Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

Μ. Πέμπτη, 23

Μέρα τρεμάμενη όμορφη σαν νεκροταφείο
με κατεβασιές ψυχρού ουρανού

Γονατιστή Παναγία κι αραχνιασμένη

Τα χωματένια πόδια μου
άλλοτε

(Πολύ νέος ή και ανόητα όμορφος θα πρέπει να ήμουν)

Οι και δύο και τρεις ψυχές που δύανε

Γέμιζαν τα τζάμια ηλιοβασίλεμα.

Οδυσσέας Ελύτης
από το Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου, 1984
Συγκεντρωτική έκδοση Ποίηση (πέμπτη έκδοση, 2008)

14 σχόλια:

55fm είπε...

Η αφεντιά μου, πάντα θα βαθιαναστενάζει...ξέρεις... αυτοί οι
"Ελυτήριοι" αναστεναγμοί!
Είναι κι αυτή η μουσική σου...
Είναι κι "ιερή τρέλα" μου...
Θα σου εξομολογηθώ κάτι, τώρα που δεν μας ακούει κανείς...και μετά το
"Μέρα τρεμάμενη όμορφη σαν νεκροταφείο" ,να γελάσεις...
Ήμουν πολύ μικρή,όταν είχα ακούσει τη λέξη"σάβανο" δεν είχα πολυκαταλάβει τι σημαίνει,όμως με είχε εντυπωσιάσει.
Μια μέρα που είχε έρθει στο σπίτι, μια φίλη της μαμάς μου και τις έδειχνε κάτι που είχε φτιάξει μόνη της, ρωτώντας αν αρέσει,πετάγομαι εγώ, ενθουσιασμένη και λέω:
Είναι πολύ όμορφο, σαν σάβανο κα Κική!Καταλαβαίνεις τι έγινε... η μαμά μου ακόμα δεν τόχει χωνέψει...
Συνεχίζει να λέει(είμαστε 3 αδέλφια, 2 αγόρια μεγαλύτερα),
Τα δυό μου αγόρια, δεν κατάλαβα πως μεγάλωσαν, η μικρή Λόλα δεν λέει να μεγαλώσει!
Σε γλυκοφιλώ,επλίζω να μη σε κούρασα...
Καλημέρα!

Poet είπε...

Καλά κάνεις και μου τα λες ψιθυριστά εδώ που δεν μας ακούει κανείς, Λόλα μου. Δεν είναι πράγματα αυτά να τα μαθαίνει ο κόσμος.

Έχω αδυναμία σε όλους εκείνους που «δεν λένε να μεγαλώσουν». Ίσως γιατί αυτή η φράση είναι η ιστορία της ζωής μου. Κι εγώ «δεν λέω να μεγαλώσω», δεν λέω να παρηγορηθώ, δεν λέω να σκύψω το κεφάλι. Αμετανόητος στην ιερή τρέλα μου σαν κι εσένα.

Dinos-Art είπε...

Κι εγώ μαζί Τόλη, το ξέρεις!!
Και δεν θέλω κανένας να με συνεφέρει.
Καλό βράδυ σε όλους.

Poet είπε...

Φυσικά το ξέρω, Ντίνο μου. Γυρίζω από ένα στρόγγυλο τραπέζι (round table discussion, για να θυμηθώ την εποχή που ήμουν σύμβουλος οργάνωσης επιχειρήσεων !!!) με άλλους πέντε αγιάτρευτους στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου. Ποιητές βέβαια.

Ονόματα με τη σειρά που μίλησαν : Γιώργος Μπλάνας, Μαρία Καρδάτου, Σταύρος Ζαφειρίου, Τόλης Νικηφόρου, Δούκας Καπάνταης, Μάρκος Μέσκος. Συντονιστής ο εκδότης μας Περικλής Δουβίτσας (Εκδόσεις Νεφέλη).

Πλήθος κόσμου, γύρω στα 100 άτομα, πολλοί άλλοι ποιητές και κριτικοί, τοποθετήσεις αλληλοσυγκρουόμενες, συζήτηση και με το κοινό που κάποια στιγμή πήρε φωτιά (μάντεψε ποιος την πυροδότησε). Έξω απ' τα δόντια.

Με τι νομίζουν όλοι αυτοί οι εύκαμπτοι και οι νερόβραστοι; Ότι κάποια στιγμή θα μας συνεφέρουν/συνετίσουν/αφομοιώσουν;
Όπως καταλαβαίνεις, μετά απ' αυτό έχασα κάθε ελπίδα να πάρω κάποτε κι εγώ διαγωγή κοσμιοτάτη.

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

..Ομορφη σα νεκροταφείο!!Που να πάρει..πως τα κατάφερνε αυτός ο άνθρωπος και ξεγύμνωνε τις πραγματικότητες για να τις ξαναντύσει με μανδύα ονειρικό;
Υ.Γ.Πηγαίνω εκεί και ηρεμώ..Στο νεκροταφείο εννοώ..Είναι ήσυχα, ΄πολύχρωμα και έχει τόσες μα τόσες συντροφευμένες σιωπές..

Poet είπε...

Eντάξει, Όλγα μου, το καταλαβαίνω. Μια επίσκεψη σε νοσοκομείο και μία σε νεκροταφείο αλλάζουν εντελώς την οπτική μας στα πράγματα. Μας κάνουν να εκτιμούμε τις πραγματικές αξίες της ζωής και τη γοητεία των δευτερολέπτων της. Και να ηρεμούμε, όπως λες.

Εντελώς απαραίτητο όμως μετά, ένα παραθαλάσσιο κεντράκι. Με το «πρόσωπο» να σου κρατάει το χέρι. Πολύ τρυφερά. Κατά προτίμηση το χάραμα ή το ηλιοβασίλεμα.

Εκεί να δεις γαλήνη, εκεί να δεις πολυχρωμία κι εκεί να δεις συντροφευμένες σιωπές (ή και ψίθυρους).

55fm είπε...

Ανθίζουν ματαίως;
Τόλη μου,πόσο χαίρομαι,για τη διαγωγή σου!
Εγώ ακόμα δεν έχω καταφέρει να νιώσω αυτή τη γαλήνη στο νεκροταφείο...
όταν βλέπω τόσα νέα παιδιά να "αναπαύονται" εκεί, και το θρήνο των μανάδων...πάλι το άδικο, σφηνώνει στο μυαλό μου και με παραλύει...
Άσε, που για να αναπαυθείς δίπλα σε δικό σου άνθρωπο, πρέπει να τα σκάσεις δεόντως...ακόμα και εκεί,το χρήμα σου παρέχει, μια καλύτερη θέση!
Η γαλήνη των ζωντανών στιγμών,ας μας συντροφεύει καλύτερα...
Αν,για κάτι, πρέπει να πάρω αποβολή,παρακαλώ τον υπεύθυνο σύλλογο, να εξετάσει δικαίως το θέμα,πριν αποφασίσει!
Διατελώ επί του παρόντος
Η ειλικρινής και πιστή φίλη σας
Ουρανία
Καλημέρα με αγάπη!

55fm είπε...

Αν βρείς χρόνο,πάρε και το Ντίνο και περάστε απ΄τα μέρη μου...να πιούμε ένα κρασάκι!
Φιλιά!

Τζούλια Φορτούνη είπε...

συμφωνώ Όλγα μου...κι εγώ δεν είμαι...των νεκροταφείων..
και τις ελάχιστες φορές που έχω πάει ένιωθα εξαιρετικά άβολα...για όλα αυτά που λες...
οι αγαπημένοι που φεύγουν είναι μέσα μας, στις στιγμές μας...και στην αγάπη τους που μένει κοσμογονική ενέργεια γύρω μας...
όσο για το σώμα...
ίνα καώσι...

να έρθω κι εγώ για ένα κρασάκι;

Dinos-Art είπε...

