Γνώρισα τον ποιητή Σπύρο Τζουβέλη από ένα ποίημά του που δημοσιεύτηκε στο καλό περιοδικό της Κέρκυρας, Πόρφυρας, και ανάρτησα εδώ πριν από ένα χρόνο περίπου. Όπως λέει ο Θανάσης Παπαθανασόπουλος στην παρουσίαση της συγκεντρωτικής έκδοσης των ποιημάτων του στο τεύχος 131, Απρίλιος – Ιούνιος 2009, του ίδιου περιοδικού, «παρακολουθούμε την ποίηση ενός πολύ σημαντικού δημιουργού, που ηθελημένα αποσιώπησε την αξία του, ενός κορυφαίου λυρικού, που επί σειρά ετών απομονώθηκε και αυτοπεριορίστηκε στην ουσιώδη του φύση, κερδίζοντας έτσι τη συνοχή και τον αυτοπροσδιορισμό του».
Σκοπεύω να αναζητήσω τα ποιήματα του Σπύρου Τζουβέλη και να τα παρουσιάσω εδώ στο μέλλον. Τις επόμενες μέρες όμως η «πέμπτη χορδή» του θα διανυκτερεύει με τη δική της σπαρακτική μουσική.
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Το πάθος και η δύναμη παιξίματος σε μια μεγάλη συναυλία είχαν αποτέλεσμα να αφήσουν τον διάσημο βιολονίστα Παγκανίνι με μία μόνο χορδή στο βιολί. Παρ'όλα αυτά τελείωσε με επιτυχία τη συναυλία βγάζοντας οκτάβες και νότες με μία μόνο χορδή, μέσα σε ένα χαλασμό επευφημιών και χειροκροτημάτων του κόσμου που είχε κατακλύσει το θέατρο.
Φεύγοντας, σταματάει ένα αμαξά να τον πάει σπίτι του. Μόλις έφθασαν ο αμαξάς του ζητάει ένα υπέρογκο ποσό.
"Δεν νομίζεις ότι είναι υπεβολικό;"
"Τι λέτε κύριε Παγκανίνι, εσείς παίζοντας με μία χορδή βγάζετε τόσα χρήματα"
"Δεν θα είχα καμιά αντίρρηση αν και συ μπορούσες να τρέξεις την άμαξά σου με μία μόνο ρόδα".
Αυτό το χαριτωμένο ανέκδοτο, που μου το είχε πει πριν εξήντα και χρόνια ο δάσκαλός μου βιολιού (δυστυχώς το παράτησα τον τρίτο χρόνο), θυμήθηκα διαβάζοντας το ποίημα του Σπύρου Τζουβέλη.
Καλό Σαββατοκύριακο.
Πράγματι πολύ χαριτωμένο, Ντίνο. Και τόσο αληθινό όμως. Δείχνει ότι ο αληθινός καλλιτέχνης επιμένει ως το τέλος. Με ό,τι του έχει απομείνει, μέσα, σώμα, ψυχή.
Και βέβαια, Τόλη, το ίδιο ισχύει για όλους, να επιμένουν και να πολεμούν μέχρι το τέλος με ό,τι τους έχει απομείνει με το πέρασμα των χρόνων. Αυτό πιστεύω ότι βγάζει προς τα έξω το ποίημα.
Καλό βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου