Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

Ο πολυέλαιος


Λέω : δε θέλει άλλο τραγούδι η νύχτα.
Ωστόσο σκέφτομαι
Πόσο θα νιώθει έρημος
Εκείνος ο
Θεός
Που για αιώνες καρφωμένος κρέμεται
Φιλεύσπλαχνος
Πολυέλεος
- Μ' όλ' αναμμένα τα κεριά του και τ' αστέρια του -
Απ' τον ανάερο τρούλο
Τ' ουρανού.

Αντώνης Φωστιέρης
από τη συλλογή Το θα και το να του θανάτου, 1987

5 σχόλια:

Μαρία Δριμή είπε...

Επίσης καταπληκτικό ποίημα. Δύσκολο να είσαι Θεός. Πρέπει να αντέχεις τη μοναξιά. It's lonely at the top...

Α. Δ.Ε. ΒΑΛΜΑΣ είπε...

Ενδιαφέρουσα θεώρηση. Ενδιαφέρον ποίημα.

Τόλη, Λίνα, Τζούλια την καληνύχτα μου και συνεχίστε την καλή δουλειά σας.

Αγγελικούλα είπε...

«Πόσο θα νιώθει έρημος
Εκείνος ο
Θεός»


Υπέροχο και τούτο το ποίημα.

(Καληνύχτα, Τάσο)

Poet είπε...

Tην αντέχεις θαυμάσια, Μαρία μου, όταν είσαι ανύπαρκτος.

Poet είπε...

Kι εγώ σε κάποιο ποίημά μου θέλω να παρηγορήσω τον θεό. Ποιητικό προνόμιο ή παραισθήσεις μεγαλείου;

Θα συνεχίσουμε, Τάσο. Ευχαριστούμε.