Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
14 σχόλια:
Η αφεντιά μου, πάντα θα βαθιαναστενάζει...ξέρεις... αυτοί οι
"Ελυτήριοι" αναστεναγμοί!
Είναι κι αυτή η μουσική σου...
Είναι κι "ιερή τρέλα" μου...
Θα σου εξομολογηθώ κάτι, τώρα που δεν μας ακούει κανείς...και μετά το
"Μέρα τρεμάμενη όμορφη σαν νεκροταφείο" ,να γελάσεις...
Ήμουν πολύ μικρή,όταν είχα ακούσει τη λέξη"σάβανο" δεν είχα πολυκαταλάβει τι σημαίνει,όμως με είχε εντυπωσιάσει.
Μια μέρα που είχε έρθει στο σπίτι, μια φίλη της μαμάς μου και τις έδειχνε κάτι που είχε φτιάξει μόνη της, ρωτώντας αν αρέσει,πετάγομαι εγώ, ενθουσιασμένη και λέω:
Είναι πολύ όμορφο, σαν σάβανο κα Κική!Καταλαβαίνεις τι έγινε... η μαμά μου ακόμα δεν τόχει χωνέψει...
Συνεχίζει να λέει(είμαστε 3 αδέλφια, 2 αγόρια μεγαλύτερα),
Τα δυό μου αγόρια, δεν κατάλαβα πως μεγάλωσαν, η μικρή Λόλα δεν λέει να μεγαλώσει!
Σε γλυκοφιλώ,επλίζω να μη σε κούρασα...
Καλημέρα!
Καλά κάνεις και μου τα λες ψιθυριστά εδώ που δεν μας ακούει κανείς, Λόλα μου. Δεν είναι πράγματα αυτά να τα μαθαίνει ο κόσμος.
Έχω αδυναμία σε όλους εκείνους που «δεν λένε να μεγαλώσουν». Ίσως γιατί αυτή η φράση είναι η ιστορία της ζωής μου. Κι εγώ «δεν λέω να μεγαλώσω», δεν λέω να παρηγορηθώ, δεν λέω να σκύψω το κεφάλι. Αμετανόητος στην ιερή τρέλα μου σαν κι εσένα.
Κι εγώ μαζί Τόλη, το ξέρεις!!
Και δεν θέλω κανένας να με συνεφέρει.
Καλό βράδυ σε όλους.
Φυσικά το ξέρω, Ντίνο μου. Γυρίζω από ένα στρόγγυλο τραπέζι (round table discussion, για να θυμηθώ την εποχή που ήμουν σύμβουλος οργάνωσης επιχειρήσεων !!!) με άλλους πέντε αγιάτρευτους στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου. Ποιητές βέβαια.
Ονόματα με τη σειρά που μίλησαν : Γιώργος Μπλάνας, Μαρία Καρδάτου, Σταύρος Ζαφειρίου, Τόλης Νικηφόρου, Δούκας Καπάνταης, Μάρκος Μέσκος. Συντονιστής ο εκδότης μας Περικλής Δουβίτσας (Εκδόσεις Νεφέλη).
Πλήθος κόσμου, γύρω στα 100 άτομα, πολλοί άλλοι ποιητές και κριτικοί, τοποθετήσεις αλληλοσυγκρουόμενες, συζήτηση και με το κοινό που κάποια στιγμή πήρε φωτιά (μάντεψε ποιος την πυροδότησε). Έξω απ' τα δόντια.
Με τι νομίζουν όλοι αυτοί οι εύκαμπτοι και οι νερόβραστοι; Ότι κάποια στιγμή θα μας συνεφέρουν/συνετίσουν/αφομοιώσουν;
Όπως καταλαβαίνεις, μετά απ' αυτό έχασα κάθε ελπίδα να πάρω κάποτε κι εγώ διαγωγή κοσμιοτάτη.
..Ομορφη σα νεκροταφείο!!Που να πάρει..πως τα κατάφερνε αυτός ο άνθρωπος και ξεγύμνωνε τις πραγματικότητες για να τις ξαναντύσει με μανδύα ονειρικό;
Υ.Γ.Πηγαίνω εκεί και ηρεμώ..Στο νεκροταφείο εννοώ..Είναι ήσυχα, ΄πολύχρωμα και έχει τόσες μα τόσες συντροφευμένες σιωπές..
Eντάξει, Όλγα μου, το καταλαβαίνω. Μια επίσκεψη σε νοσοκομείο και μία σε νεκροταφείο αλλάζουν εντελώς την οπτική μας στα πράγματα. Μας κάνουν να εκτιμούμε τις πραγματικές αξίες της ζωής και τη γοητεία των δευτερολέπτων της. Και να ηρεμούμε, όπως λες.
Εντελώς απαραίτητο όμως μετά, ένα παραθαλάσσιο κεντράκι. Με το «πρόσωπο» να σου κρατάει το χέρι. Πολύ τρυφερά. Κατά προτίμηση το χάραμα ή το ηλιοβασίλεμα.
Εκεί να δεις γαλήνη, εκεί να δεις πολυχρωμία κι εκεί να δεις συντροφευμένες σιωπές (ή και ψίθυρους).
Ανθίζουν ματαίως;
Τόλη μου,πόσο χαίρομαι,για τη διαγωγή σου!
Εγώ ακόμα δεν έχω καταφέρει να νιώσω αυτή τη γαλήνη στο νεκροταφείο...
όταν βλέπω τόσα νέα παιδιά να "αναπαύονται" εκεί, και το θρήνο των μανάδων...πάλι το άδικο, σφηνώνει στο μυαλό μου και με παραλύει...
