Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
15 σχόλια:
Είμαι υποχρεωμένος να αναφέρω ότι η Κατερίνα δεν είναι η μοναδική απόγονος πειρατών που κυκλοφορεί σ' αυτό το ιστολόγιο. Όποιος βρει ποια είναι η άλλη (με εξίσου αθώα εμφάνιση), κερδίζει μια ισόβια συνδρομή στο Λιβάδι και άλλη μία στον Πλοηγό.
Να ευχηθούμε στη Κατερίνα να είναι ο Μονόφθαλμος της καλοτάξειδος και οι πειρατές της να είναι παράδειγμα προς μίμηση απο κάποιους σύγχρονους "πειρατές" που νέμονται την εξουσία και δεν έχουν το θάρρος να το παραδεχτούν. Όσο για την άλλη απόγονο πειρατών έγώ θα έλεγα ότι είναι η Τζούλια.
Καλή βδομάδα Τόλη
Έχεις δίκιο για τους σύγχρονους πειρατές, Ανδρέα μου, αλλά για τη Τζούλια; Είσαι σίγουρος ότι είναι απόγονος πειρατών; Βέβαια έχει κουρσέψει την καρδιά του Νίκου εδώ και πολλά χρόνια αλλά, πάλι, πολύ γλυκειά και ευγενική μου φαίνεται για να τρέχει στις φλέβες της αίμα Σαρακηνών.
πολύ ενδιαφέρον το θέμα του βιβλίου της Κατερίνας Καριζώνη, σίγουρα θα ενταχθεί στα θερινά αναγνώσματα, κάτω από το αρμυρίκι...
Ε, τι περίμενες, να ομολογήσει η απόγονος των πειρατών, Ανδρέα μου; Τη μπάλα στην κερκίδα (ή στο αρμυρίκι).
ωραία το έθεσες, Τόλη
όμως, το πέτυχε με την πρώτη,
ο Ανδρέας
Σαρακήνα, λέγεται το χωριό της (είναι πανέμορφο)
αυτό τα λέει όλα...
(σε κάποιο κυκλαδονήσι, τον Ιούλιο, ελπίζω να διαβάσω το βιβλίο της Κατερίνας)
αα!!
αυτο το βιβλίο πρεπει να το διαβάσω κατ' επειγόντως!!!! :)
καλημέρες!!!
Δηλαδή, ο Ανδρέας κι εγώ είμαστε ανυπεράσπιστοι ανάμεσα στις δύο πειρατίνες; Που η μια τους έχει ως ορμητήριο τη Μάνη και η άλλη τα Μετέωρα και τα Κυκλαδονήσια; Το μόνο που μας μένει είναι να επικαλεστούμε τη γνωριμία μας με τον Νίκο (χρόνια στην αιχμαλωσία) και την ποιητική αθωότητά μας.
Ό,τι άλλο και να τους καταλογίσει κανείς, οι πειρατίνες είναι πλάσματα ποιητικά.
Τώρα ήρθε κι έδεσε, που λένε. Στις πειρατίνες προστέθηκε το ξωτικό της πόλης των φαντασμάτων.
Λοιπόν, υπερβατικό κοριτσάκι, ξέρεις τι θα κάνεις; Όταν πας για τις πειρατικές ιστορίες της Κατερίνας, ζήτησε και την επιλογή ποιημάτων της με τίτλο Ρεσάλτο. Πειρατικό κι αυτό. Με soft touch όμως. Σου παίρνει την καρδιά χωρίς να το καταλάβεις.
Άνυπεράσπιστοι ανάμεσα σε δυο πειρατίνες, σε δυό ποιητικές πειρατίνες. Μ' αρέσει. Σ' ένα ρεσάλτο με μωβ φόντο. Νομίζω Τόλη μετα το έρημο νησί στην άκρη του κόσμου θα πρέπει να γράψεις για σύγχρονες πειρατίνες με σημαντική και αξιόλογη παρουσία. Βέβαια η δεύτερη πειρατίνα ακόμα σιωπά. Αναμένουμε δημόσια δήλωση από την ίδια και όχι από πειρατικόν εκπρόσωπο.
Καλή ιδέα, Ανδρέα. Θα ζητήσω από τις δύο πειρατίνες στοιχεία από την αιματοβαμμένη ιστορία τους.
Φοβάμαι όμως ότι η captain Mauve δεν κάνει δημόσιες δηλώσεις. Πιο εύγλωττα μιλάνε οι αιωρούμενοι από τα κατάρτια του πλοίου της.
Μια πειρατίνα ομολογεί:
Οι πρόγονοί μου Σαρακηνοί πειρατές, ονομάστηκαν Fortuni γιατί στάθηκαν τυχεροί που σώθηκαν από το ανελέητο κυνηγητό του Ηράκλειου Β' στα βυζαντινά χρόνια, και κρύφτηκαν πίσω από τα βράχια των Μετεώρων (άλλα απομεινάρια θάλασσας κι αυτά). Η Σαρακήνα (μια από τις πέντε σ΄όλη την Ελλάδα)το χωριό που γεννήθηκα και μεγάλωσα, δε βλέπει πέλαγος, όμως δεν είναι τυχαίο που μέσα μου μαίνεται πάντα μια ατέλειωτη θάλασσα...
και μια λαχτάρα για ορίζοντα...
όσο για τις πειρατείες, μάλλον τα όνειρα είναι οι θησαυροί μου...
Να που σου έκανε τη χάρη, Ανδρέα. Σπάνιο φαινόμενο αυτό για την Captain Mauve. Όπως σπάνιος είναι και ο συνδυασμός της ποιητικής της ευαισθησίας με το οικογενειακό της ιστορικό.
Ποτέ δεν χώνευα τους βυζαντινούς και αυτός είναι ένας λόγος ακόμη. Ο δικός μου παππούς ζούσε λίγο πιο ψηλά από τα Μετέωρα, στην Ήπειρο, και τα βράδια αγνάντευε τα μακρινά φώτα της Σαρακήνας. Μετανάστευσε αργότερα στη Μικρά Ασία και, μετά τη μικρασιατική καταστροφή, ο πατέρας μου κατέληξε στη Θεσσαλονίκη. Τη δική μου ζωή καθόρισαν δύο θάλασσες, το γαλανό Αιγαίο του πατέρα μου και η Μαύρη Θάλασσα της μάνας μου.
Θραύσματα, σκιές, παρορμήσεις από το ανεξιχνίαστο παρελθόν μας φτάνουν ως εμάς. Όλα εξελίσσονται, όλα αλλάζουν. Εκτός από την ψυχή μας που αναζητάει πάντα τη χαμένη πατρίδα της.
Πραγματικά η χάρη που μου έγινε είναι πολύ μεγάλη. Μια απόγονος πειρατών να εξομολογείται σε μένα το κοινό θνητό, μη απόγονο πειρατών, το γενεολογικό της πειρατικό δέντρο. Τώρα αυτό που μένει είναι να αναβιώσουμε, μαζί και με την άλλη πειρατίνα της Μάνης, το ηρωϊκό πνεύμα των πειρατών εκείνης της εποχής. Εγώ αν και νησιώτης δεν είχα προγόνους πειρατές και είμαι μόνο θύμα των σύγχρονων κακών πειρατών που μοιράζουν στα δυό πατρίδες.
Οι πειρατές, Ανδρέα μου, είχαν έναν πολύ αυστηρό κώδικα τιμής. Δεν ήταν πόρνες της διεθνούς πολιτικής, όπως αυτές που διαμέλισαν την πατρίδα σου, την αγαπημένη όλων μας Κύπρο.
Δημοσίευση σχολίου