Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Τα πάθη, Ε΄

Τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους
και πάνω τους η μνήμη καίει
άκαυτη βάτος.
Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.
Ταράζεται ο καιρός
κι απ’ τα πόδια τις μέρες κρεμάζει
αδειάζοντας με πάταγο τα οστά των ταπεινωμένων.
Ποιοι, πώς πότε ανέβηκαν την άβυσσο;
Ποιοι, ποιων, πόσων οι στρατιές;
Τ’ ουρανού το πρόσωπο γυρίζει

κι οι εχθροί μου έφυγαν μακριά.
Μνήμη του λαού μου σε Πίνδο και σε λένε Άθω.
Εσύ μόνη από τη φτέρνα τον άντρα γνωρίζεις
Εσύ μόνη από την κόψη της πέτρας μιλάς
Εσύ την όψη των αγίων οξύνεις
κι εσύ στου νερού των αιώνων την άκρη σύρεις
πασχαλιάν αναστάσιμη!
Αγγίζεις το νου μου και πονεί το βρέφος της άνοιξης
Τιμωρείς το χέρι μου και στα σκότη λευκαίνεται!
Πάντα πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη,
Πάντα πάντα τη λάμψη περνάς
για να φτάσεις ψηλά τα βουνά τα χιονόδοξα.
Όμως τι τα βουνά; Ποιος και τι στα βουνά;
Τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους
και πάνω τους η μνήμη καίει
άκαυτη βάτος!

Οδυσσέας Ελύτης
από το Άξιον εστί, 1959

συγκεντρωτική έκδοση Ποίηση
(πέμπτη έκδοση, 2008)

Δεν υπάρχουν σχόλια: