Απόψε ξεφυλλίζοντας κάτι παλιά τετράδια
- το συνηθίζω πού και πού καμιά φορά
μέσα στου χρόνου τη φθορά τα βράδια
σαν το φεγγάρι πλέει μοναχό του
χωρίς τον άλλο το μισό τον εαυτό του –
σταμάτησα σε μια σελίδα
ποιηματάκι δίστροφο
μου ‘βαλε το περίστροφο ανάμεσα στα μάτια
πώς τα ‘φερε έτσι ο καιρός
εγώ που μπρος σου εφάνταζα μικρός θεός
ακόμα να ‘μαι εχθρός σου
θα το ξαναδιαβάσω
κι ας ξαναπέσω στον γκρεμό
χαμηλωμένα φώτα
με μια γουλιά ποτό
να κατεβάσω πρώτα
τον κόμπο στο λαιμό
πάλι μετρώ τη διαφορά
τι ν’ απορώ ο δόλιος
απ’ την πολλή χαρά
ήμουν φτερό στη ζυγαριά
κι από την άλλη τη μεριά
εσύ ο κόσμος όλος
Σωκράτης Ξένος
από τη συλλογή Σημύδες, 2008
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
πόσο ανάλαφρη είναι τελικά η αίσθηση της βαρύτητας...
Το έχουν πει κι άλλοι ποιητές και όχι μόνο για τον έρωτα. Παράδειγμα ο Βαφόπουλος που αναφέρεται σε ένα μικρό αντικείμενο νοσοκομείου.
O πόνος, η χαρά, η αγάπη, τα ανθρώπινα συναισθήματα είναι που έχουν τη μεγαλύτερη βαρύτητα. Αυτά «γέρνουν την πλάστιγγα» και καθορίζουν τη ζωή μας.
Τόλη μου,
Ο πόνος,η λύπη και η αγάπη με βαραίνουν αυτές μέρες!
Η χαρά περιμένει...θα την επισκεφτώ πρώτη,αν εκείνη επιμένει να κρατάει αποστάσεις..!
Καλό βράδυ!
Λες και το ήξερα όταν έγραφα για τον Βαφόπουλο. Όλα θα πάνε καλά, Όλγα μου, όλα θα πάνε καλά. Και η χαρά θα έρθει μόνη της να σε φιλήσει στο μέτωπο.
Σου στέλνω την αγάπη μου. Καλό ξημέρωμα.
Δημοσίευση σχολίου