O πατέρας, απλοϊκός άνθρωπος απόφοιτος Σχολαρχείου αλλά με μόρφωση-εμπειρία ζωής, κάθε μέρα εφημερίδα (χωρίς CD ή DVD), παρά την τότε οικονομική ανέχεια, έλεγε: "Αν όλοι περνούσαν κάθε πρωί από νεκροταφείο, η ζωή θα ήταν πολύ διαφορετική πρός το καλύτερο".
Κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει αυτό... Μα ναι, το διήγημα " Η μεγάλη αποφαση", από τη συλλογή δώδεκα διηγημάτων με γενικό τίτλο "ΑΛΜΠΑΤΖΑΛ", 1971, του Τόλη.

Poet είπε...

Χωρίς πλάκα τώρα, σε εφτά χρόνια στο Ανατόλια (είχε και προκαταρκτική τότε) δεν πήρα ούτε μια φορά διαγωγή κοσμιοτάτη. Άρα, αποκλείεται να αποβληθείς εσύ από μένα. Μάλλον ισόβια σε βλέπω στην εδώ τάξη (ή μάλλον στη Τζούλεια αταξία).

Εγώ έχω αφήσει παραγγελία να με κάψουν και να βάλουν τη στάχτη μου κάτω από μια ελίτσα στην Άφυτο, που την έσωσα από το μαχαίρι. Για να δροσίζει την ψυχή μου η σκιά της.

Όσο για το κρασάκι, κοιτάξτε τι θα κάνουμε. Όλοι εμείς, Τζούλια-Νίκος-Ντίνος-εγώ κ.α.- θα βρισκόμαστε την Τετάρτη στην παρουσίαση του βιβλίου μου. Έλα κι εσύ. Φέρε βεβαίως και τον Σαλονικιό που σου έχει πάρει την καρδιά. Θα πάμε μετά για κρασί για να συνέλθουμε από την εκδήλωση. Γιατί η κουλτούρα πέφτει βαριά στο στομάχι αν δεν έχει ξεφάντωμα μετά.

Poet είπε...

Και βέβαια έχεις δίκιο, Ντίνο μου. Άλμπατζάλ ή πώς βούλωσα τα μεγάφωνα. Τα μεγάφωνα της καθημερινής ξεφτίλας που εντείνεται όσο πλησιάζουν οι εκλογές.

55fm είπε...

Tόλη μου, πολύ θα το ήθελα,και πίστευα ότι θα τα κατάφερνα,αλλά έφυγε ξαφνικά η γυναίκα που έχουν οι γονείς μου. Μέχρι να βρώ άλλη,είμαι μπλοκαρισμένη.
Ο Θεσσαλονικιός-μυαλοσυλλέκτης,βρίσκεται στην Άνδρο και θα επιστρέψει την Τετάρτη.Εγώ παρέμεινα στη ζεστή Αθήνα λόγω συνθηκών!
Πιστεύω βέβαια, ότι θα συμβεί αυτή η συνάντηση σίγουρα!
Το κρασάκι χθές,σας το κερνούσα διαδικτυακά απ΄το μπλογκάκι μου!
Μερακλωμένη, είπα να το ρίξω λίγο έξω...
Καλό μήνα!
Να φέρει ο Ιούνιος τα ομορφότερα!

Poet είπε...

Καλημέρα, καλή βδομάδα και καλό μήνα, Ουρανία.

Μου άρεσε το «μυαλοσυλλέκτης». Φαντάζομαι ότι την Τετάρτη που θα επιστρέψει, θα τραγουδήσουμε μερακλωμένοι: «άντε, κάντε όλοι στη μπάντα, μπήκε να χορέψει ο Σαλονικιός».

Για την εκδήλωση υπάρχουν και άλλες δυσκολίες. Μιλάει λίγο νωρίτερα την ίδια μέρα, λένε, ένας ελάχιστα ποιητικός χοντρούλης στην Πλατεία Αριστοτέλους. Πλήθη θα κλείσουν τους δρόμους, θα ανεμίζουν σημαιάκια και θα ζητωκραυγάζουν για τον μελλοντικό διορισμό τους στο δημόσιο.

Οι δύο προαιώνιοι θανάσιμοι εχθροί θα είναι δίπλα δίπλα. Εξουσία και ποίηση.