Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Η τρίτη φάση

Στην πρώτη φάση ανύποπτοι προσέρχονται
Απολαμβάνουν τη ζωή
τη μουσική τον έρωτα τη φύση
Αυτή την άπεφθη ηδονή του υπάρχειν

Στη δεύτερη όμως φάση κάτι αλλάζει
Θαμπώνουν κάπως γύρω τους οι εικόνες
Γεύση φθοράς στα χείλη τους πικρίζει
Ένα περίεργο ρίγος τους διατρέχει
σαν κάτι να τους απειλεί
Νιώθουν λιγότερο οικείο τον κόσμο

Τέλος στην τρίτη φάση επισυμβαίνει
το μαγικό αναπότρεπτο. Αναβλύζει
μια μουσική απ’ τα βάθη της ψυχής τους
Νιώθουν να χάνουν το υλικό τους βάρος
Η σκέψη τους αδειάζει η βούλησή τους
ακινητεί σαν παγωμένη λίμνη
Τους έλκει το απροσδιόριστο
Τους προσκαλεί το «πέραν πάσης μνήμης»
Ακολουθούν μια μυστική βοή
Και κατεβαίνουν σιωπηλοί
τη σκάλα

Ορέστης Αλεξάκης
από τη συλλογή Το άλμπουμ των αποκομμάτων, 2009

19 σχόλια:

Yiannis είπε...

Μου άρεσε παρα πολύ αυτό το ποίημα του Αλεξάκη.Η μεγαλύτερη χαρά του αναγνώστη είναι να βλέπει σε ιδανική ποιητική μορφή σκέψεις συναισθήματα και βιώματα που υπήρχαν a priori μέσα στο νου και την καρδιά του άλλά σε άμορφη μάζα.Μήπως αυτή είναι η μαγευτική λειτουργία της γνήσιας ποιητικής δημιουργίας; Καλό σου βράδυ Τόλη.

Poet είπε...

Πώς μπορώ να μη συμφωνήσω, Γιάννη μου; Καλό σου βράδυ.

ΥΑΚΙΝΘΗ είπε...

Όλο μυστικά και θάματα είναι ο Ορέστης Αλεξάκης .
Από τούτη την τόσο ζεστή ποητική γωνιά ,του στέλνω την αγάπη μου . Φωτίζει τόσο αληθινά ,μελαγχολικά ,τρυφερά ,το όνειρο , τις μνήμες ,τη ζωή , τα περιστατικά της , έτσι καθώς το λέει από "άλμπουμ των αποκομμάτων ".
Ένας καθρέφτης είναι .Φάσεις POET, κι ο καθένας μας τις μελετάει με ότι μαγικό συμβαίνει κι ότι αναπότρεπτο, όπως η σκάλα που όλοι "κατεβαίνουν σιωπηλοί".
Πόσα δε μας έχει πει "ο Ληξίαρχος",
και "ο βυθός" κι "ο θίασος στην εξέδρα".
Πλούσια ποίηση και τόσο πραγματική !

Poet είπε...

Πολύ ωραία τα λες, Υακίνθη μου. Αυτή είναι πράγματι η ποίηση του Ορέστη. Μια ποίηση που αξίζει την εκτίμηση και την αγάπη σου, όπως και όλων μας.

Μου δίνεις την ευκαιρία ακόμη να αναφέρω ότι τις μέρες αυτές ξαναδιαβάζω, ύστερα από πολλά χρόνια τον Ξένο και την Πανούκλα του Αλμπέρ Καμύ. Θα τα συζητήσουμε την Κυριακή στη Λέσχη Ανάγνωσης της γειτονιάς μου. Το θέατρο του παραλόγου (Μπέκετ, Άλμπι, Ιονέσκο, Ζενέ, Βιάν, Πίντερ και τόσοι άλλοι), η πεζογραφία και τα φιλοσοφικά δοκίμια του Καμύ (Ο Μύθος του Σισύφου και ο Επαναστατημένος Άνθρωπος) έχουν στενή σχέση με την υπαρξιακή ποίηση του Ορέστη, τη δική μου και των άλλων ποιητών.

Ο καθένας μας (μεγάλος ή μικρός, διάσημος ή άγνωστος) αποπειράται να δώσει μια κάποια απάντηση στο ουσιαστικά μοναδικό ερώτημα που υπάρχει : «Ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και πού πάμε. Τι νόημα έχει η ύπαρξή μας». Να δώσει μιαν απάντηση στην παγερή αδιαφορία τ' ουρανού για την ανθρώπινη κατάσταση.

