Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Ο Μονόφθαλμος και άλλες πειρατικές ιστορίες

Είχα τη χαρά να παρουσιάσω τη σημαντική ποιήτρια και φίλη Κατερίνα Καριζώνη τον περασμένο Απρίλιο. Η Κατερίνα έχει εκδώσει μυθιστορήματα και παιδικά βιβλία. Και κατάγεται από τη Μάνη. Ήταν θέμα χρόνου λοιπόν να γράψει και πειρατικές ιστορίες. Ο χρόνος έφτασε, το βιβλίο της κυκλοφορεί από αύριο και ... είναι μάλλον επικίνδυνο να πει κανείς όχι σε μία απόγονο πειρατών.

15 σχόλια:

Poet είπε...

Είμαι υποχρεωμένος να αναφέρω ότι η Κατερίνα δεν είναι η μοναδική απόγονος πειρατών που κυκλοφορεί σ' αυτό το ιστολόγιο. Όποιος βρει ποια είναι η άλλη (με εξίσου αθώα εμφάνιση), κερδίζει μια ισόβια συνδρομή στο Λιβάδι και άλλη μία στον Πλοηγό.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Να ευχηθούμε στη Κατερίνα να είναι ο Μονόφθαλμος της καλοτάξειδος και οι πειρατές της να είναι παράδειγμα προς μίμηση απο κάποιους σύγχρονους "πειρατές" που νέμονται την εξουσία και δεν έχουν το θάρρος να το παραδεχτούν. Όσο για την άλλη απόγονο πειρατών έγώ θα έλεγα ότι είναι η Τζούλια.
Καλή βδομάδα Τόλη

Poet είπε...

Έχεις δίκιο για τους σύγχρονους πειρατές, Ανδρέα μου, αλλά για τη Τζούλια; Είσαι σίγουρος ότι είναι απόγονος πειρατών; Βέβαια έχει κουρσέψει την καρδιά του Νίκου εδώ και πολλά χρόνια αλλά, πάλι, πολύ γλυκειά και ευγενική μου φαίνεται για να τρέχει στις φλέβες της αίμα Σαρακηνών.

Τζούλια Φορτούνη είπε...

πολύ ενδιαφέρον το θέμα του βιβλίου της Κατερίνας Καριζώνη, σίγουρα θα ενταχθεί στα θερινά αναγνώσματα, κάτω από το αρμυρίκι...

Poet είπε...

Ε, τι περίμενες, να ομολογήσει η απόγονος των πειρατών, Ανδρέα μου; Τη μπάλα στην κερκίδα (ή στο αρμυρίκι).

το πετάλι είπε...

ωραία το έθεσες, Τόλη

όμως, το πέτυχε με την πρώτη,
ο Ανδρέας

Σαρακήνα, λέγεται το χωριό της (είναι πανέμορφο)

αυτό τα λέει όλα...

(σε κάποιο κυκλαδονήσι, τον Ιούλιο, ελπίζω να διαβάσω το βιβλίο της Κατερίνας)

Appelsinpigen είπε...

αα!!

αυτο το βιβλίο πρεπει να το διαβάσω κατ' επειγόντως!!!! :)

καλημέρες!!!

Poet είπε...

Δηλαδή, ο Ανδρέας κι εγώ είμαστε ανυπεράσπιστοι ανάμεσα στις δύο πειρατίνες; Που η μια τους έχει ως ορμητήριο τη Μάνη και η άλλη τα Μετέωρα και τα Κυκλαδονήσια; Το μόνο που μας μένει είναι να επικαλεστούμε τη γνωριμία μας με τον Νίκο (χρόνια στην αιχμαλωσία) και την ποιητική αθωότητά μας.

Ό,τι άλλο και να τους καταλογίσει κανείς, οι πειρατίνες είναι πλάσματα ποιητικά.

Poet είπε...

Τώρα ήρθε κι έδεσε, που λένε. Στις πειρατίνες προστέθηκε το ξωτικό της πόλης των φαντασμάτων.

