Ο πατέρας στην παλιά παραλία Θεσσαλονίκης το 1927Πίνακας του Ντίνου Παπασπύρου
Με τον συγκρατημένο σπαραγμό αυτού του ποιήματος ολοκληρώνεται η ανθολόγηση του Αντώνη Φωστιέρη. Μιας από τις πιο ιδιόμορφες και ενδιαφέρουσες φωνές της γενιάς του.
Σαφώς μικρότερός μου αλλά σεβάσμιος.
Αφού το μέλλον που ατενίζει
Με το μάτι γελαστό
Ήδη το έζησα εν μέρει. Το ανάλωσα
Μαζί μ’ εκείνον και τον τρόμο του επικείμενου
Να μπαινοβγαίνει ως κατοικίδιο
Στο σκοτάδι.
Πόσα μπορεί να οσμιστεί
Μια νεαρή φωτογραφία που ναρκισσεύεται;
Σας λέω, ελάχιστα. Ούτε τη μύτη της δε βλέπει.
Όχι ένα ποίημα
Που να δακρύζει απάνω της
Σ’ εξήντα χρόνια δρόμο.
(Αλλά σκεφτείτε το:
Αν είναι αλήθεια δυνατόν
Εξήντα χρόνια αργότερα να υπάρχουνε
Ακόμη δάκρυα και ποιήματα! Ε, όχι).
Φωτογραφία στιγμής που επωμίστηκε
Δεκαετίες ολόκληρες βλεμμάτων; Κι αν διασώθηκε
Το γελαστό δικό του βλέμμα μιας στιγμής
Γιατί να υπέθετα
Πως ήταν σίγουρα για μένα; Υπεκφυγή
Κι αμηχανία μπρος στη φάκα του φακού
Πιο σίγουρα.
Στη φάκα
Του φακού.
Σαν ποίημα,
Που όλο γλιστράει
Στην άκρη
των δακρύων.
Αφού το μέλλον που ατενίζει
Με το μάτι γελαστό
Ήδη το έζησα εν μέρει. Το ανάλωσα
Μαζί μ’ εκείνον και τον τρόμο του επικείμενου
Να μπαινοβγαίνει ως κατοικίδιο
Στο σκοτάδι.
Πόσα μπορεί να οσμιστεί
Μια νεαρή φωτογραφία που ναρκισσεύεται;
Σας λέω, ελάχιστα. Ούτε τη μύτη της δε βλέπει.
Όχι ένα ποίημα
Που να δακρύζει απάνω της
Σ’ εξήντα χρόνια δρόμο.
(Αλλά σκεφτείτε το:
Αν είναι αλήθεια δυνατόν
Εξήντα χρόνια αργότερα να υπάρχουνε
Ακόμη δάκρυα και ποιήματα! Ε, όχι).
Φωτογραφία στιγμής που επωμίστηκε
Δεκαετίες ολόκληρες βλεμμάτων; Κι αν διασώθηκε
Το γελαστό δικό του βλέμμα μιας στιγμής
Γιατί να υπέθετα
Πως ήταν σίγουρα για μένα; Υπεκφυγή
Κι αμηχανία μπρος στη φάκα του φακού
Πιο σίγουρα.
Στη φάκα
Του φακού.
Σαν ποίημα,
Που όλο γλιστράει
Στην άκρη
των δακρύων.
Αντώνης Φωστιέρης
από τη συλλογή Πολύτιμη λήθη, 2003
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Μερικά ποιήματα, το νιώθω πως δεν σχολιάζονται.Ετσι που αφορούν τον πατέρα που είχαμε,τον πατέρα που είμαστε, τον πατέρα στον οποίο μεταμορφωθήκαμε.Δεν σχολιάζετε ο χρόνος του άλλου που έγινε χρόνος δικός μας, που πέρασε και χάθηκε..Καληνύχτα Poet μου
Όταν αρχές της εβδομάδας άρχισα ζωγραφικά να ντύνω την παλιά φωτογραφία του πατέρα, μύριες σκόρπιες σκέψεις-θύμησες περνούσαν στο μυαλό μου. Και νά, ένα ποίημα τα έδεσε όλα σε ένα.
Ευχαριστώ τον Αντώνη Φωστιέρη.
Κάποιος είχε πει : «ο πατέρας σου είσαι τώρα εσύ». Ωραίο, λογικό, ίσως και λιγάκι επιστημονικό. Καθόλου όμως πειστικό για το απαρηγόρητο παιδί μέσα μας.
Δημοσίευση σχολίου