Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
34 σχόλια:
Είναι το κόκκινο ο κίνδυνος, η αμαρτία, το απαγορευμένο, ή μήπως τελικά το ένδυμα των πιο κρυφών φόβων, των ανομολόγητων επιθυμιών, του πιο όμορφου εαυτού μας που γητευτής παραμονεύει? Μια βροχερή καλησπέρα.
Είναι όλα αυτά και μερικά ακόμη, φίλη μου της πόλης των φαντασμάτων. Είναι η γοητεία των δευτερολέπτων, οι συγκλονιστικές στιγμές στη ζωή μου. Τα φαντάσματα της επανάστασης, της νιότης, του έρωτα που, με τρόπο παράδοξο, προσλαμβάνουν και πάλι κάποτε υλική υπόσταση. Με μια λέξη, η ουτοπία.
Μια φιλική καλησπέρα.
Ακούω...το υπέροχο ποίημα σου!
Πολύ σε ευχαριστώ!
Φιλιά!
εμένα μ' αρέσει το κόκκινο
ακριβώς
γιατί είναι εκρηκτικό!!!!!!!
Και στα δώματά σου εκρηκτικά το κόκκινο ενεδρεύει, Ουρανία μου. Είδα κάποτε καταιγίδα κεραυνών στον ουρανό. Θα πρέπει να ήσουν πολύ θυμωμένη. Ή ερωτευμένη.
Καλό βράδυ.
Μπαίνοντας στο ιστολόγιο ήξερα πως θα διαβάσω ένα δικό σου ποίημα Τόλη μου.. χαμογέλασα πλατιά που μάντεψα σωστά από τον τίτλο και μόνο:)
Το κόκκινο είναι το χρώμα μου γι αυτό και ταυτίζομαι απόλυτα!!!
Καλό βράδυ!
Ερωτευμένη...ήμουν Τόλη μου,η αμαρτωλή!
Ο θυμός με αποφεύγει, γιατί τον φλερτάρω και φοβάται!
Βρήκα το κουμπί του!
Τόλη , στην προηγούμενη ανάρτηση έγραψα σ΄όλους τα συναισθήματά μου και το ευχαριστώ ,για το ΔΟΞΑΣΤΙΚΟ, αλλά μόλις τώρα γιατί έλειπα στην Αθήνα .
Σε παραπέμπω .
Κόκκινο ,των στιγμών εκείνων που τους ανήκει, σε κάθε περίπτωση δυνατό, και περιέχει όντως την ουτοπία ή στεγάζει το συναίσθημα που εκρήγνυται, πότε πάθος ,πότε σήμα κινδύνου , πότε επανάσταση .
Στις μέρες μας Τόλη μου , πολύ κόκκινο ξανά και '..ενεδρεύει ''
Την αγάπη μου και , με τίμησες πολύ στ΄αλήθεια .
Να ονειρευόμαστε , να αγρυπνούμε .
Να μην πάψουμε ν΄ακούμε ποτέ τα πουλιά .
Να μην πάψουμε ποτέ ν΄ακούμε τις καμπάνες .
Εφ΄όρου ποίησης .
Σου αρέσει γιατί είσαι κι εσύ εκρηκτική, Νέλλη μου. Πρώτα ειδοποιώ τους τραυματιοφορείς και μετά μπαίνω στο ιστολόγιό σου !!
Φαίνεται ότι με έχεις μάθει καλά, Margo μου, και αναγνωρίζεις αμέσως τα δακτυλικά μου αποτυπώματα. Ή μάλλον τα ψυχικά μου ίχνη.
Πολύ κόκκινο απόψε στο Λιβάδι !
Καλό βράδυ.
Αν είναι έτσι, τότε είμαστε όλοι βουτηγμένοι στην αμαρτία. Τι επινόηση των παπάδων κι αυτή ! Να λερώνουν κάθε τι το ωραίο στον κόσμο.
Θυμάσαι τι είπε ο Καζαντζάκης; Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο πάει κανείς κατευθείαν στην κόλαση είναι να τον θέλει μια γυναίκα κι αυτός να μην πάει μαζί της. Τροφή για τον Βεελζεβούλ.
Εγώ θυμώνω. Ποτέ όμως με σένα.
Συμμερίζομαι την οπτική σου, τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις σου, τα πάντα, Μαρία μου.
Και κάνω εκείνο που υπαγορεύει η καρδιά μου. Να είσαι καλά, καλό βράδυ.
Κόκκινο...ενέχει ζωή..θαλπωρή..απαγόρευση..πρόκληση..πάθος..ενίοτε καταστροφή
Και όπου ενεδρεύει,όλα γύρω του ωχριούν!
