Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
20 σχόλια:
Με επιγραμματική δύναμη ωραίο!
Την καλησπέρα μου Τόλη!
Η αισιοδοξία της απόγνωσης, Στρατή μου. Δεν φαντάζομαι να έχει απήχηση σε πολλούς.
Καλό βράδυ.
σημερα σ ενα γκραφιτυ εδω στη Γκρενομπλ διαβασα οτι ο ερωτας ειναι το τραγουδι της ψυχης
και χαρηκα
κι ας μην τραγουδαει η ψυχη μου τελευταια.
τραγουδαει με μια εννοια διαφορετικη.
ενα τραγουδι τετοιο Ποιητη μου, νικαει και το Θανατο.
αρκει να υπαρχει.
στ αληθεια.
το πρωινό φως
που σκίζει τη νύχτα...
υπέροχο Τόλη
ό,τι χρειαζόμαστε...
Tόλη μου,πάρα πολύ μ΄αρέσει...
Είναι πολύ δυνατό!
Σε ευχαριστώ.
Mόνο ο έρωτας αντιστέκεται στο θάνατο.. Κάποιοι λιγοστοί έρωτες μπορεί και να τον νικάνε..
Καλημέρα Τόλη..
Έρωτας για το ωραίο, έρωτας για το κάτι άλλο, έρωτας για την ελπίδα.
Ηλιαχτίδα για ελπίδα η χθεσινή παρουσίαση του Μουσικού Σχολείου Βόλου στην εκπομπή "Στην υγειά μας". Ναι, πέρα από τις μαύρες κουκούλες, τις μολότωφ, της κομματοκαθοδηγούμενης νεολαίας, υπάρχει και η άλλη Ελλάδα των νέων παιδιών με όραμα και των ακούραστων δασκάλων και γονιών που χάρηκα χθες βράδυ στη ΝΕΤ.
Και όλα αυτά σε ένα δημόσιο σχολείο. Ας πέσει ο μαύρος κουρνιαχτός για να δούμε την ελπίδα μέσα από αυτόν τον άλλο κόσμο.
Καλό απόγευμα σε όλους.
Ο έρωτας, Χριστίνα μου, είναι το μοναδικό αντίδοτο στη σκιά του θανάτου. Η πηγή και η επιβεβαίωση της ζωής. Γι' αυτό και αντιστέκεται ως το τέλος. Σου εύχομαι λοιπόν πάντα να ακούς το τραγούδι του.
Είδα χτες βράδυ, Τζούλια μου, ένα πολύ ωραίο έργο, «Η αλήθεια στα μάτια της». Σας συνιστώ θερμά να το δείτε όλοι. Να δείτε την τόσο ωραία αλήθεια στα μάτια της Σολεδάδ.
Χαίρομαι, Ουρανία μου. Τα πάντα μέσα μας ανθίζουν. Κι αν δεν έχουμε δύναμη της ψυχής, δεν έχουμε τίποτα.
Καλά λέω λοιπόν, Έλενα, ότι θα περιμένω και στην επόμενη ζωή. Θα περιμένω πάντα. Με αυτή την πίστη.
Καλή σου μέρα.
Ναι, Ντίνο μου, υπάρχει αυτή η άλλη Ελλάδα. Η ωραιότατη νέα γενιά. Και κάτι παλιοί που επιμένουν. Αν κάποτε συμφωνήσουν και τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης, θα γίνει και ευρύτερα γνωστή.
Υπάρχει έρωτας για τη δημιουργία, υπάρχει ελπίδα.
και γιατί να μην έχει απήχηση; Αντιθέτως είναι ότι ακριβώς χρειαζόμασταν.
Περιδιαβαίνοντας στα φιλικά blogs πέρασα από ένα φίλο που συνήθως είναι απαισιόδοξος, να δηλώνει με τρόπο, ερωτευμένος και ευτυχισμένος! Χάρηκα τόσο πολύ γιατί μου θύμισε ότι υπάρχει ο έρωτας, η χαρά, "η λάμψη στο μαύρο τ'ουρανού".
