Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Εμφάνεια

Εσύ
πάντοτε ανέγγιχτη απ’ το χρόνο
να με κοιτάς με το βαθύ σου βλέμμα
πίσω από ανταύγειες και κατοπτρισμούς
και ομίχλες βυθισμένων παρελθόντων

Και να –
προβάλλεις άξαφνα καθώς
πρώιμος ανθός σε παγωμένο κήπο

Φωτίζονται οι στιγμές
λαμπρές νησίδες
στον ωκεανό της απεραντοσύνης
λίγο προτού χαθούν
ξανά
στο μαύρο

Όνειρο τάχα; Ελπίδα; Ή μόνο μια
παροδική παραίσθηση
μια λάμψη
μια ταπεινή μεταγραφή σε οικείες εικόνες

του σκοτεινού μυστήριου που μας κλώθει;

Ορέστης Αλεξάκης
από τη συλλογή Το άλμπουμ των αποκομμάτων, 2009

8 σχόλια:

Τζούλια Φορτούνη είπε...

αχ αυτή η λάμψη, η παραίσθηση, το όνειρο, η μοναδική ελπίδα, για να ξεφύγουμε από το σκοτεινό μυστήριο που μας κλώθει...

μου θύμισε την αρχή της Ασκητικής του Καζαντζάκη εδώ ο ποιητής...

ποίημα που με μάγεψε, αντίθετα από το προηγούμενο, που ομολογώ δεν μου άρεσε τόσο...

ξωτικό είπε...

πρώιμος ανθός σε παγωμένο κήπο !!
παίρνω το όνειρο αγκαλιά και...καληνύχτα !

Poet είπε...

Όλοι έχουμε τις προσωπικές μας προτιμήσεις, Τζούλια μου. Κι εμένα αυτό μου άρεσε πιο πολύ. Είναι πιο λαμπερό, πιο ποιητικό.

Καληνύχτα.

Poet είπε...

Ξωτικό, σε κάποιο άλλο ιστολόγιο σε είδα να απαρνείσαι τις μαγικές σου ιδιότητες. Εμείς οι ποιητές όμως πιστεύουμε στα ξωτικά. Και το ίδιο το ποίημα αυτό ανήκει στην ενότητα «μυστικά και θαύματα».

Ψηλά το μαγικό κεφαλάκι σου λοιπόν, να δίνεις θάρρος και σε μας.

Καληνύχτα κι άφησε το κόκκινο φεγγάρι αναμμένο.

55fm είπε...

Εμένα μ΄αρεσε και το άλλο.
Αυτό, μου πολυαρέσει...
Φιλιά

Poet είπε...

E, τότε να δούμε αν θα σου αρέσει κι αυτό που θα αναρτήσω το απόγευμα, ουράνιο πλάσμα.

librarian είπε...

Ομίχλες βυθισμένων παρελθόντων... πόσα μπορεί να υπάρχουν σε ένα βλέμμα μόνο;
Την καλησπέρα μου και την ευχή μου για καλή συνέχεια.

Poet είπε...

Σ' ευχαριστώ, Άννα μου, καλωσόρισες και πάλι. Με τις χίλιες δυο δουλειές, καιρό έχουμε να πούμε μια καλησπέρα έστω. Ελπίζω να είσαι καλά από κάθε άποψη, μέσα στα βιβλία σου ως συνήθως.

Καλό βράδυ.