Πολύ δυνατό Ποιητή μου!Ετσι στο κοκκινο να σου υπαγορεύει η καρδιά σου και να δηλώνει Ζωή!
Tόλη μου,στιγμιαίος είναι ο θυμός μου,πάντα!
Ξεχνιέται την επόμενη στιγμή!
Στην ουσία δεν υπάρχει!Εξατμίζεται...
Πως να μη δεχτώ το θυμό σου, όταν εξαιρούμαι;
Οι παπάδες μεγάλη αμαρτία...
Φιλάκια πολλά!
Καλημέρααααααααααααααα!!!
Πέλα μου, μπαίνω στον πειρασμό να επαναλάβω εκείνη την παλιά ιστορία με τον βάτραχο και τον σκορπιό.
Καθόταν λοιπόν ένας βάτραχος στην άκρη του ποταμού και ήρθε ένας σκορπιός και του ζήτησε να τον πάρει στην πλάτη του και να τον περάσει απέναντι.
- Δεν τρελάθηκα, του είπε ο βάτραχος. Εσύ θα με τσιμπήσεις.
- Όχι δα, απάντησε ο σκορπιός. Άμα σε τσιμπήσω θα πνιγώ κι εγώ.
Πείστηκε λοιπόν ο βάτραχος, πήρε τον σκορπιό στην πλάτη του και άρχισε να κολυμπάει. Στη μέση του ποταμού, ο σκορπιός ξαφνικά τσίμπησε τον βάτραχο.
- Μα γιατί; ρώτησε εκείνος με την τελευταία του πνοή.
- Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, απάντησε ο σκορπιός. Αυτή είναι η φύση μου.
Η φύση μου είναι κόκκινη λοιπόν, Πέλα μου (Σκορπιός με ωροσκόπο τον Λέοντα) και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Το ξέρω, το ξέρω, Ουρανία μου. Κι εγώ έτσι είμαι. Εξοργίζομαι, φουντώνω, παρεκτρέπομαι λεκτικά μερικές φορές, αλλά δεν κρατάω κακία. Γιατί δεν την έχω μέσα μου.
Καλή σου μέρα.
Και εγώ στα κόκκινα Ποιητή μου.Λιονταρίνα αλλά με οροσκόπο ζυγό να με φρενάρει στο πολύ και να γλυκαίνει το χρώμα!
Πώς θά'βγαινε ο ανοιξιάτικος, με τα εκκρηκτικά κόκκινα, πίνακας που κοσμεί το λιβάδι αν δεν λάτρευα το κόκκινο;
Καλό απόγευμα σε όλους
Α, είναι ωραίο ζώδιο ο Λέων. Φωτεινό, δυναμικό, αισιόδοξο. Μου δίνει κι εμένα κάτι λίγο μέσα στη φυσική μελαγχολία μου. Νομίζω ότι έχεις τον τέλειο συνδυασμό, Πέλα μου. Αν βέβαια πιστεύει κανείς σε όλα αυτά.
Ναι, θα μπορούσε να με είχε εμπνεύσει ο πίνακάς σου, Ντίνο.
Μας εμπνέει όμως και τους δύο το κόκκινο και αυτό είναι ωραίο. Τον ταύρο απλώς τον ερεθίζει.
Το κόκκινο ενώνει!
Μαζεύτηκε η παρεούλα με το κόκκινο!
Ζήτω το κόκκινο!
Φιλιά σε όλους!
Μπορούμε λοιπόν τώρα, Ουρανία μου, να κάνουμε εκείνη την έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα;
Το κόκκινο στήνει ενέδρες στις γκρίζες μέρες μας..
Τι ωραίο...
Καλό απόγευμα....
Σε όλα τα πεδία των μαχών, Έλενα, ο αιφνιδιασμός έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Το κόκκινο έχει αυτό το αποκλειστικό προνόμιο. Αστράφτει ξαφνικά και θριαμβεύει. Από τη φύση του προσωρινά βέβαια. Γιατί το γκρίζο έχει δημοσιοϋπαλληλική μονιμότητα.
Καλό (κόκκινο) βράδυ.
