Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
10 σχόλια:
Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα με υγεία και χαμόγελο!
Γεια σου, Νίκο με το χαμόγελο. Μας χρειάζεται. Τις ευχές μου σ' εσένα και τους αγαπημένους σου.
Ανθισμένες αμυγδαλιές, μάρμαρα, ήλιος, θάλασσα, αυτή είναι η Ελλάδα, που μας ανεβάζει και μας λευτερώνει από την καθημερινή θολούρα που βιώνουμε.
Ναι, Καλή Ανάσταση σε όλους, κατά πως το εννοεί και αντιλαμβάνεται ο καθένας.
Καλή Ανάσταση σας εύχομαι!
Υγεία, αγάπη, ομορρφιά!
Είχα καιρό να διαβάσω αυτό το ποίημα...
Να περάσετε όμορφα!
Να σου πω και κάτι άλλο, Ντίνο μου, που είναι η Ελλάδα. Αν και ήδη το ξέρεις.
Τέσσερα χρόνια στο Λονδίνο και σε αμέτρητα ταξίδια, είδα και γνώρισα πολλά και διάφορα. Ενδιαφέροντα, γοητευτικά, δραματικά και βάλε. Όμως ούτε ένα θαύμα.
Τα θαύματα με περίμεναν εδώ. Aναδύθηκαν μέσα απ' όλα τα αρνητικά, τα θλιβερά, τα γελοία.
Και συνεχίζουν.
Επειδή λοιπόν η ζωγραφική είναι ένα θαύμα και η ποίηση ένα θαύμα, παρόμοιο και αλλιώτικο, εμείς δεν ανήκουμε στις χώρες της λογικής αλλά στη χώρα των θαυμάτων. Τι άρωμα, τι νόημα έχει η ζωή χωρίς τα θαύματα; Της δημιουργίας, του έρωτα, της ουτοπίας. Αυτή είναι η πραγματική και η πιο ωραία ανάσταση των ψυχών ημών.
Και η επιβεβαίωση δεν άργησε καθόλου. Πού αλλού θα έβγαινε ξαφνικά μια κόκκινη ομπρέλα πάνω από το κόκκινο γαρύφαλλο;
Καλή Ανάσταση και σε σένα, καλή μας φίλη.
Χρόνια πολλά στην καλή παρέα!!! Χριστός Ανέστη στις ψυχές, αγάπη χαρά και περισσότερο φως "να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα"
Γεια σου, φωτεινό κορίτσι της μουσικής και των χρωμάτων από τη Μύκονο.
Ας πω λοιπόν τι σημαίνει για μένα «να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα». Σημαίνει να κατεβούμε λίγο χαμηλότερα από το πλούσιο τραπέζι μας. Να απλώσουμε το χέρι στους απόκληρους και τους καταφρονεμένους. Να αγωνιστούμε για να μετατρέψουμε αυτό τον κόσμο των σαρκοβόρων σε κόσμο της παιδείας και της αλληλεγγύης, κόσμο της έμπρακτης αγάπης.
Μόνο τότε θα αποκτήσει πραγματικό νόημα η θυσία του δάσκαλου, πραγματικό νόημα η θυσία του κάθε ανθρώπου που πίστεψε στην ουτοπία και πέθανε γι' αυτήν χωρίς την παραμικρή ελπίδα ανάστασης.
Αγαπητοί μου φίλοι χρόνια πολλά γεμάτα υγεία, ευτυχία και πολλά θαύματα φυσικά. Εχθές η Μαρία η σύντροφος μου είδε απέναντι από το σπίτι μας την εξής τραγική σκηνή. Τέσσερα τεράστια αδέσποτα σκυλιά παγίδεψαν μια άτυχη γάτα και την κατασπάραξαν. Την τελευταία στιγμή την παρακολούθησα και εγώ. Ήταν όντως σκληρό, πολύ σκληρό να το βλέπεις. Μήπως όμως καθημερινά σε όλα τα επίπεδα, τεράστια σκυλιά δεν κατασπαράζουν ψυχές γύρω μας αλλά και εντός μας;;
Μαζί σου ποιητή μου.
Τις πιο θερμές ευχές μου και σε σένα και τους αγαπημένους σου, Τάσο μου.
Αυτό είναι το αποτρόπαιο πρόσωπο της ζωής που μας αφήνει όλους βουβούς και δακρυσμένους. Με τη βεβαιότητα όμως ότι εμείς θα κάνουμε το λίγο που μπορούμε, το ελάχιστο αλλά σημαντικό εκείνο στα μέτρα της καρδιάς μας.
Δημοσίευση σχολίου