Λοιπόν, υπερβατικό κοριτσάκι, ξέρεις τι θα κάνεις; Όταν πας για τις πειρατικές ιστορίες της Κατερίνας, ζήτησε και την επιλογή ποιημάτων της με τίτλο Ρεσάλτο. Πειρατικό κι αυτό. Με soft touch όμως. Σου παίρνει την καρδιά χωρίς να το καταλάβεις.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Άνυπεράσπιστοι ανάμεσα σε δυο πειρατίνες, σε δυό ποιητικές πειρατίνες. Μ' αρέσει. Σ' ένα ρεσάλτο με μωβ φόντο. Νομίζω Τόλη μετα το έρημο νησί στην άκρη του κόσμου θα πρέπει να γράψεις για σύγχρονες πειρατίνες με σημαντική και αξιόλογη παρουσία. Βέβαια η δεύτερη πειρατίνα ακόμα σιωπά. Αναμένουμε δημόσια δήλωση από την ίδια και όχι από πειρατικόν εκπρόσωπο.

Poet είπε...

Καλή ιδέα, Ανδρέα. Θα ζητήσω από τις δύο πειρατίνες στοιχεία από την αιματοβαμμένη ιστορία τους.

Φοβάμαι όμως ότι η captain Mauve δεν κάνει δημόσιες δηλώσεις. Πιο εύγλωττα μιλάνε οι αιωρούμενοι από τα κατάρτια του πλοίου της.

Τζούλια Φορτούνη είπε...

Μια πειρατίνα ομολογεί:
Οι πρόγονοί μου Σαρακηνοί πειρατές, ονομάστηκαν Fortuni γιατί στάθηκαν τυχεροί που σώθηκαν από το ανελέητο κυνηγητό του Ηράκλειου Β' στα βυζαντινά χρόνια, και κρύφτηκαν πίσω από τα βράχια των Μετεώρων (άλλα απομεινάρια θάλασσας κι αυτά). Η Σαρακήνα (μια από τις πέντε σ΄όλη την Ελλάδα)το χωριό που γεννήθηκα και μεγάλωσα, δε βλέπει πέλαγος, όμως δεν είναι τυχαίο που μέσα μου μαίνεται πάντα μια ατέλειωτη θάλασσα...
και μια λαχτάρα για ορίζοντα...
όσο για τις πειρατείες, μάλλον τα όνειρα είναι οι θησαυροί μου...

Poet είπε...

Να που σου έκανε τη χάρη, Ανδρέα. Σπάνιο φαινόμενο αυτό για την Captain Mauve. Όπως σπάνιος είναι και ο συνδυασμός της ποιητικής της ευαισθησίας με το οικογενειακό της ιστορικό.

Ποτέ δεν χώνευα τους βυζαντινούς και αυτός είναι ένας λόγος ακόμη. Ο δικός μου παππούς ζούσε λίγο πιο ψηλά από τα Μετέωρα, στην Ήπειρο, και τα βράδια αγνάντευε τα μακρινά φώτα της Σαρακήνας. Μετανάστευσε αργότερα στη Μικρά Ασία και, μετά τη μικρασιατική καταστροφή, ο πατέρας μου κατέληξε στη Θεσσαλονίκη. Τη δική μου ζωή καθόρισαν δύο θάλασσες, το γαλανό Αιγαίο του πατέρα μου και η Μαύρη Θάλασσα της μάνας μου.

Θραύσματα, σκιές, παρορμήσεις από το ανεξιχνίαστο παρελθόν μας φτάνουν ως εμάς. Όλα εξελίσσονται, όλα αλλάζουν. Εκτός από την ψυχή μας που αναζητάει πάντα τη χαμένη πατρίδα της.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Πραγματικά η χάρη που μου έγινε είναι πολύ μεγάλη. Μια απόγονος πειρατών να εξομολογείται σε μένα το κοινό θνητό, μη απόγονο πειρατών, το γενεολογικό της πειρατικό δέντρο. Τώρα αυτό που μένει είναι να αναβιώσουμε, μαζί και με την άλλη πειρατίνα της Μάνης, το ηρωϊκό πνεύμα των πειρατών εκείνης της εποχής. Εγώ αν και νησιώτης δεν είχα προγόνους πειρατές και είμαι μόνο θύμα των σύγχρονων κακών πειρατών που μοιράζουν στα δυό πατρίδες.

Poet είπε...

Οι πειρατές, Ανδρέα μου, είχαν έναν πολύ αυστηρό κώδικα τιμής. Δεν ήταν πόρνες της διεθνούς πολιτικής, όπως αυτές που διαμέλισαν την πατρίδα σου, την αγαπημένη όλων μας Κύπρο.