Αυτό το υπέροχο ποίημα Τόλη μου είναι η αρχή της επέλασης της άνοιξης στο γκρίζο της ρουτίνας και της συνθηκολόγησης.Ψες διαβάσαμε ποιήματα σε εκδήλωση της Ενωσης Λογοτεχνών Κύπρου.Διάβασαν ποιήματά τους οι Ελλαδίτες ποιητές Κώστας Γ.Παπαγεωργίου και Ηλίας Γκρης.Διάβασαν επίσης τέσσερεις Κύπριοι,Γιώργος Μολέσκης,Νάσα Παταπίου,Γιώργος Χαριτωνίδης και εγώ.Περάσαμε πολύ ωραία.Και με καμάρι τους ανάφερα τη φιλία μου μαζί σου.Οι Ελλαδίτες χάρηκαν πάρα πολύ .Μου είπαν πόσο εκτιμούν το έργο σου και σένα.Χάρηκα επίσης γιατί τους άρεσαν τα ποιήματά μου. Απόλαυσα πραγματικά την ποίησή τους καθώς και όλο το ακροατήριο γιατί είναι βαθιά υπαρξιακή με εσωτερικό ρυθμό και υποβλητική ατμόσφαιρα.Ωρες ώρες νιώθω αληθινά πατρίδα μου την Ελλάδα.
στο λάθος...
στο γράμμα που κάνει την ανατροπή, εκρηκτικά πάντα το κόκκινο ενεδρεύει...
υπέροχο Τόλη!
Βλέπω ότι συμπληρώνεται ολοταχώς η παρέα. Ή, μάλλον, οι εραστές του κόκκινου.
Γιάννη μου, θα σε μαλώσω. Και βέβαια είναι αληθινά πατρίδα σου η Ελλάδα. Εμείς θα της είμαστε πιστοί ως το τέλος όσο κι αν μας απογοητεύει συχνά. Το ξέρεις ότι για μας δεν υπάρχει άλλη.
Χαίρομαι πολύ για την ωραία εκδήλωση στην Κύπρο. Γνωρίζω κι εγώ καλά και εκτιμώ τον Κώστα Γ. Παπαγεωργίου και τον Ηλία Γκρή.
Με τον Γιώργο Μολέσκη έχουμε μια φιλική σχέση από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Χαίρομαι ιδιαίτερα και για σένα. Όταν πετυχαίνουν αυτές οι εκδηλώσεις, είναι πραγματική απόλαυση και εκπλήρωση.
Να είσαι καλά και πάντα τέτοια νέα. Και να σε δούμε κάποια στιγμή στη Θεσσαλονίκη. Καλό ξημέρωμα.
Να και η Τζούλια που μας είχε λείψει, να και η εικόνα που μας είχε λείψει, να και το κόκκινο μέσα στο μωβ που μας είχε λείψει. Το κόκκινο στα χείλη, στο δέντρο, στον ουρανό. Που πηγάζει από την ψυχή.
Εκρηκτικά το κόκκινο ενεδρεύει και ... σιωπηλά η απουσία παραμονεύει. Μην σε χάσουμε πάλι, Τζούλια. Πες και στην Αγγελικούλα μας να επιστρέψει. Για κόκκινο μιλάμε εδώ κι έχουμε κάνει μαύρα μάτια να τη δούμε. Αναρχικός συνδυασμός βέβαια αλλά θα προτιμούσα την παρουσία της νομιμοφροσύνης.
Ακούς μικρή μεταφράστρια;
Τόλη μου εννούσα ότι η καρδιά μου ανήκει βαθιά στον ελλαδικό χώρο παρόλη την αγάπη που έχω στην Κύπρο μας.Βέβαια Κύπρος και Ελλάδα είναι το ίδιο πράγμα.Όμως υπάρχουν και διαφορές.Ο άνθρωπος νοσταλγεί ή εξιδανικεύει κάποτε αυτό που έχασε.Καλό σου βράδυ Τόλη.
Μπορώ να πω ότι καταλαβαίνω πώς αισθάνεσαι, Γιάννη μου. Νοσταλγούμε, εξιδανικεύουμε, άλλες φορές απογοητευόμαστε, η ουσία όμως παραμένει η ίδια.
Καλό ξημέρωμα.
Kόκκινο όπως καρδιά, όπως αίμα...Οπου δεν υπάρχει σκέψηυπάρχει αυτή η έξαρση της συν- ουσίας των δευτερολέπτων!
Υπέροχο, σ` ευχαριστώ!
Χαίρομαι που σου άρεσε, Ευγενία μου. Πράγματι η σκέψη συχνά είναι ανασταλτική, ο εσωτερικός εχθρός. Ευτυχώς, μερικές φορές ανατρέπεται με απρόβλεπτα (κόκκινα) αποτελέσματα.
Τόλη,αιωνίως ένας έφηβος, αιωνίως ερωτικός στο μυαλό και στη σκέψη είσαι, όπως όλοι οι ζωντανοί και θαρραλέοι, όπως όλοι οι ειλικρινείς με τον εαυτό και τους άλλους. Γιατί η λατρεία του κόκκινου αυτό σημαίνει.
Πράγματι αυτό σημαίνει, Αλεξάνδρα μου. «Ούτε μια μέρα πάνω απ' τα δεκαοχτώ». Σ' ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου