Ωραία νύχτα και μας κυνηγούσανε
κι εμείς από τοίχο σε τοίχο
τρέχαμε μη μας πιάσουν
κρυβόμαστε στο σκοτάδι
κι ένα κορίτσι στο σκοτάδι
μου κράτησε το χέρι
«προχώρα σύντροφε» μου είπε
«κι αγκάλιασέ με
ας κάνουμε τους ερωτευμένους
μήπως τους ξεγελάσουμε»
και την αγκάλιασα
πηγαίναμε μέσα στη νύχτα
πέφτανε ντουφεκιές
δεν ξέραμε πώς να φυλαχτούμε
«και πού πάμε» της είπα
«προχώρα» μου λέει
«όποιος κουραστεί θα μείνει πίσω
κι ο άλλος θα προχωρήσει
χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει».
Κανείς δεν κουράστηκε
κι ακόμη πηγαίνουμε
κι ακόμη πηγαίνουμε αγκαλιασμένοι
μέσα στο σκοτάδι.
Γιώργης Παυλόπουλος
από τη συλλογή Να μη τους ξεχάσω, 2008
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Ευτυχώς..δεν είναι αναγνωρίσιμη από όλους η δύναμη του έρωτα..η εγγενής δυνατότητα του για ανατροπή..η διαύγεια που τις εξουσίες καταργεί..Καλημέρα Τόλη.
Ποιητή μου,
χαμογελάω :)
καλή σου μέρα!!
Και βέβαια, Όλγα μου, αφού είναι ο μέγας αιρετικός. Ο αποσυνάγωγος που περιφρονεί το ιερατείο. Και κάποτε καταλήγει στην τρυφερότητα, στη γαλήνια συντροφικότητα ως το τέλος.
Καλό απόγευμα.
Φυσικά χαμογελάς, δαιμόνιο ξωτικό. Αφού εσύ προστατεύεις τους ερωτευμένους μέσα στο σκοτάδι.
Καλές πτήσεις.
Εξαιρετικό ποίημα!Αληθινός ποιητής ο Παυλόπουλος!Καλημέρα Τόλη!
Μόλις το διάβασα μεγαλόφωνα,Γιώργο μου, να το ακούσουν κι οι άλλοι στο σπίτι. Έτσι ακριβώς. Κι ακόμα πηγαίνουμε αγκαλιασμένοι μέσα στο σκοτάδι !!
Δημοσίευση σχολίου