Σκάζει στο μίσχο το μπουμπούκι
κι η κάμπια σε πεταλούδα
τη μορφή αλλάζει.
Φιδοπουκάμισο νέο το ερπετό φορεί
κι απ` τη παλιά του τη στολή
ξεντύνεται.
Μωρό γυμνό στην αγκαλιά κρατώ
- το νέο μου εαυτό -
που στήθος λαίμαργα ζητά δικό μου.
Τη σκουριασμένη πανοπλία μου
αργά μα σταθερά απεκδύομαι
κι ευθυτενής, σε νέους
προσανατολισμούς πορεύομαι.
Παραδουλεύτρα,
τα σκουριασμένα σίδερα να πάρεις,
ότι ταχιά περνά το φορτηγό
της ανακύκλωσης.
Τα μπάζα, που στα Δέλτα απορρίπταμε,
στομώνουν τις πλημμυρικές
των ποταμών ροές.
Τέκνο παλιό της ανακύκλωσης εγώ,
στου οικοσυστήματος την ισορροπία
βιοποίκιλη συμμετέχω,
με τις σκουριές μου ως ιπτάμενες τέφρες,
λίπασμα,
σε νέων φυτών τις ρίζες
εναποθέτοντας.
Ευγενία Βογιατζή
από τη συλλογή Μικρές αντιφάσεις, 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
7 σχόλια:
Θα προτιμούσα λίγο πιο σημερινή την γλώσσα..Μπορεί και να σφάλλω..Όπως και να 'χει "μου κάνει" το νόημα..
Καλημερίζω!!
Καθαρά προσωπικό θέμα του κάθε ποιητή η επιλογή των λέξεων και των εκφράσεων που χρησιμοποιεί, Στρατή μου. Δεν είναι θέμα σφάλματος αλλά προτίμησης, τόσο για τον ποιητή όσο και για τον αναγνώστη.
Μερικές φορές εγώ έχω πρόβλημα με τη «σημερινή γλώσσα». Και δεν ξέρω αν μπορεί ο ποιητής να απομακρυνθεί από τα ήδη διαμορφωμένα αισθητικά κριτήριά του και τα προσωπικά του γλωσσσικά βιώματα.
Καλή σου μέρα.
Ναι έτσι είναι Τόλη..όμως επειδή υπάρχουμε σε μια συγκεκριμένη χρονική εποχή που θέλει την έκφραση ίσως πιο γυμνή και ακριβοδίκαιη, το "ότι ταχιά περνά το φορτηγό.." κάπως μου κάνει..
Νομίζω αντιβαίνει στον νόμο βαρύτητας του λεξιλογίου της εποχής..
τονίζω πάντως ότι " μου κάνει" το ποιημα..
θεωρώ έναν άνθρωπο που γράφει ποίηση έτσι κι αλλιώς ιερωμένο..
Καλό βράδυ!
Κι εμένα με ξένισε αυτή η φράση, Στρατή. Αν όμως άρχιζα να αναφέρω λέξεις και εκφράσεις που με ξενίζουν σε πολύ πιο καθιερωμένους ποιητές μας (κραυγαλέο παράδειγμα ο Ελύτης), δεν θα είχα τελειωμό. Γι' αυτό δέχομαι κάθε ποιητή όπως γράφει και κάθε ποίημα όπως είναι και κάνω μια συνολική αξιολόγηση. Ίσως αυτό να συμβαδίζει με τα όσα λες στο τέλος της τοποθέτησής σου.
Καλό ξημέρωμα.
Χαίρομαι για τη κουβέντα που ανοίχτηκε σχετικά με τη γλώσσα αυτού του ποιήματος! Νομίζω ότι μέσα σ`όλους μας κατοικεί μιά πολυφωνία. Εδώ ειδικά γίνεται λόγος για την "απέκδυση" του παλιού εαυτού, που φορά πανοπλία ( προς τούτο και η... "επιστημονικοφανής " γλώσσα) και πορεία προς έναν άλλο εαυτό, τον πιο βαθύ τον πιο κοντινό μας. Ο ευατός αυτός είναι στα σπάργανα, οπότε το μόνο που ξέρει αρχικά είναι η γλώσσα των παλιών ("ταχιά.."). Εν τούτοις δίνει υπόσχεση ανανέωσης-ανακαίνισης ("σε νέων φυτών..)
Τόλη μου, χάρηκα ιδιάιτερα που ανάρτησες αυτό το ποιημα μου, γιατί από πολλούς θεωρείται δύσκολο. Σ`ευχαριστώ!
Τόλη μου,
χαίρομαι που το ενέταξες στην ετικέτα "Μυστικά και θαύματα" .Τι πιο μυστικό καιθαυμαστό από την κάθε αλλαγή μας... (πρβλ.Hermann Esse 'Ενα θάυμα κάθε αρχή τη κατοικεί")
«Μυστικά και θαύματα, ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας» είναι ο τίτλος μιας δικής μου συλλογής, Ευγενία μου. «Το κάθετι ένα αιώνιο μυστικό και ένα θαύμα ...»
Ναι, όλοι ανακαλύπτουμε τον κόσμο απ' την αρχή. Και μένουμε έκθαμβοι μπροστά στο αυτονόητο, μπροστά σ' εκείνο που πολλοί είχαν ανακαλύψει πριν από μας. Και πολλοί θα ανακαλύψουν και πάλι όταν εμείς θα έχουμε γίνει σκόνη. Έτσι παίζεται η τυφλόμυγα του κόσμου.
Και για την πολυφωνία μέσα μας συμφωνώ. Πολυφωνία, αντινομίες, αντιφάσεις, ασήμαντα-σημαντικά, ένα ατέλειωτο χαρμάνι. Ο ουρανός και η κόλαση μαζί. Βρες άκρη.
Δημοσίευση σχολίου