Άσε, που για να αναπαυθείς δίπλα σε δικό σου άνθρωπο, πρέπει να τα σκάσεις δεόντως...ακόμα και εκεί,το χρήμα σου παρέχει, μια καλύτερη θέση!
Η γαλήνη των ζωντανών στιγμών,ας μας συντροφεύει καλύτερα...
Αν,για κάτι, πρέπει να πάρω αποβολή,παρακαλώ τον υπεύθυνο σύλλογο, να εξετάσει δικαίως το θέμα,πριν αποφασίσει!
Διατελώ επί του παρόντος
Η ειλικρινής και πιστή φίλη σας
Ουρανία
Καλημέρα με αγάπη!
Αν βρείς χρόνο,πάρε και το Ντίνο και περάστε απ΄τα μέρη μου...να πιούμε ένα κρασάκι!
Φιλιά!
συμφωνώ Όλγα μου...κι εγώ δεν είμαι...των νεκροταφείων..
και τις ελάχιστες φορές που έχω πάει ένιωθα εξαιρετικά άβολα...για όλα αυτά που λες...
οι αγαπημένοι που φεύγουν είναι μέσα μας, στις στιγμές μας...και στην αγάπη τους που μένει κοσμογονική ενέργεια γύρω μας...
όσο για το σώμα...
ίνα καώσι...
να έρθω κι εγώ για ένα κρασάκι;
O πατέρας, απλοϊκός άνθρωπος απόφοιτος Σχολαρχείου αλλά με μόρφωση-εμπειρία ζωής, κάθε μέρα εφημερίδα (χωρίς CD ή DVD), παρά την τότε οικονομική ανέχεια, έλεγε: "Αν όλοι περνούσαν κάθε πρωί από νεκροταφείο, η ζωή θα ήταν πολύ διαφορετική πρός το καλύτερο".
Κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει αυτό... Μα ναι, το διήγημα " Η μεγάλη αποφαση", από τη συλλογή δώδεκα διηγημάτων με γενικό τίτλο "ΑΛΜΠΑΤΖΑΛ", 1971, του Τόλη.
Χωρίς πλάκα τώρα, σε εφτά χρόνια στο Ανατόλια (είχε και προκαταρκτική τότε) δεν πήρα ούτε μια φορά διαγωγή κοσμιοτάτη. Άρα, αποκλείεται να αποβληθείς εσύ από μένα. Μάλλον ισόβια σε βλέπω στην εδώ τάξη (ή μάλλον στη Τζούλεια αταξία).
Εγώ έχω αφήσει παραγγελία να με κάψουν και να βάλουν τη στάχτη μου κάτω από μια ελίτσα στην Άφυτο, που την έσωσα από το μαχαίρι. Για να δροσίζει την ψυχή μου η σκιά της.
Όσο για το κρασάκι, κοιτάξτε τι θα κάνουμε. Όλοι εμείς, Τζούλια-Νίκος-Ντίνος-εγώ κ.α.- θα βρισκόμαστε την Τετάρτη στην παρουσίαση του βιβλίου μου. Έλα κι εσύ. Φέρε βεβαίως και τον Σαλονικιό που σου έχει πάρει την καρδιά. Θα πάμε μετά για κρασί για να συνέλθουμε από την εκδήλωση. Γιατί η κουλτούρα πέφτει βαριά στο στομάχι αν δεν έχει ξεφάντωμα μετά.
Και βέβαια έχεις δίκιο, Ντίνο μου. Άλμπατζάλ ή πώς βούλωσα τα μεγάφωνα. Τα μεγάφωνα της καθημερινής ξεφτίλας που εντείνεται όσο πλησιάζουν οι εκλογές.
Tόλη μου, πολύ θα το ήθελα,και πίστευα ότι θα τα κατάφερνα,αλλά έφυγε ξαφνικά η γυναίκα που έχουν οι γονείς μου. Μέχρι να βρώ άλλη,είμαι μπλοκαρισμένη.
Ο Θεσσαλονικιός-μυαλοσυλλέκτης,βρίσκεται στην Άνδρο και θα επιστρέψει την Τετάρτη.Εγώ παρέμεινα στη ζεστή Αθήνα λόγω συνθηκών!
Πιστεύω βέβαια, ότι θα συμβεί αυτή η συνάντηση σίγουρα!
Το κρασάκι χθές,σας το κερνούσα διαδικτυακά απ΄το μπλογκάκι μου!
Μερακλωμένη, είπα να το ρίξω λίγο έξω...
Καλό μήνα!
Να φέρει ο Ιούνιος τα ομορφότερα!
Καλημέρα, καλή βδομάδα και καλό μήνα, Ουρανία.
Μου άρεσε το «μυαλοσυλλέκτης». Φαντάζομαι ότι την Τετάρτη που θα επιστρέψει, θα τραγουδήσουμε μερακλωμένοι: «άντε, κάντε όλοι στη μπάντα, μπήκε να χορέψει ο Σαλονικιός».
Για την εκδήλωση υπάρχουν και άλλες δυσκολίες. Μιλάει λίγο νωρίτερα την ίδια μέρα, λένε, ένας ελάχιστα ποιητικός χοντρούλης στην Πλατεία Αριστοτέλους. Πλήθη θα κλείσουν τους δρόμους, θα ανεμίζουν σημαιάκια και θα ζητωκραυγάζουν για τον μελλοντικό διορισμό τους στο δημόσιο.
Οι δύο προαιώνιοι θανάσιμοι εχθροί θα είναι δίπλα δίπλα. Εξουσία και ποίηση.
Δημοσίευση σχολίου