Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Ατίθαση


Φιλούσες τα πέλματά μου
κι ένιωθα φίνα
γυναίκα της ανατολής
Μου λείπουν όμως τα δαχτυλίδια
όπως μου λείπει και η υποταγή

Μαρία Καρδάτου
από τη συλλογή Ούτε δροσιά, 2002
στις
Ετικέτες ,

9 σχόλια:

Αγγελικούλα είπε...

Εμ, έτσι είναι οι ατίθασες γυναίκες... (Τι; Καρφώνομαι; Εγώ;)

26 Μαρτίου 2009 στις 10:54 μ.μ.
Poet είπε...

Εντάξει. Ξέρουμε ότι είναι χαριτωμένα και γοητευτικά τα αιλουροειδή αλλά δεν ξεχνάμε τα νυχάκια τους.

26 Μαρτίου 2009 στις 11:52 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Έτσι Ποιητή μου. Γι αυτό σας αρέσει να μας παρομοιάζετε με αιλουροειδή (γάτες) παρά με σκύλους.
Η υποταγή θεωρείται μειονέκτημα μέχρι να αιμοραγήσετε από κάποιο αχάριστο νύχι.

Καλημέρες

27 Μαρτίου 2009 στις 10:59 π.μ.
Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Θέλει αντοχή..τόσο η υποταγή όσο και η ανάληψη της ευθύνης αυτού που υποτάσσεται.Ρόλοι πανάρχαιοι τούτοι δω, απαιτούν ελευθερία και αρετή..Για να υποταχθείς, αν το θες..και να λευτερωθείς..πάλι όταν θες..Επικίνδυνα παιχνίδια μα το θεό!

27 Μαρτίου 2009 στις 11:55 π.μ.
Poet είπε...

Έχεις δυνατή προσωπικότητα και μου είναι αδύνατον να σε φανταστώ ως γατούλα, Λίλιαν. Μάλλον ως σιβηριανή τίγρη, λιοντάρι του βουνού ή, ακόμη καλύτερα, ως τον οσελότο που περιγράφει ο Σεπούλβεδα σε ένα από τα γοητευτικά παραμύθια του.

Δεν μου αρέσει η υποταγή κανενός πλάσματος σε κανένα άλλο και καρφί δεν μου καίγεται για το τι πιστεύουν ή πρεσβεύουν τα άλλα αρσενικά. Προτιμώ να αιμοραγώ.

Καλή σου μέρα.

27 Μαρτίου 2009 στις 12:08 μ.μ.
Dinos-Art είπε...

Και οι ακραίες καταστάσεις, "δεν με δέρνει, άρα δεν με αγαπά";
Γυναίκα-μυστήριο, από παλιά υπό εξερεύνηση, χωρίς μέχρι στιγμής (μάλλον και ποτέ) λύση.

27 Μαρτίου 2009 στις 12:16 μ.μ.
Poet είπε...

Kαιρός να καταργηθούν αυτοί οι πανάρχαιοι ρόλοι, Όλγα μου. Καιρός να χειραφετηθεί η ανθρωπότητα. Καιρός για ισότιμες σχέσεις ελευθερίας, αλληλεγγύης και αγάπης.

Είμαι πρώτος στα κάθε είδους παιχνίδια αλλά εκεί ας παραμείνουν. Ως παιχνίδια.

27 Μαρτίου 2009 στις 12:16 μ.μ.
Poet είπε...

Ο άντρας εκτρέφει τη γυναίκα-κότα, Ντίνο μου. Και αυτός φέρει την ευθύνη για εκείνα που μετά ειρωνεύεται.

Μακριά από μένα το παρφουμαρισμένο μυστήριο. Η γυναίκα που εγώ αγαπώ είναι η πασιονάρια. Σημαία σε όλους τους αγώνες.

27 Μαρτίου 2009 στις 12:29 μ.μ.
Dinos-Art είπε...

Αυτά που είπα Τόλη ίσως δεν είναι μόνο θέμα "εκτροφής εξ ανδρός" αλλά και είδος περιστασιακής διαστροφής εξ ελαχίστων γυναικών.
Θέλουν δάρσιμο οι γυναίκες, όχι όμως βέβαια με μαστίγιο, αλλά με πολύχρωμα τριαντάφυλλα, όχι τα άοσμα εισαγωγής αλλά τα μυρωδάτα των αγρών.

27 Μαρτίου 2009 στις 3:13 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)