Αμέσως θυμήθηκα το ποίημά σου που είχα διαβάσει νωρίτερα και του το έστειλα.
Να σαι καλά Τόλη μου, υπέροχο!
Να διορθώσω πρώτα τον τίτλο του έργου. Είναι «το μυστικό στα μάτια της». Που βέβαια είναι η αλήθεια της. Η αλήθεια της αγάπης.
Χαίρομαι που το βλέπεις έτσι, Μαρία μου. Ελπίζω και ο φίλος σου. Αντίθετα, μια δική μου φίλη, εξαιρετική ποιήτρια, που διάβασε μεγαλόφωνα το ποίημα μπροστά σε άλλους, διερωτήθηκε : «αυτό είναι αισιοδοξία;»
Πιστεύω ότι εξαρτάται από την ψυχοσύνθεση και την ηλικία. Για μένα, αισιόδοξος δεν είναι αυτός που αγνοεί την πραγματικότητα και σφυρίζει ανέμελος αλλά εκείνος που λαχταράει το φως, που αγωνίζεται για το φως, που είναι ταγμένος στον έρωτα και τη δημιουργία ως την τελευταία στιγμή. Το τονίζω, ως την τελευταία στιγμή. Παρά τη μαυρίλα τριγύρω του.
Κάτι τέτοιο αποδεικνύεται και από την ποιητική πράξη, που είναι μια κατ' εξοχήν ερωτική πράξη. Καλό βράδυ, γλυκιά μου.
Εγώ πάλι αναγνωρίζω σ'αυτό το ποίημα την δύναμη της στιγμής, της στιγμής του έρωτα, που ανεξάρτητα από τη διάρκεια και το οποιοδήποτε "πλαίσιο" της, μπορεί εύκολα να αποτελεί αέναη δύναμη αισιοδοξίας.. Δεν σε ερμηνέυω Τόλη, απλά διαβάζοντας το έκλεισα τα μάτια και χαμογέλασα ανακαλώντας κάποιες τέτοιες στιγμές. Καλημέρα.
Είσαι τυχερή, Έλλη μου, που μπορείς να ανακαλείς τέτοιες στιγμές με χαρά κι ευγνωμοσύνη. Γιατί υπήρξαν. Και γιατί η ανοιχτή καρδιά ξέρει ότι μπορεί να υπάρξουν κάποια στιγμή ξανά. Από εμάς τους ίδιους εξαρτάται και όχι από τον οποιοδήποτε εξωτερικό παράγοντα. Είναι δικό μας το Ellis island κι εμείς κρατάμε τα κλειδιά για την ερωτική γη της επαγγελίας.
Δυνατό ποίημα με σοφή σύνθεση των αντιφάσεων ωστόσο δεν συμμερίζομαι την αισιόδοξη εκδοχή σας. Μου φέρνει στο νου το δοκίμιο του Καπετανάκη ΅Ο έρως και ο θάνατος΅
Ν.Χ.
Ο καθένας έχει τη δική του οπτική στα πράγματα, φίλε μου. Για μένα η αισιοδοξία της απόγνωσης είναι η τελευταία κλωστή πάνω απ' την άβυσσο.
που μερικές φορές σπάει κι αυτή και τότε κατρακυλάμε στην άβυσσο για να ανακαλύψουμε οτι δεν είναι τελικά και τίποτε φοβερό, υπάρχουν και χειρότερα πράγματα στον κόσμο.
Καλωσόρισες στο φτωχικό μας μεταμφιεσμένη αλεπού.
Προφανώς δεν έχεις γνωρίσει την άβυσσο της κατάθλιψης. Το 2% των καταθλιπτικών αυτοκτονούν ενώ οι υπόλοιποι ζουν μια μαρτυρική ζωή. Μαρτυρική για τους ίδιους και τους οικείους τους. Δεν πρόκειται λοιπόν για φιλολογική πόζα ούτε για ποιητικό παιχνίδι με τις λέξεις αλλά για κάτι πραγματικά φοβερό.
Δημοσίευση σχολίου