Δ’
Τώρα κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη
Μ’ ένα σταματημένο αγέρα στα ήσυχα μαλλιά
Μ’ ένα κλαδάκι λησμονιάς στ’ αριστερό του αυτί
Μοιάζει μπαξές που του ‘φυγαν άξαφνα τα πουλιά
Μοιάζει τραγούδι που το φίμωσαν μέσα στη σκοτεινιά
Μοιάζει ρολόι αγγέλου που εσταμάτησε
Μόλις είπανε «γεια παιδιά» τα ματοτσίνορα
Κι η απορία μαρμάρωσε …
Κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη.
Αιώνες μαύροι γύρω του
Αλυχτούν με σκελετούς σκυλιών τη φοβερή σιωπή
Κι οι ώρες που ξανάγιναν πέτρινες περιστέρες
Ακούν με προσοχή.
Όμως το γέλιο κάηκε, όμως η γη κουφάθηκε
Όμως κανείς δεν άκουσε την πιο στερνή κραυγή
Όλος ο κόσμος άδειασε με τη στερνή κραυγή.
Κάτω απ’ τα πέντε κέδρα
Χωρίς άλλα κεριά
Κείτεται στην τσουρουφλισμένη χλαίνη.
Άδειο το κράνος, λασπωμένο το αίμα
Στο πλάι το μισοτελειωμένο μπράτσο
Κι ανάμεσ’ απ’ τα φρύδια –
Μικρό πικρό πηγάδι, δαχτυλιά της μοίρας
Μικρό πικρό πηγάδι κοκκινόμαυρο
Πηγάδι όπου κρυώνει η θύμηση!
Ω μην κοιτάτε ω μην κοιτάτε από πού του –
Από πού του ‘φυγε η ζωή. Μην πείτε πώς
Μην πείτε πώς ανέβηκε ψηλά ο καπνός του ονείρου
Έτσι λοιπόν η μια στιγμή Έτσι λοιπόν η μια
Έτσι λοιπόν η μια στιγμή παράτησε την άλλη
Κι ο ήλιος ο παντοτινός έτσι μεμιάς τον κόσμο!
Οδυσσέας Ελύτης
από το Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο
ανθυπολοχαγό της Αλβανίας, 1945
Συγκεντρωτική έκδοση Ποίηση (πέμπτη έκδοση,
Οκτώβριος 2008)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
9 σχόλια:
Είναι απ΄ τους πολυαγαπημένους μου!
« Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά. Με πλήρη επίγνωση ότι μια μέρα ο πλανήτης αυτός θα καταψυχθεί ή θ΄αναφλεγεί μαζί με τα επιτεύγματά τους.
Άλλης λογής ήρωες, που αυτοί, θα βγάλουν ασπροπρόσωπη την τότε ανθρωπότητα.»(Εν λευκώ)
Καλημέρα,Τόλη μου,σπουδαίε...
Καλημέρα, Όλγα μου. Μέσα στον ωκεανό των ποιημάτων, δεν είχα αναρτήσει, για σκέψου, ούτε ένα ποίημα του Ελύτη! Θα καλύψω τώρα το κενό με μια ανθολόγησή του, αναπόφευκτα βέβαια περιορισμένη, αναπόφευκτα ανεπαρκή.
Αυτοί οι πεισματάρηδες δεν είναι ήρωες. Είναι άνθρωποι με μια δωρεά και μια εσωτερική εντολή, άνθρωποι ταγμένοι. Τίποτα δεν μπορεί να τους εμποδίσει, παρά μόνο η αρρώστια και ο θάνατος. Θα κάνουν το δικό τους ως το τέλος, ο κόσμος να χαλάσει. Θα το κάνουν με πλήρη επίγνωση της ματαιότητας. Θα το κάνουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Πρέπει να ανθίσουν και μετά να χαθούν για πάντα. Όπως εξάλλου κάθε τι στον κόσμο.
Υπάρχει ή δεν υπάρχει, καταψυχθεί/αναφλεγεί ή όχι, "Αυτόν τον κόσμο τον μικρόν τον Μέγα", ναι Όλγα, ναι Τόλη κάποιοι πεισματάρηδες τον βιώνουν διαφορετικά.
Καλό βράδυ.
Ντίνο, της τέχνης...συμφωνώ απόλυτα!
Τόλη, της ποίησης... δε συμφωνείς;
Όμορφη μέρα εύχομαι για την τέχνη,την ποίηση και τους πεισματάρηδες!
Μα το είπα ήδη, Όλγα μου. Δεν φτάνουν 43 χρόνια αφοσίωσης και 27 βιβλία για να το αποδείξουν; Και όσα μένουν ακόμα;
Καλή σου μέρα.
Θέλω να τ΄ακούω να το λές...
Θέλουμε κι άλλα πολλά!
Διαβάζω το βιβλίο σου...
Φιλιά
Εσύ Όλγα το διαβάζεις, εγώ όμως που έζησα τα πραγματολογικά πριν γραφτεί, όταν το διάβασα ξαναγάπησα τους χώρους της γενέθλιας πόλης όπως τους ξεδιπλώνει με τον λυρικό του τρόπο ο Τόλης μέσα από μια ερωτική ιστορία!
Εντάξει, θα το λέω. Και θα γράφω όσο υπάρχω. Και τα δύο είναι αυτονόητα.
Εύχομαι να ανακαλύψεις στο βιβλίο κάτι από το δικό σου πάθος και τη δική σου αγωνία. Από το δικό σου κόκκινο.
Ας πούμε εδώ ότι την «αυτοψία» του δικηγορικού γραφείου ενός κοινού μας φίλου και της Πλατείας Ελευθερίας κάναμε ο Ντίνος κι εγώ. Και βγάλαμε περί τις 40φωτογραφίες, υλικό για το μυθιστόρημα. Ακόμη, η γυναίκα του, η Ελένη, μου διηγήθηκε τα σχετικά με το καφενείο του παππού της για το κεφάλαιο «ιστορίες για ναυαγούς».
Δημοσίευση σχολίου