Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
9 σχόλια:
Αυτό το ποίημα του Γιάννη θα το διαβάζω πάντα με την ίδια συγκίνηση. Έχει ότι ζήσαμε, ότι νοιώσαμε, ότι υπάρχει μέσα μας σήμερα και για πάντα.
Σ ευχαριστώ Τόλη μόλη μου την καρδιά για την τιμή που μου κάνεις να φιλοξενήσεις αγαπημένα μου ποιήματα και να με φέρεις έτσι σ επαφή με τόσους καλλιεργημένους αναγνώστες και δημιουργούς που σαν και μένα εκτιμούν βαθιά το ποιητικό σου έργο.Ευχαριστώ θερμά και τον παντοτινό μου φίλο Ανδρέα Καρακόκκινο που μου γνώρισε την πνευματική του παρέα της πόλης που τόσο αγάπησα και που πάντα κουβαλώ μέσα μου.Αγαπητέ μου φίλε ποητή Τόλη ποτέ δεν θα ξεχάσω τη γενναιδωρία της ψυχής σου και τη χαρά που ένιωσα σήμερα.Νάσαι πάντα καλά να χαίρεσαι και να δημιουργείς.
Φυσικά θα το διαβάζεις πάντα με την ίδια συγκίνηση, Ανδρέα μου. Γιατί η πατρίδα μας είναι ό,τι αγνότερο και ό,τι πολυτιμότερο έχουμε. Ιδίως η χαμένη πατρίδα που είναι ταυτόχρονα μια ζωντανή πραγματικότητα και μια ουτοπία.
Μου άρεσαν τα ποιήματά σου, Γιάννη μου, είναι απλό. Όπως έχω ήδη πει, έχουμε πολλά κοινά στοιχεία. Και ήταν χαρά μου να τα αναρτήσω στο ιστολόγιό μας. Ξέρω ότι άρεσαν και στις δυο πολύτιμες συνεργάτιδες μου, τη Λίνα και τη Τζούλια. Και σε πολλούς άλλους.
Είστε και Θεσσαλονικιοί και οι δύο εξ άλλου, μέλη της πνευματικής παρέας της πόλης μας. Την επόμενη φορά που θα έρθεις εδώ και θα γνωριστούμε από κοντά, ίσως έχω την ευκαιρία να σου γνωρίσω μερικούς ποιητές και πεζογράφους ακόμη.
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και είμαι βέβαιος ότι θα συνεχίσεις με το ίδιο πάθος, την ίδια συνέπεια και την ίδια επιτυχία.
Σε χαιρετώ με την αγάπη και την εκτίμησή μου.
Το βραβευμένο. Ένα από τα αγαπημένα μου, Γιάννη. Θυμάσαι, πήρε το Α΄ βραβείο στο διαγωνισμό που προκήρυξε ο Πολιτιστικός Όμιλος Μόρφου.Να ΄σαι καλά,να μας δροσίζεις με τα φύλλα της ποίησής σου, γεμίζοντας μας την κοίτη της μνήμης και γεφυροποιώντας το νόστο για την αγαπημένη μας Μόρφου
Ήδη δημιουργήθηκε στο Λιβάδι μια μικρή κυπριακή παροικία. Χαίρομαι.
Σ ευχαριστώ φίλε μου Χάρη για το πέρασμα σου και για τα καλά σου λόγια.Τόλη μου η χαρά είναι δική μας που γνωρίσαμε τόσο αξιόλογους ανθρώπους από την πνευματική μας πατρίδα.Και ο Χαρης σπούδασε φιλολογία στη Θεσσαλονίκη και είναι πρόσφυγας από τη Μόρφου συγγενής του Ανδρέσα Καρακόκκινου.
O Aνδρέας είναι πια Σαλονικιός, Γιάννη μου. Τον κράτησε εδώ ένα δικό μας κορίτσι. Αλλά και η δική σου ψυχούλα και του Χάρη συχνά φτερουγίζουν εδώ.
Η πόλη των προσφύγων, η πολυεθνική και πολυπολιτισμική πόλη των φαντασμάτων συνεχώς εμπλουτίζεται. Για να γίνει κάποτε μια μικρογραφία της παγκόσμιας κοινωνίας. Δεν θα 'ναι ωραίο;
Υπέροχο Τόλη μου.Και συ κατάγεσαι από προσφυγική οικογένεια και ταξίδεψες πολύ και έζησες στο εξωτερικό όπως και εγώ.Έχουμε πολλά κοινά βιώματα γι αυτό και επικοινωνούμε.Κάποτε βρίσκω κάποια δυσκολία επικοινωνίας με ανθρώπους που περιόρισαν τη ζωή τους για κάποιους λόγους σ ένα μόνο μέρος.
Δημοσίευση σχολίου