Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Μυρίσαι το άριστον

V

Θέλω να ‘μαι ειλικρινής όσο και το λευκό πουκάμισο που φορώ. και ίσως, παράλληλος με τις γραμμές πόχουν τα ξοχόσπιτα κι οι περιστεριώνες, που δεν είναι καθόλου ίσιες κι ίσως γι’ αυτό στέκουνε τόσο σίγουρα μες στην παλάμη του Θεού.

Τείνω μ’ όλους μου τους πόρους προς ένα – πώς να το πω; - περιστρεφόμενο, εκθαμβωτικό ευ. Από το πώς δαγκώνω μέσα στο φρούτο έως το πώς κοιτάζω απ’ το παράθυρο αισθάνομαι να σχηματίζεται μια ολόκληρη αλφαβήτα, που πασχίζω να βάλω σ’ ενέργεια με την πρόθεση να αρμόσω λέξεις ή φράσεις, και την απώτερη φιλοδοξία, ιάμβους ή τετράμετρα. Που σημαίνει να συλλάβω και να πω έναν άλλο, δεύτερο κόσμο, που φτάνει πάντα πρώτος μέσα μου. Μπορώ μάλιστα να φέρω μάρτυρες ένα σωρό ασήμαντα πράγματα : βότσαλα που τα ρίγωσαν οι τρικυμίες, ρυάκια με κάτι παρήγορο στο κατρακυλητό τους, μυριστικά χορτάρια, λαγωνικά της αγιοσύνης μας. Μια ολάκερη φιλολογία, οι αρχαίοι Έλληνες και Λατίνοι, οι κατοπινοί χρονογράφοι και υμνωδοί, μια τέχνη ο Πολύγνωτος, ο Πανσέληνος : όλοι τους βρίσκονται μεταγλωττισμένοι και στενογραφημένοι μέσα εκεί από το λείο, το χλοερό, το δριμύ και το εκστατικό, που η μόνη γνήσια και αυθεντική τους παραπομπή ενυπάρχει στην ψυχή του ανθρώπου.

Αυτή την ψυχή τη λέω αθωότητα. Κι αυτή τη χίμαιρα, δικαίωμά μου.

Οδυσσέας Ελύτης
Ο μικρός ναυτίλος, 1985
Συγκεντρωτική έκδοση Ποίηση (πέμπτη έκδοση, 2008)

Δεν υπάρχουν σχόλια: