Όχι από τα χαραγμένα μονοπάτια
μέσα από το γρασίδι
μ` αρέσει να βαδίζω
ακόμη και στα πάρκα τα καλοσχεδιασμένα
αυτά που οριοθετούν σαφώς
οι πλακοστρώσεις κι οι βραχόκηποι.
Μ` αρέσει να κλωτσώ
παρείσακτα πεσμένα φύλλα
όσα γλιτώνουν από τις μηχανές
της σκούπας αναρρόφησης
και χαρτιά να συναντώ πεσμένα
από τα παγωτά
των άτακτων νηπίων.
Μ` αρέσει να τραβώ με τις πατούσες μου
γραμμές αυθόρμητης επιθυμίας
διερχομένων περιπατητών
ώστε οι μελλοντικοί σχεδιαστές
των πάρκων ν` αντιληφθούν
πόσο απερίσκεπτες
μελέτες υλοποίησαν…
Ευγενία Βογιατζή
από τη συλλογή Μικρές αντιφάσεις, 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
12 σχόλια:
Κάτι μου λέει ότι και στην Ουρανία αρέσει «να τραβάει με τις πατούσες της γραμμές αυθόρμητης επιθυμίας».
Δεν μου λέτε, κορίτσια, πρόκειται για ποιητική διακήρυξη κατά του γάμου και των συμβάσεων εν γένει;
Βγαίνει στην Ευγενία μας και η μελετητική της ανησυχία, καθότι μηχανικός!
Όλα σου λένε ότι έχεις δίκιο!
Μου αρέσει και μου πολυαρέσει!
Αν χαμπαριάζουν ο γάμος και οι συμβάσεις, από γραμμές αυθόρμητης επιθυμίας τότε δεν πρόκειται για διακήρυξη,αγαπημένε μου Τόλη...
To ποίημα αυτό μου θύμισε κάτι που είχα ακούσει για τη Δανία.
Ότι εκεί που έχουν στα πάρκα ως και ειδικό εργαλείο για να βγάζουν τα χόρτα ανάμεσα από τις πλάκες πεζοδρομίου, (κοινώς ήθελαν να μου πουν ότι τα είχαν όλα περιποιημένα και στην εντέλεια, κάποια στιγμή είχε ανακινηθεί μια έντονη συζήτηση στον τύπο αν θα έπρεπε να τα αφήσουν όλα από την αρχή να θεριέψουν και να ξαναρχίσουν από την αρχή. Είχαν βαρεθεί την τελειότητα. Δεν έμαθα τη συνέχεια, αλλά συμφωνώ με την ποιήτρια. Οι επιθυμίες κάποτε θεριεύουν και χαράζουν απρόσμενες γραμμές.
Κατά τ' άλλα οι γάμοι και οι συμβάσεις κινδυνεύουν κυρίως από τη ρουτίνα..
Κάποιος είχε πει κάποτε ότι δεν πρέπει να κάνεις μια ερώτηση αν δεν ξέρεις ήδη την απάντηση. Κι εγώ ήξερα βέβαια την απάντησή σου, γήινη Ουρανία μου.
Εγώ κάποτε είχα πάει ένα βήμα παρακάτω, Έλενα. Όταν μετακομίσαμε στην Άνω Τούμπα, σχεδόν έρημη τότε, μετά τις γλάστρες στο μακρύ μπαλκόνι μας στο ανώγειο, πότιζα με το λάστιχο και τα αγριόχορτα από κάτω. Από σεβασμό στη λαχτάρα τους για επιβίωση και στο, ερωτικό θα έλεγα και αναρχικό, πάθος τους.
Κατά τα άλλα, η ρουτίνα είναι αναπόφευκτη στον γάμο και σε κάθε είδους σύμβαση. Και η ανθρώπινη φύση ατελής.
Ε...τώρα τι να πω...
Απλά σε θαυμάζω!
Τα μάγουλά μου έχουν πάρει το χρώμα του ποιήματος της Ευγενίας!
Αγαπημένοι μου, πάλι παρόντες κι εγώ απούσα... (Τεσπα)
"Οι αυθόρμητες γραμμές επιθυμίας" μού γεννήθηκαν ως ποίημα όταν διάβασα στο διαδίκτυο ενα άρθρο σχετικό με τον τρόπο που οι σύγχρονοι Βρετανοί μελετητές πάρκων χαράζουν μονοπάτια στα πάρκα τους. Επειδή αρχικά χάραζαν "δικά" τους μονοπάτια και στη συνέχεια οι περιπατητές πατούσαν στο γρασίδι χαράσσοντας νέες διαδρομές, οι μελετητές αποφάσισαν να αφήνουν τους περιπατητές να πατάνε στο γρασίδι και στη συνέχεια να κατασκευάζουν τα μονοπάτια. Δηλαδή ακολουθούν τη.."πεπατημένη". (Στην Ελλάδα αυτός ήταν ο πάγιος τρόπος να χαράζονται οι δρόμοι...)Στο ποίημα βέβαια γίνεται μια..ανατροπή, κόντρα στη πεπατημένη οδό. Νομίζω ότι ο αυθορμητισμός μας επαναχαράσσει πάντα νέους, ασφαλέστερους δρόμους .
Τη καλημέρα μου από την ηλιολουστη Θεσσαλονίκη!
πάντα μου άρεσε να περπατώ στο δρόμο ξυπόλυτος
όταν βρέχει...
πολύ μου άρεσαν!
"Οι αυθόρμητες γραμμές επιθυμίας"
διαβάζοντας την εξήγηση της ποιήτριας(ξεχωριστό..το θέμα που την ενέπνευσε...ιδιαίτερο)
θα διαφωνήσω λίγο στα... της Ελλάδας...
στη χώρα μας έχουμε την παγκόσμια πρωτοτυπία!
πρώτα φυτέψαμε παντού πολυκατοικίες και μετά σκεφτήκαμε ότι πρέπει να χαράξουμε
δρόμους...
πεζοδρόμια...
μονοπάτια... για να περπατάμε βρε αδερφέ!
αλλά τώρα που να βρούμε έδαφος ακάλυπτο;
Οι Βρετανοί, Ευγενία μου, περηφανεύονται δικαίως ότι έχουν το γρασίδι για να το πατάνε. Σε αντίθεση με τους άλλους λαούς. Το πατάνε όμως ένας-ένας και χωρίς ποτέ να αγγίζουν ο ένας τον άλλο. Ακόμη και στον υπόγειο την ώρα της αιχμής κατά τρόπο αξιοθαύμαστο κατορθώνουν να μην ακουμπάνε ο ένας τον άλλο. Το άγγιγμα εκεί είναι taboo. Είναι να απορεί μετά κανείς για τη φριχτή μοναξιά τους;
Ο αυθορμητισμός μας σίγουρα επαναχαράσσει δρόμους, καθόλου όμως ασφαλείς (όποιος βγαίνει απ' το μαντρί, τον τρώει ο λύκος).
Ο καθαρός αέρας και συγκίνηση αξίζουν όμως το ρίσκο.
Νίκο, έπρεπε να έρθουν οι διακοπές για να εμφανιστείς; Συμφωνώ βέβαια μαζί σου. Ο πεζός βρίσκεται υπό διωγμόν.
Δημοσίευση σχολίου