Το εύλογο «δεν είμαστε τίποτα, δεν ερχόμαστε από πουθενά και πουθενά δεν πάμε» δεν μας αρκεί. Κι άλλη απάντηση δεν υπάρχει. Σ' αυτό το τραγικό αδιέδοξο λοιπόν πορεύεται ο Ορέστης, πορευόμαστε όλοι μας, αιώνια απαρηγόρητοι σαν μικρά παιδιά. Προσπαθώντας να κρατηθούμε από μερικές μαγικές στιγμές που ίσως δικαιώνουν την μάταιη ύπαρξή μας.

Καλή σου μέρα.

55fm είπε...

Τόλη μου,εξαιρετικό!
Όπως και όλα όσα λες, περί δικαίωσης της ύπαρξης.
Πολύ θα ήθελα, να μπορούσα να ήμουν κι εγώ, την Κυριακή στη Λέσχη Ανάγνωσης.
Ως Ουρανία σκέπτομαι,ότι μάλλον είναι καλύτερα, να συνεχίζουμε να διαλέγουμε τον ανηφορικό δρόμο της ζωής...
Οι βαθμοί δυσκολίας που έχει, μας κρατάνε ζωντανούς.Εκείνος ο επίπεδος δρόμος, που ξαφνικά γίνεται τσουλήθρα και κατηφορίζεις χαζοχαρούμενα, είναι μεγάλη παγίδα!
Και εκείνες, οι πιθανότητες που καταδυναστεύουν τις δυνατότητες,τι κόμπος στο λαιμό!
Ως Όλγα,έχω τη διάθεση ν΄αφήνω την πόρτα μου ανοιχτή...
Σου στέλνω την αγάπη μου!

ξωτικό είπε...

Ο καθένας μας (μεγάλος ή μικρός, διάσημος ή άγνωστος) αποπειράται να δώσει μια κάποια απάντηση στο ουσιαστικά μοναδικό ερώτημα που υπάρχει : «Ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και πού πάμε. Τι νόημα έχει η ύπαρξή μας». Να δώσει μιαν απάντηση στην παγερή αδιαφορία τ' ουρανού για την ανθρώπινη κατάσταση.

Το εύλογο «δεν είμαστε τίποτα, δεν ερχόμαστε από πουθενά και πουθενά δεν πάμε» δεν μας αρκεί. Κι άλλη απάντηση δεν υπάρχει. Σ' αυτό το τραγικό αδιέδοξο λοιπόν πορεύεται ο Ορέστης, πορευόμαστε όλοι μας, αιώνια απαρηγόρητοι σαν μικρά παιδιά. Προσπαθώντας να κρατηθούμε από μερικές μαγικές στιγμές που ίσως δικαιώνουν την μάταιη ύπαρξή μας.

με ξεκούρασες ευχαριστώ !!!

ΥΑΚΙΝΘΗ είπε...

Τώρα γιατί νιώθω τόσο αποκλεισμένη σ΄αυτό το πανέμορφο βουνό και την τόση ομορφιά γύρω μου ; Είναι γιατί δεν μπορώ νά βρεθώ στη Λέσχη Ανάγνωσης , στις ποιητικές βραδιές ή διάφορα που ονειρεύομαι και ξέρω δεν είμαι η μόνη.
Έτσι περπατώ στο Λιβάδι και στα άλλα μέσα μου και επειδή " η αρμονία του δακρυόεν γελάν" είναι ελληνική, λέω πως ένα γράμμα ,οι ζωές μας , μια λέξη ένα βλέμμα, ότι στα χέρια μας ανθίζει, όλα είναι δώρα και το όνειρο πάντα "παρών" μαζί με τη σκάλα ..
Δόξα τη ζωή POET.
Να είσαι καλά και να μας χαρίζεις τα αντίδωρα της ποίησης .

Poet είπε...

Ουρανία μου, είναι γεγονός ότι είμαστε μια καλή παρέα στη Λέσχη Ανάγνωσης της Άνω Τούμπας. Μέσα σε μια θελκτική δημοτική βιβλιοθήκη. Με υπεύθυνη τη Λένα Παπαθανασίου, ένα δυναμικό και παθιασμένο κορίτσι. Μια αληθινή φίλη. Μικροί και μεγάλοι, γείτονες και μακρινοί, ομιλητικοί και πιο λιγόλογοι. Όλοι διαβασμένοι, όλοι προβληματισμένοι. Με κυρίαρχο, όπως πάντα, το γυναικείο φύλο. Και με τις πόρτες μας ανοιχτές για κάθε καινούριο. Ε, δεν θα σε φέρει κάποτε ο δρόμος σου από τη Θεσσαλονίκη; Κερνάμε και κρασί, γλυκό, χαμόγελα.

