Δοξαστικό

Νυν και αιέν
η καρδιά του μικρού χελιδονιού
που καμπανοχτυπάει την Άνοιξη.
Νυν και αιέν
η αρχιτεκτονική του τριαντάφυλλου
και το “ευχαριστώ” που γεννιέται
στα ανατέλλοντα μάτια του παιδιού.
Νυν και αιεν το φως, που ποτίζει το χώμα,
βάφει τον ουρανό,
και των ανθρώπων ξεπλένει τους ίσκιους.
Νυν και αιέν το αλέτρι ,
που αναδίνει
των χθεσινών αγαπημένων τη ρίζα ,
που φυτεύει τον φουσκωμένο με δάκρυ
σπόρο του αύριο.
Νυν και αιέν το χιλιόκαρπο δέντρο
που ανασταίνει τον νου
και της γνώσης το κόκκινο μήλο δωρίζει .
Νυν και αιέν το κρασί των λέξεων
που κοινωνεί τρυφερότητα κι αντίδωρα
στις εκκλησιές των ελπίδων,
εκεί που απομένουν τα μάτια των λιγότερο ίσων.
Αυτών που περισσεύουν των συνθηκών
κι όρθιοι,
στα μονοπάτια των λύκων βαδίζουν.
Νυν και αιέν τα πρόσωπα της απουσίας
που ξεκόλλησε ο καιρός απ΄το σπίτι της ύπαρξης
και στης μνήμης τον χορό επιστρέφουν,
για το χάδι που δεν προφτάσαμε,
τις συγνώμες που κλείδωσαν οι τάφοι,
το ζεστό φιλί στο ηλιοκαμένο μάγουλο,
το κεφαλοδέσι της καρδιάς,
τις μέρες που ζύμωναν το ψωμί το γλυκό
και της χιλιοδώρητης αγκαλιάς
άναβαν το καντήλι .
Νυν και αιέν του Μάη η πρώτη ανάσα,
μυρωμένη απ΄τις μοίρες τις τρεις των Ελλήνων.
Μαντήλι άλικο κι η Αγρύπνια,
σεργιάνι στη γη να φυσήξει τους μύθους.
Τη Δήλο, ηλιοφόρεσε και τον Αη Στράτη,
άστρο αυγινό, αιώνιο άστρο.
Νυν και αιέν της πικρής πατρίδας φλάμπουρο,
των αγνώστων αγίων μνήμη,
του άλλου ήλιου φως.
Εκείνων που με θάνατο ονόμασαν,
της ζωής τ΄αλμυρό πέρασμα,
της αγάπης την τρισέμορφη λέξη.
Νυν και αιέν ο σταυρός ,
όπου τάιζε γλαροπούλια
στου Ομήρου τα πέλαγα ,
να βαφτίσουν του κόσμου τις στράτες .
Νυν και αιέν ο Λόγος, ευχή και μαχαίρι
στάρι και δίκταμο
σώμα και αίμα …

Μαρία Σκουρολιάκου
αδημοσίευτο