In memoriam

Μνήμη Ηλία Λάγιου

Ώρες πολλές, στο πνεύμα της μποτίλιας
που 'χει από χρόνια τόσα υποταχτεί.
Λυκόφως, ίσα πέφτει από της γρίλιας
τ' άνοιγμα η νύχτα - που αργεί.
Γύρισμα ο τροχός, πτώση της μπίλιας.
Να το ζερό : έχει ήδη τριπλοβγεί.

Τρεις ήταν, λέει ο μύθος ο αστικός
- και λέγανε για θάνατο στ' αστεία.
Γενιά μεταπολέμου, μαύρο φως -
σκεφτήκαμε να παίξουν μια κηδεία
για πλάκα ή για το θρύλο - ποιος
σαν φάρσα αναμασά την ιστορία;

Πιο ευάλωτος, το χάρισμα του Λόγου
μπέρδεψε στιγμιαία ο Ποιητής,
μ' ένα χορό αναίτιο του Ζαλόγγου,
με κάλεσμα μιας μυστικής φωνής
και μια σκηνή από θέατρο παραλόγου
να τώρα, παίζεται απ' τους τρεις:

Μπαλκόνι, τρίτος όροφος, βραδάκι
- αμήχανη η πράξη η τελευταία.
Χαλί απλωμένο μοιάζει το Κουκάκι.
Ζαλίζεται και στρέφει στη παρέα -
Θα πέσει; Δεν θα πέσει; Ένα γελάκι
στην ύστερη στιγμή του, τη μοιραία.

Ζυγιάζεται για λίγο στο μπαλκόνι,
ανάμεσα σε γη και ουρανό,
στον Καρυωτάκη η σκέψη του σιμώνει,
καθώς και στον Αλέξη Τραϊανό.
«Πατέρα, έρχομαι» μόλις που αρθρώνει
τρεκλίζει - κι αγκαλιάζει το κενό.

8.10.2005
ημέρα της κηδείας

Σοφία Κολοτούρου
από τη συλλογή Αν-επίκαιρα ποιήματα, 2007