Κείτεται μες στην ιστορία χιλιάδες χρόνια
στη σιωπή των μουσείων, στα βιβλία
σαν αδιόρατη κραυγή σ' ένα άλλο μήκος κύματος
κάτω από τη σκόνη των αιώνων.
Κείτεται μέσα μου
με την ψυχή του διάτρητη
τοιχογραφία της φθοράς,
διαρρέει από τις φλέβες του ο καιρός
σπέρνοντας λέξεις που σφυρίζουν σαν τον άνεμο
ψάχνοντας ένα τόπο ν' ακουμπήσουν
τα μελλούμενα χρόνια
να μοιράσουν τ' αγέννητα παιδιά.
Βασίλης Φαϊτάς
από την ανέκδοτη συλλογή
Υστερόγραφα για το αύριο, ποιήματα 1980-1984
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Αυτό το ποίημα σου φέρνει τη μυρωδιά από παλιά βιβλία,σου θυμίζει το άγγιγμα μιας αρχαίας πέτρας,τα απομεινάρια της ιστορίας που φτάνουν στο σήμερα για να περάσουν στο μέλλον.
Καλημέρα Τόλη..
Ακριβώς αυτή την αίσθηση δίνει το ποίημα και σε μένα, Έλενα. Όχι μόνο ως προς τα πράγματα αλλά και ως προς τους ανθρώπους.
Καλή σου μέρα.
Δυνατό ποίημα,Τόλη μου.
Σε καληνυχτώ!
Χαίρομαι που σου άρεσε, Ουρανία μου. Καληνύχτα.
Δημοσίευση σχολίου