είναι και επανέρχονται τον ταϊζουν και τον ποτίζουν τον ανασηκώνουν και τον ξεσκατώνουν καρτερικές σαν πέτρες και πιάνουν το λόγο απ’ την αρχή λένε και ξαναλένε τα ίδια πράγματα παρηγοριές και θαύματα βυθισμένες στη σοφία της άγνοιας κι όταν πια βλέπουν τα λόγια τους να πηγαίνουν στο βρόντο σωπαίνουν και προσεύχονται προσεύχονται κι ελπίζουν κι έτσι αποκαμωμένες απ’ την ατέλειωτη προσμονή γέρνουν σαν ιτιές στις όχθες του πόνου ενώ αιφνίδιες κραυγές αναταράζουν κάθε τόσο τον ύπνο τους
Θανάσης Μαρκόπουλος
από τη συλλογή Μικρές ανάσες, 2010
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
ξέρω μια τέτοια ιτιά...
λες και γράφτηκε γι΄αυτήν τούτο το ποίημα...
με συγκίνησε βαθιά...
και οταν ανύμπορο το πλασμα του Θεου στο δημιουργο του προσεύχεται τότε ο θάνατος του στέλνει τον καημό παρέα να του κάνει
Σε νιώθω, Τζούλια μου. Κι εμένα με συγκίνησε το ποίημα. Όπως πάντα με συγκινεί και με αφήνει ανυπεράσπιστο η αληθινή αγάπη και ο σπαραγμός του ανθρώπου.
Κάπως έτσι, Φωτεινή μου. Πιστεύω όμως πάντοτε ότι ο θεός θα έπρεπε να είχε μεγαλύτερο έλεος για τα πλάσματά του.
Συγκλονιστικό.. με συγκίνησε και μένα βαθιά.Αν και μου έφερε ουκ ολίγες αναμνήσεις από νοσοκομεία.. που έχω θάψει βαθιά μέσα μου..
Πολύ μου άρεσε !!!
Δυνατό ,βαθύ,ουσιαστικό,αληθινό το ένοιωσα !!
Όσο κι αν τις αποδιώχνει, όσο κι αν τις θάβει κανείς βαθιά μέσα του, αυτές οι αναμνήσεις είναι τραύματα που κατά διαστήματα ματώνουν και πονούν. Και διαλύονται προσωρινά στο φως του ήλιου μιας μέρας σαν κι αυτή.
Καλή σου μέρα, Έλενα.
Ναι, έτσι είναι ο πόνος και έτσι η απώλεια, καλό μου ξωτικό. Και στον δικό μας κόσμο και στον δικό σου.
Δημοσίευση σχολίου