Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
12 σχόλια:
Ναι, νομίζω πως μπορεί να λάμψει σαν αστέρι μέσα στην μεγάλη ατέλειωτη νύχτα.Σαν ένα από αυτά τα αστέρια που έλεγε κι ο Λειβαδίτης πως είναι πάντα ζήτημα ζωής ή θανατου σαν βρίσκονται στην άκρη του ουρανού..
και φυσικά να λάμπει...
στον αιώνα των αιώνων...
τι να πρωτοπεί κανείς για το Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου...
αγαπημένος ποιητής
δεν θα ξεχάσω εκείνη την τελευταία του συγκλονιστική συνέντευξη στο Βήμα..."οι ποιητές είναι πουλιά που πετούν"
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=82885&ct=114&dt=13/10/1996
Ακόμη και τ' αστέρια σβήνουν κάποια στιγμή, Όλγα μου. Πόσο μάλλον οι θνητοί και τα ποιήματά τους. Όλα επανέρχονται στην αρχική τους μορφή και το σύμπαν κάποτε θα επανέλθει στην απόλυτη συμπύκνωση απ' την οποία ξεκίνησε με τη μεγάλη έκρηξη πριν 13-15 δισεκατομμύρια χρόνια.
Εμείς όμως είμαστε ελεύθεροι να ονειρευόμαστε την αιωνιότητα και την αθανασία.
Όλα είναι θέμα χρόνου, ρομαντική μου Τζούλια. Στον αιώνα των αιώνων ...!!!
Η ποίηση όμως είναι ένα ερωτικό φαινόμενο κι ο έρωτας είναι ο πυρήνας της δημιουργίας. Με αυτή την έννοια, τίποτα δεν πεθαίνει, απλώς μετουσιώνεται και κάποτε αναγεννάται. Ex nihilo. Αφού λοιπόν υπάρχει η αφθαρσία της ύλης, γιατί να μην υπάρχει και η αφθαρσία των ποιημάτων;
Με αυτή την έννοια, κάποτε η ψυχή σου θα ενωθεί με την ψυχή των αγαπημένων σου ποιητών. Για να γεννηθεί ένα καινούριο φανταστικό πουλί στον ουρανό.
Καλέ πείτε κάτι και για τη ζωγραφική για να μη ζηλεύω τους ποιητές!
Βρε ζουλιάρη, όλες οι τέχνες είναι ποτάμια που πηγάζουν από την ίδια ορεινή (ή επουράνια) πηγή και εκβάλλουν στον ίδιο ωκεανό. Η ποίηση είναι ζωγραφική με λέξεις, η μουσική ζωγραφική με ήχους, η ζωγραφική ποίηση με χρώματα, η μουσική ποίηση με ήχους κ.ο.κ.
Κι εγώ ζηλεύω εσένα που κάθεσαι και ζωγραφίζεις συνεχώς, ενώ εγώ δημοσιεύω τα ποιήματα των άλλων.
Και λέω τα αυτονόητα που φυσικά ήδη γνωρίζεις άριστα.
Υ.Γ. Και κάνε επιτέλους εκείνο το ιστολόγιο που λέγαμε να βλέπουμε με την άνεσή μας τους πίνακές σου.
Ναι Τόλη, συμφωνώ απόλυτα με όσα λες, εξάλλου τα έχουμε συζητήσει πολλές φορές.
Καλά μωρέ, θα γίνει και το ιστολόγιο. Τι θα κάνουμε τα επόμενα τριάντα χρόνια;
Θα πάρω τότε το αίμα πίσω, όχι για μένα, αλλά για τους φουκαριάρηδες τους ζωγράφους που δεν πουλούν τίποτα από τότε που ξέσπασε η λεγόμενη κρίση!!!
(Τα ταβερνοφαγάδικα πάντως γεμάτα κάθε βράδυ).
Προσοχή! Μόλις γύρισα από ταβερνοφαγάδικο και μάλιστα εξαιρετικό εις την Καλαμαρίαν.
Ευτυχώς που πουλάμε εμείς οι συγγραφείς, Ντίνο μου, ευτυχώς που πουλάμε εμείς!
Σας τρώνε οι Ιούδες που φιλούν υπέροχα, χα,χα,χα!!!
Ναι, είναι το φιλί του θανάτου. Της λογοτεχνίας.
POET κάθε ποίημα μπορεί να λάμπει σαν αστέρι στην ατέλειωτη νύχτα....Μικρό ή μεγάλο αστέρι
Ατέλειωτα άστρα κλεισμένα σε βιβλία που κι αν ποτέ δε φορέσουν τα καλά τους να τα διαβάσουν κάποτε δυο μάτια γεμίζουν τον ουρανό της ψυχής μας και των αγαπημένων μας .Και μη μου πεις πως σβήνουν .
Για παράδειγμα ο εγγονός μου έλαβε το πρώτο του δώρο- ποίημα όταν γεννήθηκε και βρίσκεται σε γαλάζια κορνίζα πάνω απ΄την κούνια του .
Αύριο θα το διαβάζει και γω ,...στο γαλαξία των ασωμάτων .ΟΥΤΟΠΙΑ!
Τι όμορφη αίσθηση ,να αξιώνεσαι τα θαύματα μεσ το αιώνιο της φυγής.
Μας χάρισες πάλι τρυφερότητα POET
και πέταγμα ,καθώς είπε και ο Αλέξης Ασλάνογλου μέσω της ΜΩΒ''οι ποιητές είναι πουλιά που πετούν''
Καλησπέρα ποιητή .
Υακίνθη μου, ο γιος μου, στα 29 του τώρα, έχει πάντοτε πάνω από το κρεβάτι του δύο από τα ποιήματα που του έγραψα όταν ήταν μικρούλης.
Ευτυχώς που υπάρχουν τα αστέρια (για να ονειρευόμαστε), ευτυχώς που υπάρχουν τα ποιήματα (για να ανασαίνουμε), ευτυχώς που υπάρχει η αγάπη (για να αντέχουμε την οδύνη της ζωής).
Καλημέρα.
Δημοσίευση σχολίου