Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Ωραία νύχτα


Ωραία νύχτα και μας κυνηγούσανε
κι εμείς από τοίχο σε τοίχο
τρέχαμε μη μας πιάσουν
κρυβόμαστε στο σκοτάδι
κι ένα κορίτσι στο σκοτάδι
μου κράτησε το χέρι
«προχώρα σύντροφε» μου είπε
«κι αγκάλιασέ με
ας κάνουμε τους ερωτευμένους
μήπως τους ξεγελάσουμε»
και την αγκάλιασα
πηγαίναμε μέσα στη νύχτα
πέφτανε ντουφεκιές
δεν ξέραμε πώς να φυλαχτούμε
«και πού πάμε» της είπα
«προχώρα» μου λέει
«όποιος κουραστεί θα μείνει πίσω
κι ο άλλος θα προχωρήσει
χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει».

Κανείς δεν κουράστηκε
κι ακόμη πηγαίνουμε
κι ακόμη πηγαίνουμε αγκαλιασμένοι
μέσα στο σκοτάδι.

Γιώργης Παυλόπουλος
από τη συλλογή Να μη τους ξεχάσω, 2008

6 σχόλια:

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Ευτυχώς..δεν είναι αναγνωρίσιμη από όλους η δύναμη του έρωτα..η εγγενής δυνατότητα του για ανατροπή..η διαύγεια που τις εξουσίες καταργεί..Καλημέρα Τόλη.

Appelsinpigen είπε...

Ποιητή μου,

χαμογελάω :)

καλή σου μέρα!!

Poet είπε...

Και βέβαια, Όλγα μου, αφού είναι ο μέγας αιρετικός. Ο αποσυνάγωγος που περιφρονεί το ιερατείο. Και κάποτε καταλήγει στην τρυφερότητα, στη γαλήνια συντροφικότητα ως το τέλος.

Καλό απόγευμα.

Poet είπε...

Φυσικά χαμογελάς, δαιμόνιο ξωτικό. Αφού εσύ προστατεύεις τους ερωτευμένους μέσα στο σκοτάδι.

Καλές πτήσεις.

ferrer είπε...

Εξαιρετικό ποίημα!Αληθινός ποιητής ο Παυλόπουλος!Καλημέρα Τόλη!

tolis είπε...

Μόλις το διάβασα μεγαλόφωνα,Γιώργο μου, να το ακούσουν κι οι άλλοι στο σπίτι. Έτσι ακριβώς. Κι ακόμα πηγαίνουμε αγκαλιασμένοι μέσα στο σκοτάδι !!