Έπος οδόντων

Έσμιγε η θάλασσα τον ουρανό,
υποχωρούσε η σελήνη συμπονετική
για δυο μικρούς κόκκους του χρόνου
που διαστέλλονταν στο άπειρο
Και μάλωνε τ’ αστέρια η σελήνη
μην και πειράξουν το σκοτάδι που βασίλευε
κουρνιάζοντάς μας στην αγκάλη του
Κι εσύ – ψυχή ψυχούλα το κορμάκι σου
φως από σάρκα
τον πόθο να καθιερώνει
στην άγια τράπεζα του φόβου
Στα χείλη το σημάδι του φιλιού σου
σφραγίδα ατέλεστης λαχτάρας πεινασμένης
βαθύ σημάδι ακοίμητο
να συνοδεύει τα νυχτέρια της ψυχής
όσο λυτρώνεται και πάσχει
όσο αγαλλιά και φαρμακώνεται
και τραγουδάει τη λύπη να μερώσει
βάτος φλεγόμενη που αρνείται το νερό
και δέεται στον άνεμο να την πληθύνει

Φιλώ τη μνήμη του φιλιού σου
και τη φυλάω πορφυρή στα φύλλα της καρδιάς

Εθελοντής ποντίζομαι στο λάμδα ετούτο
για να μ’ αρπάξει η λέμβος των δοντιών σου
και να με αναστήσει δαπανώντας με.
Ο δρόμος της αγάπης είναι πάντοτε ανοιχτός.
Και γυρισμό δεν έχει.

Παντελής Μπουκάλας
από τη συλλογή Ρήματα, ενότητα Ερωτήματα, 2009