Λες ότι είναι καλύτερα να διαλέγουμε τον ανηφορικό δρόμο της ζωής. Ομολογώ ότι, αν μου έπεφτε λόγος, εγώ θα διάλεγα τον επίπεδο, τον εύκολο. Έλα όμως που από την αρχή με έχει διαλέξει ο δύσκολος ... και επιμένει. Εγώ, δηλαδή, δεν δικαιούμαι κάποτε να φάω γλυκό ψωμί;

Με όλα αυτά θέλω να πω ότι τα περί επιλογής είναι ψευδαίσθηση. Μια επίφαση ελευθερίας. Γεννιόμαστε όλοι προκαθορισμένοι από το DNA μας, με τη μοίρα μας σφραγισμένη στο μέτωπο. Κισμέτ, Ουρανία μου, πεπρωμένο, δεν υπάρχει άλλο από κισμέτ. Και η περηφάνια να επιμένεις ως το τέλος.

Καλό βράδυ, καλή μου.

55fm είπε...

Τόλη μου, αυτό που κατάφερες είναι, να λυπάμαι ακόμα πιο πολύ, που δεν θα είμαι την Κυριακή!
Σε ευχαριστώ που υπάρχεις!
Καλό βράδυ δάσκαλε...

55fm είπε...

Α...Κατάφερες και κάτι άλλο...
Να θυμηθώ και να αναρτήσω...
Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις

…με κάθε αντίο μαθαίνεις

(Χόρχε Λούις Μπόρχες- Μαθαίνεις)
Κάτι ξέρει η μοίρα που είμαστε μακριά...
Να είσαι καλά!

Poet είπε...

Θα παραδεχτείς ότι προσπαθώ φιλότιμα, καλό μου ξωτικό. Όπως εσύ σηκώνεις το κόκκινο φεγγάρι στον ουρανό. Γιατί, χωρίς ξωτικό και χωρίς φεγγάρι, ο κόσμος θα ήταν πολύ βαρετός. Και από πού θα αντλούσαν την έμπνευσή τους οι ποιητές;

Poet είπε...

Πάντως υπάρχει μια ανοιχτή πρόσκληση και για σένα, Υακίνθη. Στη Λέσχη Ανάγνωσης, στις ποιητικές εκδηλώσεις και ... στη ζωή που τόσο σε μαγεύει.

«Ανθίζω και δοξάζω τη ζωή
στο παγωμένο στήθος του θανάτου»

Αυτοί οι παλιοί μου στίχοι απόψε για σένα.

Poet είπε...

Δάσκαλος !!! Μαθητούδι είμαι, Ουρανία μου. Είμαστε όλοι μαθητούδια στο μεγάλο σχολείο της ύπαρξης και η χωρίς πτυχίο αποφοίτησή μας είναι ο θάνατος.

AlexMil είπε...

Στη τρίτη φάση δεν συμφωνώ αλλά εύχομαι να είναι όπως τα λέει ο Αλεξάκης.
Εξοχη σύλληψη της ζωής, αλλά και μιας ιστορίας αγάπης, φιλίας.

καλό βράδυ

Poet είπε...

Κάτι ξέρει ο Μπόρχες. Εγώ πάντως αυτά που ξέρω είναι μια στάλα από τον ωκεανό της γνώσης. Στα «αντίο» όμως έχω μεταπτυχιακό (καθόλου αξιοζήλευτο).

Μου θύμισες κι εμένα κάτι τώρα.
Ο Άινστάιν είχε πει : «Ο θεός δεν παίζει ζάρια με την ανθρωπότητα».
Το προκαθορισμένο.

Χρόνια αργότερα του απάντησε ο Χόκιν : «Ο θεός όχι μόνο παίζει ζάρια με την ανθρωπότητα αλλά τα ρίχνει και σε σημείο που δεν μπορούμε να τα δούμε».
Το τυχαίο.

Ουφ, μας έχουν ζαλίσει με τις σοφίες τους. Υπάρχει μεγαλύτερη σοφία από το χαμόγελο ενός παιδιού ή από ένα τρυφερό γυναικείο χέρι;

Poet είπε...

Και ποιος ξέρει πραγματικά πώς είναι, Αλέξη μου;

Προστίθεσαι στους θαυμαστές της ποίησης του Ορέστη.

Καλό ξημέρωμα.

Poet είπε...

Και τώρα, καλοί μου φίλοι, ανεβείτε σιωπηλοί τη σκάλα για το επόμενο ποίημα (αποκόμματα) του Ορέστη Αλεξάκη.

Dinos-Art είπε...

"Ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και πού πάμε........."
Κανείς δεν τό'μαθε, δεν τό'πε και ούτε θα το πει ακόμα.
"Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι..."
Για μας τουλάχιστον μόνο μακάριο αποκούμπι η δημιουργία!!!

Poet είπε...

Στην καλύτερη περίπτωση, είναι μια στιγμιαία επικοινωνία με το δέος. Και τότε αισθάνεσαι ότι αξίζει όλη η αγωνία, η προσπάθεια, η αφοσίωση μιας ζωής.

Καλημέρα, Ντίνο.