Ο αχινός

Ένα από τα εκτενέστερα αφιερώματα στο Λιβάδι αφορούσε τον ποιητή της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς Ορέστη Αλεξάκη. Πριν από ένα μήνα περίπου πρόσθεσα τα ποιήματα «Αντώνιος» και «Ο υπηρέτης», ενώ παλιότερα είχα αναρτήσει τα ποιήματα «Η απρόσμενη» και «Δουλτσινέα». Τα τέσσερα αυτά ποιήματα, δημοσιευμένα σε λογοτεχνικά περιοδικά, περιλαμβάνονται τώρα στην εντελώς πρόσφατη συλλογή του «Το άλμπουμ των αποκομμάτων», Σεπτέμβριος 2009, με εικόνα εξωφύλλου της επίσης ανθολογημένης εδώ ποιήτριας Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου.

Από τη συλλογή αυτή έχω επιλέξει μερικά ποιήματα ακόμη για να συμπληρώσω το αφιέρωμα. Ελπίζω το γεγονός αυτό να αποτελέσει μία ακόμη αφορμή για να διαβάσουν οι αναγνώστες του ιστολογίου όλα τα ποιήματα του εξαιρετικού αυτού υπαρξιακού ποιητή και εκλεκτού μου φίλου.

Ο αχινός

Την ποίηση αν δεν υποχωρεί
μπορείς να τη βιάσεις
δεν είναι δα πρωτόβγαλτη παρθένα
έχει ασκηθεί στην πονηριά και την υποκρισία.
Χρόνια και χρόνια σου ορκιζόταν
αιώνια πίστη κι αφοσίωση
καταβροχθίζοντας κομμάτια απ’ τη ζωή σου
για μια παραίσθηση για μια παραφορά
που τελικά κατέληγε σε κλάμα.
Και τώρα
τάχα δε σ’ αναγνωρίζει
Σε προσπερνά γυρνώντας το κεφάλι
με αμούστακα αγοράκια χαριεντίζεται
ανύποπτες παιδούλες ξεμυαλίζει
Ου να χαθεί … δε θα της κάνω το χατήρι
δε θα την πιάσω απ’ τα μαλλιά
το αραχνοϋφαντό της δε θα σκίσω
Ξέρω τι ψέμα κρύβεται από κάτω
Τι ματαιότης εγκοσμίων σαρκάζει
ποια τρύπα καιροφυλακτεί
- ένδοξους κι άδοξους μεγάλους και μικρούς –
σαν μαύρος αχινός
να μας ρουφήξει

Ορέστης Αλεξάκης
από τη συλλογή Το άλμπουμ των αποκομμάτων, 2009